004. Domenic

Ik draaide me met een ruk om en keek recht in het gezicht van een bruinharig meisje. Ze was heel mooi, met hoge jukbeenderen, een kleine neus, volle lippen en lange zwarte wimpers rond grote donkere ogen.
Mijn linker mondhoek kroop omhoog. 'Vanwaar die geschrokken blik? De slechterik is dood hoor.'
Het meisje begin te trillen en haar ogen schoten onrustig van de ene kant van de kamer naar de andere. Zoekend naar een mogelijke vluchtroute.
Zo ging het altijd. De meisjes waren in eerste instantie bang voor ons, bang dat we plunderaars waren en we ze in bordelen zouden stoppen voor geld. Niemand verwachtte dat er nog mensen waren die niet aan geld dachten.
'Domenic, zo maak je haar alleen nog maar angstiger.' Siste Andrew zonder me aan te kijken. Hij zette een aarzelende stap richting het meisje. 'Wij zijn hier om je te helpen. Zou ik je naam mogen weten?'
Verveeld poetste ik het mijn dolk met de zoom van mijn shirt. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Julyan lichtjes glimlachen.
Wij waren nooit de types geweest die het gesprek aangingen of de meisjes konden kalmeren. Julyan niet omdat hij mensen geen vertrouwd gevoel gaf met zijn hoekige, kwade gezicht, met die zwarte ogen en het akelige uitziende litteken op zijn rechterwang. Ik niet omdat mensen niet om konden gaan met mijn sarcasme en pijnlijke opmerkingen. Julyan en ik kwamen onze taak doen en verder niets.
'Wie, wie zijn jullie?' Vroeg het meisje met een kleine trillende stem. Ze leek duidelijk niet te overwegen om helemaal achter de muur weg te komen.
'Ik ben Andrew en dit zijn mijn vrienden Julyan en Domenic.' Glimlachte Andrew vriendelijk en heel voorzichtig.
Ik grinnikte en stopte mijn dolk terug in mijn riem. 'Niet overdrijven. Ik zie onze relatie meer als iets zakelijks, niet iets vrijwilligs.'
Andrew negeerde mijn opmerking zorgvuldig. 'Wij werken voor een organisatie die meisjes zoals jou vrijlaat en beschermt.'
Het meisje knipperde verbaasd met haar ogen. Heel aarzelend kwam ze achter de muur vandaar en kon ik zien dat haar slanke lichaam gehuld was in een lichte, vieze jurk.
'Briseis.' Mompelde ze zachtjes. 'Ik heet Briseis.'
'Mooie naam.' Zei ik neutraal. Haar ogen schoten nerveus naar mijn gezicht en vervolgens naar die van Julyan.
'Oke, jullie gaan die andere twee meisjes uit de bunker halen en vervolgens je zakken vullen.' Zei ik tegen Andrew en Julyan. Ze knikten, Andrew wierp Briseis een bezorgde blik toe, mij een waarschuwende en liep daarna achter Julyan aan.
Ik keek naar Briseis. 'En dan gaan wij het andere meisje zoeken boven, en jij weet vast wel waar deze graaf zijn goud verborgen hield?'
Heel eventjes meende ik en glimlach op haar gezicht te zien.