001 Elena

Steeds opnieuw diezelfde droom, diezelfde nachtmerrie die me wakker maakt midden in de nacht. Vele mensen dromen over mooie, grappige of leuke dingen en ik steeds die bizarre droom opnieuw. Zelfs dokters staan voor een raad, aangezien aangepaste medicatie zelfs niet helpt. Al sinds de dag dat ze me vonden, ga ik elke week naar een psycholoog. Die man probeert mij te begeleiden en me op te volgen, maar hij kan niet verklaren waarom mijn dromen steeds hetzelfde zijn.
'Is er deze keer echt niets anders erbij gekomen?' vraagt hij, tevergeefs. Ik schud mijn hoofd, want elk detail blijft hetzelfde. De man kijkt me radeloos aan, ik zucht even diep en sta vervolgens recht.
'Elena, de sessie is nog lang niet voorbij. Ik zou willen dat je terug gaat zitten.' zegt de man iets gefrustreerd, maar ik doe alsof ik het niet heb gehoord. Ik neem mijn schooltas op en stap naar buiten. Elke maandagmorgen heb ik een half uur gesprek met hem, mijn psycholoog. Hij kan me niet helpen, ik hou niet van praten en al zeker niet als het over mijn droom gaat. Het is nu nog net geen acht uur, maar langs deze kant van de stad stap ik het liefst. Amper auto's, kalme buurt, geen gepraat, alleen maar de vogels die fluiten en de buitenlucht. Mijn school is van hier op vijf minuten stappen, dus kan ik het me veroorloven om te slenteren. School, welke genie heeft dat ding ooit uitgevonden? De lessen vind ik prima, de leerkrachten zijn nog te doen, maar al die leerlingen vind ik er teveel aan. Ik kan nooit onopgemerkt de school binnen komen, er is wel altijd iemand die naar me toekomt en vervolgens de helft van de school bij ons gesprek betrekt. Even sta ik stil als ik voor de schoolpoort sta, want nu kan ik nog gewoon doorlopen naar huis. Mijn ouders, wel ja mijn pleegouders eigenlijk, zijn toch steeds werken en zullen daar toch geen last van hebben.
'El, blijft zo niet treuzelen. Strak komen we nog te laat.' zegt mijn beste vriendin Bree. Bree is diegene die me in het bos had gevonden toen ik zestien jaar was. Hoe ik daar ben beland, weet ik tot op heden nog steeds niet.
'Ik heb er geen zin in, Bree.' vertel ik haar eerlijk. Als ze mijn blik ziet, weet ze meteen dat ik het meen. Ze kijkt me met medelijden aan, ze weet hoe erg ik het haat om al die onnodige aandacht te krijgen. Ze knuffelt me even, waarna ze me aan mijn arm verder sleurt door de school.
'Elena, hoe gaat het tegenwoordig bij je zielenknijper? Nog steeds gestoord of is er verbetering op de gang?' vraagt Wendy, een van de meiden die jaloers op me is. Nog steeds weet ik niet waarvoor ze jaloers moeten zijn, maar Bree had me ooit eens verteld dat Wendy dat openlijk had verteld tegen andere mensen.
'Nog steeds beter dan in jou hoofd Wendy. Heb je echt niets beter te doen in je leven?' doe ik even gemeen als haar. Ze kijkt me even woedend aan, maar voor ze nog wat kan zeggen komen er al andere mensen bij staan.
'Laat haar met rust Wendy, als ze naar een psycholoog moet zal dat wel met een reden zijn. Hou er gewoon over op en moei je met je eigen problemen, of moet ik die hier eens boven halen?' zegt Michael, hij is diegene waar Wendy verliefd op is. Ze kijkt mij boos aan, maar draait zich om en gaat van me weg.
'Dank je Michael.' zeg ik hem en hij glimlacht even naar me. De schoolbel gaat en ik stap naar mijn klaslokaal, voor het eerste lesuur wiskunde.