Fear O16

Ik heb een besluit genomen. Ik wil mezelf de tijd en rust gunnen die ik nodig heb. Vooral op school wil ik rustig aan doen, ook al moet ik daar de komende tijd hard aan het werk om mijn diploma te kunnen halen. Maar ik heb zo'n idee dat dit wel kan werken. Ik volg mijn weg naar boven, de trap op, en zo mijn kamer weer in. Ik nader juist de problemen die ik niet wil zien dat ze er zijn. Nogmaals concentreer ik op mijn hersenen. De slechte dagen voldoen precies aan mijn verwachtingen. Ik wil het niet. Het mag niet. De gebruikelijke dingen die ik doe, zijn niet meer aan de orde. De puzzelstukjes zijn nog niet geheeld - ik kan het merken aan mijn gevoelens. Mijn gezicht staat op neutraal. Geen enkele emotie is er vanaf te lezen. Of ik voel honderd procent niet goed, of er is hier echt iets mis. Ik denk meer het eerste, maar het tweede kan ik me ook goed voorstellen. Ik leun naar achteren, in hoop dat ik naar achteren zou vallen, recht op mijn bed.
Maar integendeel, ik val niet op mijn bed, maar op de grond. "Auw!" schreeuw ik, terwijl ik pijnlijk over mijn hoofd wrijf. Zonder succes, blijkt dus.
Dat heb ik weer. Wat heb ik ook een fantastische timing. Ik kijk om me heen, of er nog iets te redden valt. Ik klim overeind, en ik laat me - dit keer wel goed - op mijn bed vallen. Terwijl het steeds lichter wordt, bedenk ik me dat ik maar iets nuttigs moet gaan ondernemen, in plaats van alleen maar liggen luieren en niks doen. Het zou moeilijker zijn mezelf in bedwang te houden. Maar mijn pauze is heel kort. Door mijn rustige gedrag, ben ik nu klaar om wat te ondernemen.
Ik probeer onmogelijke dingen te beschrijven, maar integendeel, het werkt niet. Zoals de geur van mijn oh zo opgeruimde kamer - muf, niet lekker, en het stinkt - en de geur van hout. Een diepe frons voel ik op mijn hoofd verschijnen, en dat terwijl ik niet eens ergens aan denk. Zwijgend loop ik mijn kamer uit, de gang op, richting de badkamer. Dan probeer ik het hier maar. Uiteindelijk begin ik aan mijn dagelijkse routine, het wassen en aankleden. Een diepe zucht verlaat mijn mond als ik klaar ben. Met snellere passen loop ik terug naar mijn kamer, waar ik een shirt en broek tevoorschijn haal. Ik aarzel even, maar toch trek ik het aan.
Zondagen voelen altijd aan als lange dagen. Dat klopt ook wel, want 's ochtends is er meestal een kerkdienst waar ik soms heen ga. En daar heb ik nooit zin in.
Maar ik moet wel. Ik kan niks tegen mijn moeder's besluit inbrengen. Nietsvermoedend trek ik een onschuldig gezicht, wanneer ik me omdraai, en in het gezicht van mijn vader kijk. "Waar denk je aan?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op.
"Oh, ehh. Niks. Ik was alleen even in gedachten," zeg ik, zonder enige moeite in mijn stem te horen.
"Weet je het heel zeker?"
"Pap! Ja, heel zeker. Ga nu maar naar boven, ofzo." Ik hoor mijn vader nog zichtbaar grinniken, voordat hij mijn kamer daadwerkelijk verlaat.
Soms, maar dan ook echt soms.. Hij kan soms zo voorspelbaar zijn. Maar dan ook echt voorspelbaar. Zijn voetstappen klinken al snel op de trap, die naar de zolder leid. Gelukkig. Ik ontspan mijn spieren, waarna ik me naar mijn computer richt.

Die nacht slaap ik beter. Waarschijnlijk ben ik te moe om niet te kunnen slapen. En dat is alleen maar een pluspunt. Ik besluit om mijn hele nachtrust te gebruiken, en nergens over te piekeren. Want dat is wel het beste, lijkt me. De gespannen avond heeft me wat gedaan. Ik voel me vermoeiender dan ooit.
Toen ik de volgende ochtend wakker werd, bevinden mijn ogen zich op de klok. Zeven uur. Tijd om op te staan. School zou weer eens niet op me wachten vandaag, heb ik het gevoel. Mijn stemming is vanzelf beter geworden, in de hoop dat het ook zo blijft. Een gevoel bekruipt mijn lichaam. Zou ik hem weer zien vandaag? Ik hoop zo dat mijn gevoel me niet in de steek laat vandaag. Niet vandaag, in ieder geval. Hij zou mijn dagen weer inkleuren. Geen grauwe, grijze of zwarte dagen meer. Nee, roze of blauwe dagen. Nu ik eindelijk weer goede moed heb, betrap ik mezelf weer op het treuzelen. Over een uurtje begint school, en ik heb me nog niet eens aangekleed. Ik haast me, zodat ik klaar ben om naar school te gaan zodra mijn vader vertrokken was. Hij gaat altijd eerder weg, zo rond kwart voor acht. En ik vertrek pas rond kwart over acht. Gelukkig heb ik altijd alles al klaar. Mijn tas is al helemaal gereed. Ikzelf natuurlijk.
Zodra ik de trap af dender, loop ik direct naar mijn schoenenkast toe, waar ik mijn lievelingsschoenen uit haal. Al snel sta ik klaar om naar school te gaan.

Pfoe, deze dag heb ik ook nog maar net overleefd. Ondertussen zit ik op de fiets, na te denken over hoe het vanmiddag gegaan is. Ik verken het dorpje waar ik in rijd, al zou ik dit nog wel zo'n duizend keer tegenkomen. Het blijft een prachtig gezicht. En ik zou me moeten afvragen waarom. Maar ik geef daar geen antwoord op, want net zoals elke schooldag, rijd ik het pad van mijn huis weer op.