Hoofdstuk 15

Toen ik zaterdag wakker werd had ik het gevoel alsof er iets niet goed was. Dat gevoel dat je hebt alsof je weet dat er iets heel erg gaat gebeuren maar je niet weet wat. Direct daarna kwam de herinnering aan de vorige avond naar boven. Het eten, de muziek en die kus. Een warm gevoel verspreidde zich door mijn lichaam en ik moest onwillekeurig glimlachen. Ik stapte uit bed en terwijl ik de trap af liep veranderde mijn gevoel weer in het bange voorgevoel dat ik niet kon plaatsen. De wisselingen bleven de hele dag en het werd me niet duidelijk waarom ik het gevoel bleef houden dat er iets niet goed was. Vlak voor het eten besloot ik om een stukje te gaan lopen. De kleuren vond ik nog steeds prachtig hier. Het viel me op dat zelfs de bladeren van de onderste struikjes ana het veranderen waren van lichtgroen naar een iets donkerdere kleur. Elke dag had hier zijn eigen kleur. Misschien zelfs elk moment. Ik liet mijn gedachten de vrije loop nemen en kwam uit in Niflhel Wat zou daar nu gebeuren? Zaten ze met me mee te kijken zoals ze wel eens deden? En opeens werd het me duidelijk wat me de hele dag al dwars zat. Die kus, die was fout geweest. Ik moest zorgen dat hij mij vertrouwde, niet dat hij verliefd op me werd en zeker niet dat het leek alsof ik iets voor hem voelde. Want wij voelen niets. Geen liefde in elk geval. Natuurlijk voelden we wel pijn, of verdriet of geluk, maar geen liefde. Als Kay verlieft op me zou worden, zou dat alles alleen maar ingewikkelder maken. Mensen in een relatie vertrouwen elkaar wel, dat was het punt niet. Maar ze vertrouwen elkaar anders. Op sommige momenten wantrouwen ze elkaar en er is natuurlijk jaloezie, een moeilijk te voorspellen emotie. Ik was zonder het te merken naar de open plek gelopen waar ik 'geland' was. Ik kon het idee van alle kleuren en licht die binnen kwamen terug halen. En ook het gevoel dat ik hier was met maar een doel en dat ik maar zo kort mogelijk hier moest blijven. Ik moest deze opdracht weer in de hand krijgen.

Die nacht sliep ik amper. Mijn gedachtes gingen rondjes en rondjes en ik kwam tot de conclusie dat ik me aardig in de nesten had gewerkt. Hoe moest ik er voor zorgen dat Kay mij bleef vertrouwen terwijl ik hem vertelde dat ik niets met hem wilde behalve vriendschap? Zou dat niet alles verpesten? Tegen een uur of drie kon ik er niet meer tegen en ging bij het open raam zitten. Het werd warmer buiten, ik kon het merken aan de lucht. Mijn kraai kwam naast me zitten en ik pakte net op tijd zijn snavel vast om te zorgen dat hij niet zou gaan kraaien. Hij keek me met zijn blauwe kraaloogjes vragend aan en opeens kreeg ik een idee. Ik ging aan mijn bureau zitten en haalde mijn inspiratie uit de sterren. Ik probeerde zo goed mogelijk uit te leggen hoe 'het project' er hier voor stond en wat voor een probleem ik had. Ik vertelde er nogmaals bij dat mensen ingewikkelde wezens waren met hele bundels aan emoties tegelijk waarvan liefde waarschijnlijk de sterkste was naast jaloezie en wraakzucht. Ik vroeg hun uiteindelijk raad om hoe ik het hier moest oplossen. Toen ik mijn brief af had bond ik hem aan de poot van Herman (zo was ik hem in mijn hoofd steeds meer gaan noemen) zodat hij hem naar Niflhel moest brengen. Ik had hem waarschijnlijk ook de hele tekst kunnen laten zeggen, maar ik hoopte dat op deze manier het duidelijker en menselijker zou zijn. De horizon voor zover als ik die kon zien begon al te verkleuren toen Herman verdween. Ik liep naar mijn bed en besloot om deze zondag te besteden aan slapen.

Tegen een uur of twee werd ik wakker van de zon die door een kier in mijn gordijnen in mijn ogen scheen. Beneden lag op tafel een briefje dat Johanna en Anne naar de speeltuin waren en Laurens was naar een oude schoolvriend. Ze zouden allemaal om een uur of 4 weer terug zijn, dus ik had nog twee uurtjes voor mezelf. Ik bracht ze door met een beetje in mijn leerboeken lezen die ik had gekregen vanuit Niflhel en met wachten op een reactie. Ik wist dat de kans vrij klein was dat mijn brief nu al aangekomen was en behandeld, maar ik hoopte het wel. Ik wist anders niet hoe ik moest reageren morgen op school.