3. De sirenes

“Ik heb je gewaarschuwd”, luidden de laatste woorden van het elfje. Terwijl de druppels groen op de grond vallen gebeurde er iets merkwaardigs; er verscheen een licht fel als duizend zonnen. Al snel verloor het licht zijn kracht en werd duidelijk wat er van die druppels bekomen was. Het licht zwom zachtjes rondom groeiende zwevende lijfjes. Vanuit de aarde stegen tientallen elfjes op. Hun gezichten vertonen gemene grijnzen, hun ogen vuur. Er bleven maar meer en meer bij komen, elke keer dat Hade haar mes bloedstrepen achterliet, werden nieuwe elfjes geboren. Tot het op een gegeven moment duidelijk was dat zij ze nooit aan zouden kunnen.
“Rennen”, gilde Clarissa.
Hade keek achterom, naar het meisje wat zeven meter achter lag. Clarissa’s wangen waren al helemaal rood, en haar haar veegde over haar bezwete voorhoofd.
“Kom op dan slome!”, plaagde Hade terwijl zij over een boomstronk sprong. Hade rende nog enkele meters verder, totdat zij een kans zag zich tussen de bosjes te verschuilen. Niet veel later sprong een hijgende Clarissa naast haar. De twee keken ademloos toe hoe een horde boze boselfjes langs vloog. Zodra de kust veilig was barstten de twee in lachen uit. Ze sloegen alsnog de boom omver, en namen hem mee.
Met de boomstam en nog wat ander hout bouwden de meiden een vlot.
"Zullen we wachten tot zij slapen?", vroeg Clarissa knikkend naar de woeste golven. Met lichte tegenzin stemde Hade in. Uren lang keken zij naar de golven totdat de zon ze deed verdwijnen en de lichte blauwe golven tevoorschijn kwamen.
"Ik denk dat we kunnen gaan", fluisterde Clarissa terwijl zij Hade aanstootte.
Zij pakten het vlot en duwden dat het water in. Ademloos keek Clarissa de slapende sirenes na die onder de boot door stroomden. Ze zagen er uit alsof zij elk moment wakker konden worden. Vlug wendde het meisje haar hoofd af naar het fort, waar de prins gevangen zat. Boven bij de kantelen liepen grote lelijke trollen. De trollen hompten aritmisch rond.