Fear O17

Normaal gesproken zou ik direct naar mijn moeder gaan, maar nee, ik heb daar nu even geen zin in. Ik zit met mijn hoofd bij hele andere dingen.
Ik haal opgelucht adem als ik eindelijk boven ben aangekomen. Eindelijk. Ik smacht gewoon om weer thuis te kunnen zijn. Ach ja, ik moet denk ik nog aan school wennen, want het is weer een hele tijd geleden dat ik er voor het laatst geweest ben. En nu zeker. Nieuwe locatie, en nieuw gebouw. Veel groter. Hij is dan ook overvol, en eigenlijk zou ik dat erg moeten vinden. Maar iets zegt me dat ik het toch niet zo erg vind dan dat ik denk. Nadat ik mijn tas ergens op de grond heb neer gegooid, vervolg ik mijn tocht. Lip bijtend zoek ik naar mijn radio, waar ik hem al snel ergens op de grond vind. Aha, precies wat ik nu nodig heb.
"Eva? Ben je al thuis?" Ik laat een kleine zucht ontsnappen als ik die stem hoor. "Ehh, ja. Hoezo dan?" Ik loop ondertussen wat meer naar de trap, zodat ze mij beter kan verstaan. "Omdat ik iets hoorde, en ik dacht: Oh, dat zal Eva wel zijn," zegt mijn moeder. Misschien is het de beste oplossing als ik niks zeg.
Ik moet mezelf eraan herinneren dat ik mijn boeken nodig moet gaan kaften. Want elke keer als je het niet doet, is er kans dat er iets aan je boeken kapot gaat.
En dan gaat dat geld weer van je boekengeld af, die je aan het einde van het jaar weer terug zou krijgen. Ik probeer het niet te vergeten. Weet je, ik doe het een andere keer wel. Nu heb ik er even geen zin in. Een paar nieuwsgierige ogen kijken me aan, terwijl ik bezig ben mijn computer op te starten.
"En, nog wat te vertellen?" zegt ze, iets harder zodat ik me omdraai. "Nee. Het was.. Een normale schooldag," benadruk ik. Ik staar naar mijn handen, die opeens heel interessant zijn. Haar blik veranderd. "Oh, dus je hebt hem ook niet gezien?" Ze probeert haar grijns te onderdrukken.
"Over wie.. Oh, nee die heb ik niet gezien. Dat komt nog wel, denk ik." Ik begrijp maar al te goed over wie ze het heeft. Over mijn grote liefde, die ik helaas nu niet meer zo vaak zal zien. Haar ogen boren zich in de mijne. Ik neem aan dat ze nu haar antwoord heeft. Ik staar terug, ik probeer ondanks dat helder te blijven denken. Kan ik maar een manier vinden om het uit te leggen. Terwijl ik zoek naar woorden, zie ik haar ongeduldig worden.
"Is er nog iets dat je wil weten?" zucht ik langzaam. "Nee hoor, maar ik wil wachten of jij nog iets zou zeggen, maar blijkbaar niet." Ik wacht een beetje gefrustreerd totdat ze wegloopt. Een luide zucht vult de kamer, en ik ben ervan overtuigt dat ze niet meer terug zou komen. En dat hoop ik maar.

Langzaam nadert de avond. Om zeven uur is er weer jeu de boules, waar ik me weer op kan verheugen. Want één ding is zeker: hij moet er zijn.
En als hij er niet is.. is het niet anders. Dan zou ik weer moeten wachten tot zaterdag. Vertwijfeld schud ik mijn hoofd - dit kan niet. Ik geloof erin dat hij komt.
Hij heeft het immers beloofd. Of nou ja, niet met zoveel woorden. Maar hij zegt het wel. En dan moet hij het nakomen ook. Een diepe frons ontstaat er op mijn voorhoofd, nadat ik de keuken betreed. "Wat eten we?" vraag ik nieuwsgierig. Hopelijk is het iets makkelijks, zodat ik het ook snel op kan eten.
"iets makkelijks." Alleen dat is genoeg. Mijn blik wordt weer rustiger, als de woorden tot me door dringen. Ik laat mijn handen zakken, en ze hangen nu weer langs mijn lichaam. Abrupt verander ik mijn gedachten. Zo plotseling als dat ze komen, zo plotseling verdwijnen ze weer. Het doet me zeer. Abrupt veranderen mijn wisselvallige stemming weer: een oogverblindende glimlach laat mijn gelaatstrekken oplichten. Ik kan het me voorstellen dat ik me zo voel.
Hij is de enige persoon in mijn leven die me zo blij kan maken. Die me een glimlach op mijn gezicht kan laten toveren. Die me een goed gevoel kan laten bezorgen. En die persoon, die is belangrijk.