6. fighter

Na een tijdje komt Patty weer terug, de veearts is vertrokken. Patty geeft een briefje aan mij waar het nummer van de veearts op staat, als Zoë opstaat moet ik hem zo snel mogelijk bellen. Patty's man heeft 2 hekken kunnen regelen, die zet hij in het gang pad een stukje van Zoë's stal vandaan. Ze ligt in een stal die bij de eigen paarden is, helemaal aan de andere kant van waar de manege paarden zijn. Ze ligt ook in de laatste stal van het rijtje, daardoor hoefde ze niet ver verplaatst te worden. Behalve ik mag niemand bij Zoë komen, Patty heeft uberhaubt niet gezegt dat ik bij haar mag blijven. Maar dat boeit me niet, voor Patty is Zoë nu toch alleen maar een last die veel geld kost...

Zonder dat ik het wist heeft Patty mijn ouders gebeld, van hun mag ik vannacht bij Zoë blijven als ik dat wil. Daar hoef ik geen seconde over na te denken, natuurlijk blijf ik bij haar... 'Ik ben er voor je meisje, het maakt me niet uit wat ik voor je moet doen' zeg ik tegen Zoë. Ze is een beetje suf door de medicatie die ze heeft gehad, ook heeft ze niks meer gegeten sinds ze in haar stal ligt. Langzaam gaat de tijd voorbij, Zoë doet niet veel. Ze kan ook niet echt veel dus ja. Af en toe komt Puck even langs, ze mocht van haar ouders ook hier blijven. Alleen mocht ze van Patty niet bij Zoë blijven, dus zit ze ergens bij de balie in haar eentje... Hele fijne gedachte om in zo'n groot pand te zijn, midden in de nacht en er is geen alarm. Wie weet wat er wel niet kan gebeuren, straks komt er iemand die alle paarden steelt ofzo... Ach ja waarscheinlijk draai ik gewoon door omdat het hier zo stil is.

Met mijn telefoon (die ik weer terug heb gekregen van Puck) maak ik om het uur een foto van mij en Zoë, dat klinkt raar. Maar wie weet wat er gaat gebeuren, ik hou er gewoon van om foto's te hebben, het zijn eigenlijk allemaal herinneringen die zijn vastgelegt. Soms vergeet je herinneringen, maar met foto's kan je er altijd naar terug kijken... Nou ja zo zie ik het in ieder geval. Langzaam aan word ik steeds moeier en moeier, ik besluit om in het stro te gaan liggen en sluit mijn ogen. Ik mag niet in slaap vallen, als er iets met Zoë gebeurd ben ik de gene die de veearts moet bellen. Ik open mijn ogen en zing een liedje om wakker te blijven, toch vallen mijn oogleden steeds verder dicht. Ik val in slaap...

Iets kietelt aan mijn hoofd, ik glimlach een klein beetje en probeer het met mijn hand weg te duwen. Mijn ogen schieten open als ik voel dat het Zoë is, 'shit toch in slaap gevallen' zeg ik. Ik kijk naar Zoë, ze is een stuk drukker en vrolijker als toen ik in slaap viel. Ze is niet suf meer van de medicatie en ze eet ook een beetje stro. 'Zoë, meisje, sta alsjeblieft op, doe het voor mij' zeg ik tegen haar. Ik sta zelf op en sla het stro van mijn kleding af. Ik aai haar neus en trek er daarna zachtjes en voorzichtig aan. Ze kijkt me nieuwschierig aan, ik trek ietsje harder aan haar neus. Haar oortjes gaan richting mij, ik moedig haar aan om op te staan. Ze kijkt even de andere kant op, en als ze weer terug kijkt gebeurd er iets geweldigs. Ze probeerd op te staan! Ik doe een paar stapjes naar achteren zodat ze de ruimte heeft. Haar eerste poging faalt, en ze ploft weer neer in het stro. Zoë geeft een diepe zucht en kijkt me weer aan. Een paar seconde later geeft ze het nog een poging... Het lukt!! Ze staat op, haar benen trillen wel. Maar ze staat!! Van blijdschap geef ik een gil waarna ik snel mijn mond bedek. Ik loopt naar Zoë toe en aai haar over haar hoofd. 'Ik wist wel dat je het kon meisje, je bent een vechter' Zeg ik, ik geef haar heel voorzichtig een knuffel zodat ze niet om valt.

Doordat ik een gil gaf is Puck snel naar stal gekomen, ze rent naar Zoë's stal. Haar mond valt open van verbazing, en daarna komt er een brede glimlach. 'Ze, ze staat!' zegt ze blij, en ik knik enthousiast. Ik pak mijn telefoon en het briefje van de veearts, hij neemt al snel op en als ik hem vertel dat Zoë is opgestaan is hij erg opgelucht. 'Hij komt zo snel mogenlijk hierheen' zeg ik tegen Puck als ik heb opgehangen.

Een kwartiertje later is de veearts er, ik kan het niet helpen dat ik weer moet huilen. Normaal huil ik heel weinig, maar Zoë staat weer.. En ik had haar kunnen verliezen, dus ik kan er weinig aan doen dat ik moet huilen. De veearts onderzoekt Zoë voorzichtig, ze is instabiel maar ze staat wel. "Je mag de komende tijd niet bij haar in stal komen, ze staat erg instabiel en als ze omvalt kan ze op je vallen. Dat wil ik niet riskeren dus je mag haar stal niet in. Ik ben teleurgesteld, maar ik snap het wel. Het is beter op deze manier, en veiliger voor ons allebei. Omdat het midden in de nacht is besluit de veearts om morgen verder te gaan met het onderzoek. Als hij weg is pakken Puck en ik een stoel bij de balie, we zetten ze neer voor Zoë's stal en ploffen er op neer. We zijn allebei kapot, Puck valt al snel in slaap. Ik blijf toch nog heel de nacht wakker, ik vergeef me zelf nooit als er iets gebeurd met Zoë terwijl ik slaap. Voorzichtig is Zoë omgedraaid, ze hangt met haar neus in haar voerbak. Zo heeft ze een beetje steun en staan ze dus wat steviger. De uren gaan langzaam voorbij, toch vind ik dat stiekem niet zo erg. Ik ben bij het paardje waar ik enorm veel om geef, en ik zie aan haar dat ze zich beter voelt. Ik voel me toch eindelijk weer een vrolijker en gelukkig.