001.

Mijn blik was nu al bijna een half uur op Vanessa's volmaakte gezicht dat werd verlicht door het kleine beetje zonlicht dat door het kiertje van het gordijn onze slaapkamer binnen scheen blijven hangen. Alles aan haar was perfect, van haar prachtige bruine ogen tot haar volle lippen waar ik maar geen genoeg van kon krijgen. Als het kon zou ik ze de hele dag kussen. Het was misschien raar hoe zij zonder er ook maar bewust van te zijn mijn leven compleet maakte, aangezien geen enkel ander persoon dat kon. Daarbij had ik dan ook nog nooit iemand gehad die zoveel voor me betekende als Vanessa deed. Was ik opgefokt door één of andere mislukte klus en kwam ik thuis, maakte zij mij altijd vrolijk. Gelukkig accepteerde ze me precies zoals ik was. Al mijn imperfecties, alle fouten die ik maakte werden keer op keer weer door haar vergeven. Ze moest eens weten hoe dankbaar ik daar wel niet voor was. Elk ander persoon zou al lang voor me weg gelopen zijn als ik ze had verteld hoe mijn leven nu precies in elkaar stak. Maar Vanessa niet, Vanessa bleef. Wat dan ook. Langzaam schudde ik mijn gedachten weg toen ik Vanessa haar ogen zag openen, maar die ook meteen weer dicht geknepen werden door het felle zonlicht dat er in scheen. Een glimlach kon ik niet onderdrukken. Die glimlach was er eigenlijk automatisch wanneer ze bij me in de buurt was of wanneer mijn gedachten naar haar toe schoten, wat sowieso het grootste deel van de dag was. Zelfs als ik me op andere dingen moest concentreren. "Good morning, princess.." De eerste drie woorden die standaard uit mijn mond ontsnapten als ze naast me wakker werden. Zodra ze mijn stem hoorde opende ze haar ogen weer en haar mondhoeken krulden automatisch omhoog. Voorzichtig trok ik haar wat beter in mijn armen en plantte ik een kus op de zachte huid van haar voorhoofd. "Slept well?" Mijn vingertoppen baande zich hun weg naar beneden over de blote, warme huid van haar rug en ik glimlachte tevreden wanneer ze knikte. Toen ze vroeg of ik ook lekker geslapen had knikte ik zelf ook. "Ik zal even ontbijt voor je gaan maken. Blijf maar rustig liggen." Voor de tweede keer raakten mijn lippen haar voorhoofd en op een traag tempo stapte ik uit bed. De moeite om meer aan te doen dan alleen mijn onderbroek nam ik niet eens dus met een ontbloot bovenlichaam liep ik naar beneden toe. Eenmaal daar pakte ik mijn telefoon die ik blijkbaar was vergeten mee te nemen naar boven van de tafel af en ontgrendelde deze. Toen ik zag dat ik zes gemist oproepen van Leroy had besloot ik hem maar terug te bellen. Met mijn telefoon aan mijn oor baande ik me een lange weg door ons enorme huis naar de keuken toe. Als ik niet met Vanessa samen woonde had ik waarschijnlijk niet eens in zo'n reusachtig huis gewoond, maar ik wilde haar gewoon alles bieden wat ik te bieden had. "Ja, met mij," zei ik, zodra ik hoorde dat Leroy de telefoon had opgenomen met zijn standaard begroeting. "Wat is er zo belangrijk dat je me zes keer hebt moeten bellen?" Terwijl ik druk bezig was met Vanessa's ontbijt klaarmaken luisterde ik naar Leroy die me beveelde vanmiddag langs te komen. Hij had natuurlijk niets over me te zeggen, maar aangezien het zo belangrijk was dat het niet via een telefoongesprek kon, was ik wel nieuwsgierig en besloot ik vanmiddag maar gewoon eventjes langs te gaan. Je wist maar nooit wat er aan de hand zou zijn.