18.

Zayn Malik’s P.O.V.

Ally’s ogen keken me met een enigszins vragende blik aan. De prachtige blauw, groene kleur glinsterde zo mooi dat mijn hart wat sneller ging kloppen. Ik ademde diep in en wendde mijn blik toen naar beneden af. Ik moest immers niet te lang staren, want dan zou ze me dadelijk nog als een freak gaan zien. De stilte die de kamer vulde dwong me naar woorden te zoeken, maar mijn hoofd werkte niet bepaald mee.
“Wat kom je hier eigenlijk doen?” Ally leek me al te helpen.
“Ik eh...,” stamelde ik. Ja, wat kwam ik hier ook alweer doen? Het was zo’n chaos in mijn hoofd dat ik niet helder meer kon nadenken. De gedachtes die zich in mijn hoofd afspeelden gingen aan één stuk door, maar het voelde alsof iemand zijn hand voor mijn mond had gedrukt en mijn keel dichtkneep. Er viel geen woord uit te krijgen. Opnieuw hapte ik diep naar adem, zodat ik wat zuurstof binnen kreeg, waardoor mijn hersenen misschien weer normaler zouden gaan werken. Maar het hielp niet. Mijn keel zat op slot.
“Kom je vragen of we iets gaan doen?,” vroeg Ally.
Ik wist het niet meer. Mijn benen hadden me onbewust naar haar toe geleid, maar de reden daarvan was voor mij totaal onbekend. Ik wilde gewoon bij haar in de buurt zijn. Want dan vergat ik al mijn zorgen, al mijn pijnlijke herinneringen. Haar aanwezigheid zorgde ervoor dat ik de wereld veel mooier zag dan anders.
“Zayn?,” hoorde ik haar zeggen.
Ik keek op en liet me naar haar heldere ogen toetrekken. Met elke stap kwam ik steeds dichter in aura te staan, wat haar zichtbaar ongemakkelijk liet voelen. Maar ik deed het niet expres, ik werd letterlijk naar haar toegetrokken.
Toen mijn hand die van haar had gevonden, liet ik mijn vingers in de hare verstrengelen. Haar ogen hadden zich naar beneden afgewend, waardoor ik haar, met mijn vinger op haar kin, dwong me aan te kijken.
“Zayn, wat doe je?,” mompelde ze met een schorre stem. Haar ademhaling versnelde en haar wangen werden langzaam roder.
Ik sprak nog steeds geen woord, maar mijn daden zeiden genoeg. Voorzichtig plaatste ik mijn lippen op de hare, die heerlijk zacht waren. Mijn lichaam vulde zich met een onbeschrijflijk gevoel dat tot in mijn tenen voelbaar was. Ik wist niet zo goed hoe ik het moest uitleggen, maar ze deed zo veel met me. Ik had nog nooit zoiets voor iemand gevoeld.
Ik merkte dat Ally aarzelde, maar niet veel later kuste ze me terug. Even leek de grond onder mijn voeten te verdwijnen en was het alleen haar aanraking dat belangrijk was. Na wat voor mij een eeuwigheid duurde, maar toch te snel voorbij was, duwde ze me voorzichtig van zich af. Ze liet haar hoofd zakken en zuchtte zachtjes.
“Wat is er?,” vroeg ik haar.
Allison haalde haar schouders nauwelijks zichtbaar op en nam plaats op het dichtstbijzijnde bed. “We moeten dit niet doen,” was haar antwoord.
Het heerlijke gevoel dat zich zojuist in mijn lichaam had verspreid was nu langzaam aan het afnemen door de woorden die ze sprak. Ik dacht dat ze dit ook wilde.
“Wat bedoel je?,” mompelde ik verward.
Haar ogen boorden dwars door de mijne heen. “Ik wil dit niet, Zayn,” zei ze en sloeg haar blik weer neer.
“Maar...” Opnieuw blokkeerde mijn hoofd toen ik er alles aan probeerde te doen om haar te begrijpen. Ik wilde zo veel zeggen, maar geen van die gedachtes vond zijn weg naar buiten.
“Het spijt me,” fluisterde ze.
Ik slikte de brok in mijn keel weg. Ik wilde niet huilen. Mannen huilen niet. Ik had nog nooit gehuild. Maar Ally bracht zoveel emoties bij me naar boven. Emoties die ik helemaal niet kende. Mijn hoofd begon licht aan te voelen, maar deze keer was het niet dat heerlijke gevoel dat ik kreeg als ze naar me lachte. Het was meer een gevoel van onmacht. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik wilde niets liever dan bij Ally zijn. Maar dat was blijkbaar niet wederzijds.
Het geluid van geklop op de deur liet me uit mijn gedachtestroom opschrikken. Ally bewoog zich naar de deur en opende die. Louis stond met een grote grijns in de gang en omhelsde haar. Zonder een woord met haar uit te wisselen stapte hij naar binnen. Daar merkte hij mij op.
“Hé, Zayn,” zei hij zogenaamd blij mij te zien. “Jij ook hier?”
Ik reageerde niet en richtte mijn blik op Ally die mij verontschuldigend aankeek. “Stoor je niet aan mij,” mompelde ik. “Ik ging net weg.”

Zijn jullie team Zayn of team Louis? (;
Ik zat eraan te denken om een Q&A te doen. Maar ik weet niet of jullie dat leuk zouden vinden, dus ik zou dat graag van jullie horen in de reacties! (:


Oh ja, en zouden jullie een kijkje willen nemen bij een nieuwe story van mij?
---> Verdwenen <---
Ik schrijf het samen met RealLife321.