Chapter 1

Jasmin liep in Amsterdam met een vriendin Sanne ze gingen naar de Starbucks. Ik weet al wat jij neemt, zei Sanne. Nou, vroeg Jasmin met een vragende glimlach. Een latte macchiato caramel. Jasmin kon haar lach niet meer inhouden. Wat ken je me toch goed. zei Jasmin.
Bij de Starbucks bestelde ze hun coffee. Sanne keek met een vragende blik Jasmin aan en telkens als Jasmin terug keek, keek ze gelijk weer weg. Wat is er, vroeg Jasmin. Niks hoezo? vroeg Sanne terug. Nou je kijkt me steeds aan en als ik terug kijk kijk je gelijk weg, zei Jasmin met een geirriteerde klank in haar stem. Sanne doet dat wel vaker, mensen aankijken en gelijk wegkijken. Dat doet ze altijd als ze denkt dat er iets is. Ik ga naar huis, zei Jasmin. Jasmin liep de Starbucks uit en Sanne bleef nog zitten. Jasmin had het liefste willen blijven maar ze had geen zin in dit. Met tegenzin liep ze naar huis.

Jasmin stond voor haar huis, ze bleef even voor de deur staan. Ze dacht na over hoe haar ouders weer al hun problemen op haar af gaan reageren. Na een paar minuten draaide ze de sleutel om en deed de deur open. Ze liep richting de woonkamer maar ze zag niemand en hoorde niemand. Het enige wat ze hoorde was het getik van de klok. Ze liep naar boven, er lag een briefje op haar bed.

' Jasmin we zijn uiteten, we dachten dat dat ons wel even goed zou doen. Even met zijn tweetjes. Bestel jij maar een pizza. (geld ligt op het aanrecht) We blijven ook overnachten in een hotel. (In Parijs) Nodig maar een vriendin uit om te logeren. We komen morgen avond laat weer thuis.
Kusjes,
Pappa en mamma.xx'

Dus mijn ouders gaan zonder mij op vakantie naar Parijs? dacht Jasmin. Jasmin had er later die avond niet meer zoveel problemen mee. Ze had een pizza besteld en besloot om niemand uit te nodigen. Lekker rustig toch? dacht ze. Jasmin naar een concert te kijken van haar favo band. Toen hoorde ze oppeens gebonk vanuit haar slaapkamer. Ze had de dvd op pauze gezet. Geluidlood stond ze op en liep ze richting de trap, ze durfde niet naar boven te lopen maar deed het toch. Ze liep heel zachtjes naar boven en deed haar kamerdeur open. Ze keek liep naar haar bed toe die midden in de kamer stond. De deur viel opeens dicht. Ze schrok en draaide zich gelijk om. Er stond iemand, een jongen. Ze kon zijn gezicht niet zien vanwege een masker wat hij droeg. Ze was in shock, ze wist niet wat ze moest doen. De jongen liep naar haar toe en zei dat ze tegen niemand iets mocht zeggen. Jasmin keek hem met tranen in haar ogen aan van angst. De jongen ging met zijn hand richting zijn broekzak en er kwam een mes tevoorschijn. Een bedreiging dacht Jasmin. Ze durfde niets te doen. De jongen kwam nog dichterbij en hield het mes richting haar keel. 'Als je tegen iemand verteld dat ik hier ben geweest, kom ik terug.' Zei de jongen fluisterend in haar oor. En de jongen verliet het huis.

Jasmin wist niet wat ze moest doen ze was in een soort shock. De telefoon ging, ze schrok en durfde eigenlijk niet op te nemen. Uiteindelijk liep ze toch naar de telefoon. Met Jasmin zei ze heel zacht. He met Sanne klonk het aan de andere kant van de lijn. Jasmin was opgelucht, maar begon te snikken. Wat is er vroeg Sanne. Kom! zei Jasmin en ze hing op.