8)het ongeluk

BPOV
Pijn, zo veel pijn. Ik ben er me het ene moment meer van bewust dan het andere. Alsof ik in een zwembad lig. Golven van gevoelloosheid spoelen over me heen. Kort en kalmerend, zo lang als ik adem op hun ritme tenminste. Mijn zicht is wazig op zijn best. En valt, samen met het gevoel in mijn lichaam, regelmatig helemaal weg.
Eerst blokkeert de bus mijn zicht... mensen schreeuwen overal... de bus wordt uit de weg gehaald... Ik wordt opgetild, iedereen staart... Pap? Hoor ik Charlie? Ik kan me niet concentreren... alles is zo wazig... Het laatste wat ik zie voor het water me onder trekt is een zee van wazige gezichten... Allemaal onherkenbaar. Behalve twee... Charlie hij is hier. Arme Charlie. Hij lijkt zo ongelukkig. En Edward. Waarom kijkt hij zo... triest?

*een tijd later*
Ik hoor ze... een beetje.
Stemmen die ik me herinner zijn duidelijker dan degene die ik niet ken. Er is een dokter hier die altijd probeert direct tegen mij te spreken, hem hoor ik ook goed.
"Je zou nu elk moment weer terug moeten komen juffrouw Swan. Iedereen hier mist je, dus laat ze niet te lang wachten. Hoewel het uiteraard nooit kwaad kan om 'fasionably late' te zijn." Ik wil lachen, maar mijn gezicht reageert niet.
Ik wordt er nerveus van. Wat is er aan de hand? Ik ben duidelijk in een ziekenhuis, en ik weet ook waarom. Het ongeluk... maar verder weet ik niks. Ik zou wakker moeten worden volgens de dokter. Waarom slaap ik dan nog? Hoe erg ben ik eraan toe? Ik kan me alleen maar pijn in mijn benen herinneren dus er is niets met mijn hoofd of rug. Oké, dus ik zou misschien wat moeite hebben met lopen in het begin. En waarschijnlijk nooit nog een gym les echt kunnen meedoen. Daar kon ik best mee leven.
Maar waarom ben ik nog niet wakker?!?!
Ik heb ook geen idee van tijd. Maar gelukkig kan ik aan de hand van mijn bezoekers mijn dagen opnieuw indelen.
S'morgens en s'middags krijg ik alleen bezoek van de dokters en de verpleegsters. Niet heel interesant. Maar mijn dokter (zo noem ik de man die het eerste tegen me sprak toen ik me weer bewust werd van mijn omgeving) komt s'morgens rond 7 (dat weet ik omdat hij altijd de radio voor me opzet en het nieuws van 7u dan net begint. Het lijkt wel alsof hij de enige in dit ziekenhuis is die weet hoe hij zijn patiënten gelukkig moet houden. De rest van het personeel negeert me gewoon.
Mama is er ook met Phil ze komen rond de middag langs, dat weet ik omdat ze vaak klaagt over het slechte eten als ze binnenkomt. En ze blijven vaak tot de school uit is. 'Komt er hier geen einde aan bezoekuur?' vraag ik me soms af. Misschien niet voor coma patiënten omdat contact goed is of zo.
Angela komt na school langs en verteld me over wat er op school gebeurt. Ze verteld over de lessen die ik mis en de lessen waarvan ik blij ben dat ik ze gemist heb. En ze wist welke ik wel en niet leuk vind, ik merkte het wanneer ze bij de juiste verhalen 'ik zou willen dat jij er was' en 'je zou het maar niets gevonden hebben' zei.
En soms wanneer er verder niemand anders in de buurt is verteld ze me over hoe verliefd ze is op Ben en hoe hij haar nooit zo leuk zal vinden als zij hem... Hm, het lijkt erop dat ik mam moet vragen of ze wat matchmaker tips voor me heeft. Hoewel ik denk dat ik zelf al een plan heb... Later.
Ze bleef meestal niet heel lang. Jessica kwam dan binnen met Mike die twee kletsten maar door, niet altijd even zeer tegen mij als tegen elkaar. Soms zeiden ze iets tegen mij dat eigenlijk naar de ander gericht was. Ik vermoed dat als ik nog een weekje zo blijf ze wel een stel zullen zijn... Hoe dan ook ik maakte al snel van de gelegenheid gebruik een dutje te doen. Yep, in een coma en nog altijd slaap nodig. Je kan je niet voorstellen hoe ongelofelijk vreemd het is om puur en alleen mentaal uitgeput te zijn.
Hoe dan ook, als ze de kamer verlaten geeft Jess me meestal een knuffel waardoor ik wakker wordt en helaas moet luisteren naar de verontschuldigingen van Tyler die altijd zijn eerste 10 minuten vulden. Hij voelt zich echt rot over de hele situatie. En ik vind het heel erg voor hem, maar ik zou er alles voor doen om hem nu gewoon duidelijk te kunnen maken dat het oké is. Na 3000 keer 'het spijt' me te horen ga je van 'het is oké' naar 'iemand hou me tegen ik geef hem een dreun!!!'. Ik ken Tyler niet eens zo goed. Dus waarom hoorde ik hem dan zo duidelijk??? Waarschijnlijk om dezelfde reden dat ik mijn dokter ook hoorde. Hij sprak tegen me er haast vanuit gaande dat ik hem kon horen. Behalve dan de eindeloze herhaling. Ik lette wel beter op wanneer hij over iets anders begon. Dat duurde niet lang want het werd al snel heel vreemd.
"Je bent best wel knap weet je dat? Ik bedoel, zelfs met dat gips en de buisjes en alles, zie je er best leuk uit. Ik snap wel waarom de anderen zo dol op je zijn. Je lijkt me echt een coole chick." Zoals ik al zei vreemd. Maar nu wist ik in ieder geval zeker dat ik a) gebroken botten had (was ik al vrij zeker van maar toch fijn om het zeker te weten) en b) dat ik hier nog niet lang genoeg lag om het gips er al af te hebben. Maar dat was niet noodzakelijk goed nieuws. Als ik het me goed herinner zijn min of meer alle botten in mijn benen gebroken, de knie geneest het moeilijkst en dat duurt 3 tot 6 maanden. Dus ik kon best wel eens al 3 maanden weg zijn. Maar zeker nog niet meer dan een half jaar. Ik probeerde in elk gesprek of radio fragment naar een datum te luisteren en op een goede morgen zette mijn dokter de radio op en hoorde ik "Goeie morgen Seattle en omgeving! Ik ben dj Tommy en ik help je door je morgen met muzikale begeleiding op deze prachtige morgen. Het is 22 februari en..." Ik luisterde niet meer. 22 februari? Als in een maand na het ongeluk? Hoe kon dat in hemelsnaam? Ik had geen idee van hoe lang ik wakker was, ik leefde van dag tot dag en de tel bijhouden was niet mijn prioriteit, wakker worden wel. Voor Charlie. Het moest! Dat brengt me bij mijn avond routine.
Charlie komt altijd binnen na zijn shift, als hij er is, dan is de dag bijna om.
Hij eet hier, elke dag. Dat is niet oké. Hij moet gezonder eten en dat weet hij!
Hij praat vaak met iemand een vrouw, maar ik kan me moeilijk op haar stem concentreren. Het lijkt erop dat ze ervoor zorgt dat hij op zijn minst een paar huisgemaakte maaltijden binnen krijgt. Ik moet later uitvinden wie ze is en haar bedanken.
Mijn dokter komt als laatste binnen. Hij laat Charlie weten dat het tijd is om naar huis te gaan.
Van zodra Charlie weg is komt mijn dokter naast me zitten en vraagt me of ik alsjeblieft wakker wil worden. Hij heeft blijkbaar hard zijn best gedaan mijn operaties tot een goed einde te brengen en mijn kansen op een normaal leven zo groot mogelijk te maken. Hij kan het niet aan een patiënt te verliezen. Arme dokter hij is zo triest.
Dan als de nacht valt... Eerst denk ik dat het een droom is, maar ik kan niets zien, zoals wanneer ik tegenwoordig wakker ben. Dus het kan geen droom zijn.
Het is de reden dat ik ervoor kies om overdag te slapen wanneer er niets interessants is om naar te luisteren. Ik wil mijn nachtelijke bezoeker voor geen goud missen.
Eerst zegt hij niet veel. Hij zit daar gewoon en soms hoor ik een zacht gemompel te zacht om te begrijpen. Als ik hem niet zo duidelijk voelde arriveren zou ik denken dat ik het me inbeeld. Maar na een paar dagen lijken mijn gehoor en mijn reukzin te versterken en kon ik hem horen en ruiken. Hij rook mannelijk, en heerlijk. Ik kende die geur... maar dat was onmogelijk toch? En toen hoorde ik hem iets zeggen. "Ik zou hier niet moeten zijn... maar ik kan het echt niet helpen." Het klinkt haast alsof hij zich verontschuldigd. En die stem.
Dat was Edward Cullen!!!

(an: Voor de duidelijkheid ze ontdekte Edwards aanwezigheid niet pas nadat ze al weken wakker was. Het verteld inderdaad een beetje slordig zo maar het is wel een meer natuurlijke manier van denken.)

Edward POV
Ik kijk vol afschuw toe hoe ze Bella in de ambulance stoppen. Waarom? Waarom heb ik dit toegestaan? Wil ik zo graag bij mijn familie blijven dat ik liever een onschuldig leven verspil dan zelf verantwoordelijkheid op te nemen?
Één moment lang opent ze haar ogen en kijkt ze om zich heen, naar de vele panikerende omstanders en haar radeloze vader. En in een fractie van dat moment kijken haar ogen vol oprechte verbazing en bezorgdheid in de mijne. Ze maakt zich zorgen? Door de waarschijnlijk ondraaglijke pijn heen heeft ze plaats om bezorgd te zijn? Hoe kan dat?
Ik ken genoeg van menselijke uitdrukkingen om te weten dat deze bezorgdheid niet over haar eigen toestand gaat.
Ze moest een echt uitzonderlijk laag gevoel voor zelfbehoud hebben als ze zich nu eerder zorgen maakt om haar vaders paniek dan wat anders.
En dan de verbazing... Die verscheen pas wanneer haar ogen contact maakten met mij. De ogen die het monster die eerste dag tijdelijk de mond gesnoerd hadden en me daarna zo lang achtervolgd hadden. Die ik nog nooit ontspannen of gelukkig had zien kijken. Die kunnen branden met passie en intuïtie.
En de passie lijkt nu helemaal uitgedoofd, nu haar ogen zich plots niet meer kunnen focussen en ze de strijd tegen de bewusteloosheid verliest. Waar verbaasde ze zich over toen ze naar mij keek? Vond ze het vreemd dat ik ook bezorgd was? Had ze gemerkt dat ik niet aan het ademen was?
Dan zie ik mijn gezicht door de ogen van één van de ambulanciers. Hij let er niet op. Hij ziet me alleen vanuit zijn ooghoek, maar dat is voldoende voor mij.
Ik kijk niet gewoon bezorgd. Ik kijk... gekweld. Alsof ik de gedachte aan haar lijden en mogelijke dood niet kan verdragen... Waarom? Hoe kan het dat ik zo sterk reageer op het lot van een meisje dat ik nauwelijks ken?
Misschien kan ik het gewoon niet verdragen dat nadat ik zo hard gevochten heb om haar in leven te houden het lot haar zo bruut en vroeg van het leven berooft.
Nee, ze zal het halen. Ze moet het halen. Ze is veel te sterk, goedaardig en ze zou haar ouders dit nooit aandoen.
Ik ben volledig in de war. Wat is er mis met me?
"Edward. We moeten hier weg voor je de controle verliest." Ik kijk op en zie mijn familie ongerust kijken, Alice kijkt verbluft naar de toekomst. Emmett staat klaar om me desnoods met geweld weg te sleuren. Maar ik ben gestopt met ademen van het moment dat de auto haar truck raakte.
En de gedachte aan haar dood is op dit moment sterker dan die aan de zoete smaak van haar bloed.
Vreemd genoeg.
Toch volg ik mijn familie naar het bos, niemand let op ons iedereen is in shock van wat ze net zagen. Ze hebben allemaal de dood van heel dichtbij gezien... En iedereen vraagt zich af of hij vandaag een jonge ziel genomen heeft.
Ik ril. Mijn familie gaat ervan uit dat het de gedachte aan haar bloed is en ze zijn allemaal onder de indruk dat ik zo weinig tegenstribbel. Als we ver genoeg zijn zetten we het op een lopen en al snel zijn we thuis. Ik zak neer op de zetel en laat mijn hoofd in mijn handen vallen.
Esmé komt kijken verbaasd dat we zo vroeg thuis zijn. Ze ziet meteen dat er iets met me scheelt en komt naast me zitten om me te troosten.
"Komaan Ed waarom zo nors? Je hebt geen druppel gedronken." Emmett begrijpt niet waarom ik me gedraag alsof ik het meisje met mijn eigen handen aan stukken gereten had. Ik ril bij de gedachten. Esmé begrijpt hieruit dat het een moeilijke dag was voor mij vandaag. Ze trekt me dichter tegen haar aan zich afvragend wat er zo vroeg in de ochtend heeft kunnen gebeuren.
"Vreemd genoeg kwam de gedachte nauwelijks bij me op. Van zodra ik zag wat er ging gebeuren ben ik gestopt met ademen... maar het voelt zo fout..."
Ik voel Esmé ontspannen als ze begrijpt dat ik geen hand had in wat het meisje ook overkomen is.
"Ik snap het ook niet," zegt Alice "Ik heb je geen moment zien drinken..." maar ze had wel iets anders gezien.
"Dat had ik moeten doen," mompel ik in reactie op het beeld in Alice's visioen.
De anderen keken me geschokt aan.
"Ik weet het niet zeker Edward, ze is heel slim en opmerkzaam, ze had je vast gezien." Hoewel de anderen nu weten dat ik het niet heb over het drinken van haar bloed zijn ze nog steeds in de war.
"Misschien, maar dat had ik later kunnen oplossen... Ik had dit kunnen voorkomen Alice... als ze sterft, is dat dan niet net zo goed nog steeds mijn fout?" Misschien is die gedachte wel de reden dat ik me zo vreselijk voel. Het gevoel dat haar bloed aan mijn handen kleeft.
"Edward, we kunnen onszelf niet verantwoordelijk stellen voor elke mens die we niet redden." Alice klinkt onzeker zoekend door mijn wazige toekomst. Het weiland flitst weer voorbij de persoon bij me flikkert alsof zijn of haar aanwezigheid onzekerder geworden is.
Mijn toekomst flitst met donkere eenzaamheid en kleurig geluk om me heen. Waarom is wat vandaag gebeurde zo sterk gebonden aan mijn toekomst?
"Wacht hij overwoog om dat mens te redden?" vroeg Rosalie de vraag in iedereens hoofd vertolkend.
"Ze heeft een naam Rosalie." Waarom voel ik me aangevallen? Ik heb haar zelf nauwelijks bij haar naam genoemd noch in mijn eigen hoofd noch luidop.
"Prima, je was dus van plan Isabella Swan bij dat busje vandaan te trekken?" Rosalie lijkt uitermate geïrriteerd door de gedachte een mens bij haar naam te noemen.
Ik haal mijn schouders op. "Het schoot even door mijn hoofd... Ik twijfelde net te lang..."
Niemand leek te begrijpen waarom ik het zelfs overwogen had. Behalve de vrouwen. Rosalie wilde er zelfs niet aan denken Alice wilde het verbergen, maar Esmé viel me liefkozend om de hals.
"Oh, Edward. Zie je het niet? Dit meisje waar je bijna onmogelijk van weg kan blijven, dat je wilt beschermen ongeacht de consequenties?"
Toen bedacht Jasper zich iets "Je emoties zijn veranderd... Je bent minder... Ik weet niet het is alsof je het leven niet meer voorbij laat gaan je beleeft het."
Alice deed haar duid in het zakje. "Je toekomst is compleet overhoop de laatste paar weken. Sinds zij je pad kruiste lijkt niets meer zeker."
Ik schud mijn hoofd ik weet wat ze proberen te zeggen maar ze zien spoken.
"Oh kom op. Waarom zou hij in godsnaam hààr willen?" Rose lijkt de enige die het met me eens is maar haar standpunt is anders. Ik kan heel goed zien hoe aantrekkelijk Bella is. En Rosalies beeld van haar strookt absoluut niet met de werkelijkheid.
"Ze is niet saai noch lelijk Rosalie. Als je ooit even tijd neemt om met haar te praten zal je merken dat ze onzelfzuchtig, behulpzaam, eerlijk en intelligent is. Je zult zien dat ze ruimdenkend is en een uitzonderlijk mooi hart heeft. Ze is inderdaad geen supermodel, maar wie wilt dat? Ze is beeldschoon in haar eenvoud. Ze is... net als jij vroeger een onmiskenbare schoonheid." En dan zie ik het. De reden waarom ze Bella zo hartgrondig haatte op het moment.
Wanneer ik erken dat Rosalie een onmiskenbare schoonheid was onthuld haar geest voor een seconde een oude twijfel, een miezerige deuk in haar zelfbeeld dat ze me nooit had willen tonen.
Misschien moet ik haar duidelijk maken waarom ik haar nooit begeerde.
"Maar anders dan alle anderen is ze bescheiden en is het middelpunt van haar wereld niet haarzelf maar degenen die ze lief heeft. Het zou me niets verbazen dat ze een miraculeus herstel doormaakt puur en alleen omdat ze voor haar vader wil zorgen. In tegenstelling tot sommigen is Bella even mooi van binnen als van buiten." Ik haal diep adem en schud mijn hoofd.
"Maar ik ben niet verliefd. En zelfs al is ze voor mij bestemt ik kan haar niet hebben. Dat gaat gewoon niet. Als ik voorbestemd zou zijn om van haar te houden... is wegblijven dan niet het minste dat ik kan doen?"


AN: dat was het voor nu. Ik dacht laat ik ze maar niet al te hard uitputten. Tot schrijfs