Disney Game OO2.

Ik rijd alleen in mijn auto, op naar Disneyland. Nergens ben ik zenuwachtig voor, ik bedoel, ik heb toch altijd geluk. Ik word toch niet getrokken uit de glazen kom, waar Walt een paar briefjes uitpikt, en de personen die bij die naam horen moeten dood. Behalve één. En dat is de Disney winnaar. Het lijkt me erg vervelend om in deze situatie iemand anders dan mezelf te zijn. Dan was ik lang niet zo zeker dat ik niet die arena in moest om te vechten tegen andere wezens. Misschien moest ik dan dood. Dat zou toch een schande zijn...
Wachtend voor het stoplicht zet ik de CD Taalcursus Engels op. Ik wil vloeiend Engels spreken, omdat ik later in Amerika wil wonen. Ik woon nu in Frankrijk.
"You make me feel like an angel. Samen..." zegt de robotachtige stem uit de radio. Ik zeg de zin opnieuw. Alsof ik dat ooit tegen iemand zal gaan zeggen. Wie denken ze wel niet dat ik ben.
Het stoplicht springt op groen en ik trap de gaspedaal in en cross door de straten. Ik kom langzaam dichter bij Parijs. Mijn huis is redelijk dichtbij. Ongeveer een uurtje rijden. Ik moet me melden bij de balie en bloed laten prikken. Eendenbloed. Waar gaat het naartoe met deze wereld... Ik sluit aan bij de kilometers lange rij van mensen, dieren, poppen en robots die zich ook moeten aanmelden. Ik vraag me af hoe het bloedprikken bij die laatste 2 soorten gaat...

'Auw..." zeg ik als iemand met een spuit in me prikt.
"Dankjewel." antwoord de haas achter de balie. Ik loop snel door. Zucht. Wie is er eigenlijk op dit belachelijke idee gekomen om een Disney Games te organiseren? Het zal die gestoorde Walt wel weer zijn. Die heeft Donald en zijn neefjes ook uitgevonden. Je moet toch echt geen brein hebben als je zo'n eenden op de wereld zet. Als er iets is waar ik niet tegen kan, dan is het dat wel. Ik loop netjes door.