1. A normal morning...?

Abby POV.

Ik werd wakker door het felle straaltje zonneschijn dat pijnlijk in mijn ogen sneed toen ik ze opendeed. Mijn lippen verlieten een zucht en ik stond op, wetend dat ik toch niet meer in slaap zou kunnen vallen. Ik keek met kleine, slaperige oogjes naar de wekker waarop 08:48 stond.Het oude ding dat ik kreeg van mijn moeder voor Kerstimis en dat zichzelf een wekker mocht noemen, was vergeten af te gaan. Ik had 48 minuten geleden al moeten opstaan.Nu had ik dus nog 12 minuten om mij klaar te maken voor de les. Mijn vader zou al op me aan het wachten zijn.
Ja, ik kreeg thuisles. Maar niet zomaar les in Aardrijkskunde of Wiskunde of zoiets saais. Nee, ik kreeg les in Toveren. Ik was een Tovenaar en hoewel ik nog maar 16 was, wist ik al heel wat spreuken. Het was ongewoon om thuisles te krijgen, want de meeste tovenaars gingen naar Zweinsteins Hogeschool Voor Hocus-Pocus. Maar er was een speciale reden waarom ik niet naar die school ging. Dezelfde reden waarom ik en mijn ouders niet in een gewone tovenaarsbuurt woonden, maar in een Dreuzelbuurt...

Ik snelde (zo snel als mogelijk op mijn pantoffels) naar de badkamer en nam een snelle douche. Ik poetste mijn tanden, kamde mijn haar en zocht toen voor een paar kleren. Na veel gezocht te hebben en vele zuchten later, vond ik eindelijk iets: mijn skinny-jeans, een blauwe sweater en als accesoires een zilveren armbandje en een kettinkje met een klein teddybeertje aan hangen. Ik liep terug naar mijn kamer om mijn toverstok te vinden, die waarschijnlijk nog in mijn zwarte laarzen zat. En inderdaad zoals ik had verwacht, was hij ook daar te vinden. Ik haalde hem er eerst uit, deed dan een ander paar bruine laarzen aan die nog niet aan mijn knieën kwamen en liet dan mijn toverstok in de rechterlaars glijden, waar hij naast mijn been lag. Ik deed het al jaren, het was de perfecte maniet om je toverstok niet altijd in je hand te moeten houden en hem toch altijd dichtbij jou te hebben zodat je hem meteen kon gebruiken. Het was ook de reden waarom ik bijna altijd laarzen droeg en er zo vele soorten van had.

Ik keek nog eens vluchtig naar de wekker waar nu 08:58 opstond. Nog twee minuten. Ik rende de trap af waardoor ik bijna viel, maar me nog op het laatste moment aan de leuning kon vastgrijpen. 'Abbygail, je hebt welgeteld nog één minuut om naar de les te gaan, of je vader zal ontploffen.' zei mijn moeder terwijl ze niet van haar kookpotten wegkeek, toen ik de keuken in liep. 'Weet ik.' probeerde ik te zeggen, maar op dat moment nam ik net een hap uit een appel, waardoor het meer meel op 'fweet ik'. Ze liet een klein lachje uit en toen liep ik weer direct door de hal, naar de speciale kamer die mijn vader zo had ingericht dat hij leek op een klaslokaal met één bankje.

Mijn vader zat zoals ik had verwacht aan zijn bureau op mij te wachten, met een boek in zijn hand. In de kamer zat dus zijn burea, mijn bankje, een schoolbord en dan een paar kleine kastjes waar boeken in lagen en een paar speciale voorwerpek op stonden. 'Eindelijk.' zei hij terwijl hij niet wegkeek van zijn boek. 'Ik ben op tijd.' antwoorde ik hijgend toen ik zag dat het precies 9 uur was op de klok die aan de muur hing. Mijn vader keek er ook naar en zei toen iets dat ik niet kon verstaan.

'Vandaag leer ik je onder andere de Alohomora-spreuk. Daarmee kun je gesloten deuren en ramen openen.' begon hij waarna hij naar de deur liep en die vervolgens op slot deed. 'Je zwaaite gewoon met je stok naar de deur en je zegt: Alohomora.'
Met volle concentratie keek ik naar de deur, wees ernaar met mijn toverstok en sprak het woord uit, waardoor meteen de deur openvloog. 'Heel goed, dat doen we nu nog eens.' zei mijn vader met een goedkeurend knikje. Weer sloot hij de deur die ik meteen weer opentoverde. 'Goed.' zei hij, 'Maar niet te snel victorie kraaien, dat gaan we nu nog een paar keer doen.' vervolgde hij toen er een grijns op mijn gezicht verscheen.

En zo opende ik nog wel 20 keer de deur en het raam, die mijn vader vervolgens weer sloot. Zo ging het altijd met een nieuwe spreuk. Ik moest hem eerst wel 50 keer doen, voor mijn vader ervan overtuigd was dat ik hem kon. 'Geweldig, dan gaan we nu maar naar een andere spreuk.' begon hij, maar hij werd onderbroken door een geklop op de deur. Toen mijn vader verbaasd ja zei, kwam mijn moeder binnen met een blik in haar ogen die ik niet kende. Mijn moeder stoorde nooit de les en ze had nooit zo een fonkeling in haar ogen, waarvan ik niet zeker wist of ze nu bijna moest huilen of juist wou gaan lachen.

'Ze zijn hiet, Gare, je weet wel, de Orde.' zei mijn moeder tegen mijn vader. Hij knikte begrijpend en sloot toen zijn boek met een kleine klap. 'Abby, kom mee. We moeten je iets belangrijks vertellen.' zei mijn vader twijfelend alsof hij niet zeker wist of hij het nu het nu wel zou moeten zeggen of nu juist niet.
De Orde? En ze moesten mij iets belangrijks zeggen? Wat had ik te maken met deze speciale Orde?