5 - Louis Tomlinson

‘Doe je ogen dicht’, zei Harry. Louis deed braaf wat hij zei.
‘En nu?’, vroeg hij. De fietste stopte met rijden en Louis hield Harry nog iets steviger vast. Louis opende zijn ogen weer. Hij keek om zich heen om te plaatsen waar ze waren, maar hij had geen idee. Ze stonden in een lange straat, met bomen vol lichtgevende versiering, wat er echt heel mooi uit zag.
‘Wauw’, fluisterde Louis zacht. Hij stapte klunzig van de fiets af en keek hoe Harry er gemakkelijk af sprong en hem, op slot, tegen een boom aanzette. Louis liet zijn ogen weer gefascineerd over alle lichtjes glijden. Hij wist niet dat iets buiten zo mooi kon zijn. Het was al lang geleden dat hij echt naar buiten ging om iets te bekijken.
‘Mooi?’, vroeg Harry met een grijns. Louis knikte meteen. Hij nam een paar stappen verder.
‘Dit is één van de mooiste straten in Engeland’, vertelde Harry. Louis draaide zich naar hem toe.
‘Dank je’, zei hij verrukt. Harry's grijns veranderde in een trotse glimlach.
‘Ik wist wel dat je niet zo'n norse jongen was’, zei hij. Louis' gezicht vertrok weer. Hij kon er niet tegen. Wat Harry met hem deed, kon niemand. Harry kon hem laten nadenken over zijn leven en over zichzelf, wat hij eigenlijk nooit deed. Na zo'n korte tijd wist Harry al precies wat hij moest doen om hem vrolijk te krijgen of juist helemaal niet. Harry kon hem raken, op een plek waar niemand dat kon. In zijn hart. Harry pakte Louis' hand vast en trok hem mee door de straat heen. Ze liepen door naar een meertje, iets verderop. Er zaten geen huizen omheen, alleen maar bomen, stukken gras en een beetje zand. Zonder aarzelen ging Harry in het zand dat voor het water lag, zitten. Het was duidelijk nat, dus het zou zijn broek hartstikke vies maken. Louis keek hem afkeurend aan, toen Harry hem gebaarde naast hem te gaan zitten. Het kon Harry niet zoveel schelen wat hij dacht, want hij trok hem hard naar beneden zodat hij ook in het natte zand zat. Louis' kont werd koud en hij voelde al snel het water dat gemengd zat door het zand, zijn broek doordringen. Zijn blik viel op het water dat glinsterde door het maanlicht dat er recht op scheen.
‘Geniet je van het leven, Louis?’, vroeg Harry. Louis wist niet wat hij moest denken van deze vraag. Natuurlijk genoot hij niet van het leven. Wat was er om van te genieten? Hij had geen familie, geen vrienden, hij had niemand. Maar waarom wilde Harry dat weten?
‘Wat maakt het uit’, antwoordde Louis een beetje bot. Harry draaide zijn hoofd naar Louis.
‘Het maakt heel veel uit. Je moet dingen hebben om je op te vrolijken als je je niet goed voelt. Je moet mensen om je heen hebben. Het is duidelijk dat jij niet van je leven geniet’. Hij klonk een beetje bezorgd.
‘Waarom vraag je het dan?’, zuchtte Louis.
‘Dus, wat is je levensverhaal?’, vroeg Harry verder.
‘Dat gaat je helemaal niks aan’, antwoordde Louis.
‘Oké, dan vertel ik je wel over mij. Ik was zestien toen ik het huis uitging, aangezien ik een nogal agressieve pa had, die het geweldig vond om me pijn te zien lijden. Ik kwam in een pleeggezin en ben op mijn achttiende het huis weer uitgegaan, omdat ik een goede carrière had in de modellenwereld. Zo ben ik gekomen waar ik nu ben’, zei Harry, alsof het niets was. Ergens deed het verhaal Louis wel goed. Hij wist dat hij niet de enige was met een miserabele jeugd. Hoewel het niet Harry's eigen schuld was en Louis er wel zelf voor had gezorgd dat hij het huis uitgezet werd.
‘Ik ging aan de drugs en alcohol waardoor mijn ouders me niet meer zagen staan. Ze hebben me bij mijn zus afgezet, die me er zo'n beetje vanaf geholpen heeft en ook ik ging op mijn achttiende op mezelf wonen’, vertelde Louis nu toch wel.
‘Ik weet dat het voelt alsof niemand om je geeft, maar dat is niet zo. Het is gewoon hoe je er mee omgaat’, stelde Harry hem gerust. Louis schudde zijn hoofd.
‘Je weet hoe ik ben, dus je weet dat er ook niet om me gegeven wordt. Gelukkig kan het me niet zoveel schelen’, zei Louis.
‘Ik geef om je’, bracht Harry uit. Louis wist even niet wat hij moest denken of doen.
‘Je kent me niet’, zei hij na een tijdje. Harry haalde zijn schouders op.
‘Tenslotte mag ik je niet eens’, ging hij verder. Harry grinnikte.
‘Als je me niet mocht, zaten we hier niet. Ik weet dat je me net zo graag wilt als ik jou’, zei hij. Louis' hoofd draaide naar die van Harry, zodat ze elkaar aankeken.
‘Misschien ben ik wel helemaal geen homo’, zei Louis. Harry barstte in lachen uit.
‘Grapjas’, lachte hij en pakte Louis' kin tussen zijn duim en wijsvinger. Louis deinsde een beetje achteruit van de schrik, maar Harry trok hem weer naar zich toe.
‘Harry, ik weet het niet’, stotterde Louis.
‘Je zal er spijt van krijgen als je het niet doet’, fluisterde Harry.
‘Wat moeten mensen wel niet denken? Zo'n beetje iedereen weet hoe ik ben, dus iedereen zal alleen maar commentaar op jou of op ons hebben’, zei Louis hartstikke onzeker.
‘Je doet je leven lang al bot tegen iedereen en je denkt dat ze nu pas over je gaan oordelen?’, lachte Harry.
‘Nou, je bent nogal bekend dus miss-’.
‘Hou je mond, Louis’, brak Harry hem af. Hij drukte zijn lippen teder tegen die van Louis en gooide al snel zijn tong in het spel. Louis wist niet wat hem overkwam. Ten eerste wist hij niet helemaal meer hoe hij moest zoenen aangezien het al een paar jaar geleden was en ten tweede was Harry wel heel behendig met zijn tong. Hij probeerde maar gewoon wat en blijkbaar merkte Harry het, aangezien hij een beetje door de zoen heen lachte. Zijn handen gleden nu door Louis' haar, wat hem overal kriebels gaf. Louis duwde Harry zacht van zich af en keek hem even in zijn ogen. Hij heeft zojuist Harry Styles gezoend. Dé Harry Styles. Om eerlijk te zijn vond hij het geweldig. Hij had nooit van zijn leven gedacht dat hij dit moment nog mee zou maken.

Laat me weten wat je van het hoofdstuk vindt en wat je denkt dat er nog gaat gebeuren xx