60~

‘Ja, als je alles zo achter elkaar zegt, snap ik dat je een beetje in paniek bent,’ zegt oma rustig. Ik moet me inhouden om niet te schreeuwen: “Een beetje?!”. Ik hou het voor me, want het verdriet in haar ogen maakt me stil. Ze heeft het vast ook moeilijk hiermee. ‘Het spijt me, liefje. Ik had dit nooit voor je gewild,’ ze legt haar handen op de mijne en geeft een klein kneepje. ‘Maar nu we hier toch zijn kunnen we er maar beter het beste van maken.’ Ze trekt me overeind, bijna verlies ik mijn evenwicht. Ik ben nog een beetje ondersteboven van de plotselinge wissel van emoties van oma, maar toch volg ik haar als we een trap op lopen en op magische wijze weer in mijn kamer staan. Er is iets veranderd maar ik kan er niet precies mijn vinger op leggen. Het zou de zacht roze jurk op mijn bed kunnen zijn, of misschien- wacht: ‘Jurk?’ breng ik verbaast uit, mijn gedachtegang onderbrekende. ‘Issie niet mooi?’ Fluistert oma terwijl ze haar hand over de stof laat glijden. Ik trek mijn wenkbrauw op, maar kan het toch niet laten om te voelen. Oh man, dit is zo zacht. ‘Passen?’ Vraagt oma terwijl ze bijna ontploft van enthousiasme. Ik schud mijn hoofd. Als ik deze jurk aan doe weet ik wat het gevolg is. Een bruiloft.

Ik weet dan nog steeds niet waarom ik en William moeten trouwen van zijn ouders, maar op een een of andere manier, lijk ik het steeds minder erg te vinden. Ik bedoel, ik heb nu al een lange tijd gehad om me erop voor te kunnen bereiden. Twee maandjes ofzo. En William heeft er meer dan honderd jaar over na kunnen denken… ‘Waarom moet ik eigenlijk trouwen?’ Vraag ik terwijl ik de details van de jurk bewonder. Dit is echt door een vakman gemaakt. ‘Omdat hij degene is die je wakker heeft gekust,’ antwoord oma simpel. Ze zegt er nog net niet “duuhh” achter. ‘Dus?’ Vraag ik haar, een kus is toch maar een kus? ‘De kus is een verbintenis. Het is logisch dat je hier trouwt met degene die je wakker kust. En het was ook al van te voren zo geschreven, jij kent het boek beter dan mij, meisje,’ en met dat raadselachtige antwoord laat ze mij alleen met een veels te dure jurk in een veels te mooie kamer in een veels te groot kasteel.

Inmiddels heb ik hem aan. Ik kon het gewoon niet laten. Ik bedoel, als je hier was zou je weten wat ik bedoel. Dit ding is prachtig. Hij lijkt ook precies om mijn lichaam heen te passen, alsof hij alleen voor mij bedoeld is. Dat is hij waarschijnlijk ook. Ik draai nog een rondje voor de spiegel. ‘Ja, ik wil,’ zeg ik heel plechtig terwijl ik mezelf diep in mijn ogen probeer te kijken. ‘Wat wil je?’ Als een bange eekhoorn draai ik me om. In de deuropening leunt mijn toekomstige man met zijn armen over elkaar tegen de zijkant. Ik zie zijn ogen over mijn lichaam glijden, is hij me aan het keuren? Snel draai ik mijn hoofd weg, zodat hij me niet rood ziet worden. Ik schrik me helemaal kapot als iemand m’n hand pakt. ‘Het hoeft niet hè, Belletje. Je mag zelf kiezen,’ stelt hij me gerust. Ik knik, nog steeds grijnzend om het feit dat hij me nog steeds Belletje noemt. Zijn hand ligt inmiddels op mijn heup, het lijkt wel of heel mijn lichaam in brand staat erdoor. Zou hij kunnen toveren? Zet hij me nu in vuur en vlam? Vuur en vlam. Ja dat zal het wezen. Ik ga toch niet verliefd worden hè? Met zijn wijsvinger van zijn andere hand maakt hij cirkeltjes in mijn nek. Waarom zou hij dat doen? Eigenlijk maakt het me niets uit, het voelt geweldig. Ik wil hem kussen. Ik wil het echt. ‘Kus me?’ Vraag ik zacht. Nog voordat ik hem weer aan heb durven kijken voel ik zijn lippen op de mijne.

Ok, dit moet je niet verkeerd opvatten. Voor dat ik het wist zijn we op bed beland. Geen idee hoe lang we daar hebben gelegen. En rustig maar, we hebben vooral gepraat. Ik ben erachter gekomen dat hij een paard heeft die Bliksem heet, ik heb hem natuurlijk een applausje gegeven voor de o-zo originele naam. Hij houdt ook heel erg van lezen, wat mij nogal verbaasde. Maar waar ik vooral achter ben gekomen is dat hij een verschrikkelijk goede zoener is. Niet dat ik veel vergelijkingsmateriaal heb, maar toch. Ik rek me uit en gaap ongegeneerd. Ik lijk William te hebben aangestoken want ook hij gaapt. ‘Zullen we gaan slapen?’ Stelt ik voor. Hij knikt, en trekt dan een bedenkelijk gezicht. Ik kijk hem vragend aan waarop hij begint te grijnzen. ‘Wat is er Willie?’ Vraag ik nieuwsgierig. Hij schudt enkel zijn hoofd. Ik ga rechtop zitten en buig mijn hoofd zodat ik boven hem hang. ‘Wat. Is. Er?’ Weer schudt hij zijn hoofd. Ik begin hem te kietelen waardoor hij in een klap omhoog schiet. Een luide bonk, een pijnscheut op mijn voorhoofd en een kreet van William laten me weten dat we zojuist onze hoofden hebben gebonkt. In plaats van huilen begin ik kei hard te lachen. Al rollend val ik van het bed af. Mijn buik doet pijn van het lachen, en even later lijk ik alleen nog maar te lachen door Williams aanstekelijke lach. ‘Ok, voor deze keer laat ik je gaan. Maar als er iets ergs is zeg je het me toch wel hè?’ Ik sta wankelend op en plof weer op het bed waar William op zijn buik ligt. ‘Tuurlijk,’ stelt hij me gerust terwijl hij aanstalten maakt om van het bed af te gaan. Na nog een laatste zoen loopt hij de kamer uit, waar ik nog steeds als een malle loop te grijnzen. Wat een gekke dag.