Op zoek naar vrijheid

Een jonge vrouw rende al hijgend door het bos. Het ene moment nam ze een bocht naar rechts om tien meter verder naar links te gaan; het pad was ze al minstens een uur geleden kwijtgeraakt. Ze was uitgeput en had weinig energie over, maar ze dwong zichzelf om door te gaan. Ze rende op een moordend tempo. Een vreemdeling die haar door het bos zag rennen, zou hebben gedacht dat ze achtervolgend werd door een wild beest of iemand die haar wilde vermoorden. Niets was minder waar. Er was een grote kans dat iemand haar binnenkort zou komen zoeken, maar ze hoopte dat ze dan al ver weg was – het liefst helemaal uit de bossen.
      Ze zag een vlakte gevuld met licht en pushte zichzelf om nog harder te rennen. Ze wist dat ze snel in zou storten als ze niet oplette, maar ze wilde het bos achter zich laten. Een groot meer verscheen tussen de bomen door en ze haalde opgelucht adem. Ze wist dat het meer vlakbij de stad lag wat betekende dat ze er bijna was. Toch dwong ze zichzelf om nog harder te gaan. Ze was er nu bijna en kon dus niet opgeven. Ze praatte zichzelf moed in om door te rennen, om harder te gaan en om zich verder te verwijderen van het huis waar ze vijf jaar lang had gewoond als een gevangene, een slaaf, een hoer.
      Ze werd gebruikt, net als de drie andere vrouwen die er woonde. Elke week was er een andere vrouw aan de beurt en zo nu en dan stierf er een vrouw om al snel vervangen te worden. Het enige verschil met een echte hoer was dat ze te maken had met maar één man waar ze mee was getrouwd.
      Het was niet zo dat ze met hem had willen trouwen of ook maar bij hem in de buurt had willen zijn, maar ze was gedwongen. Ooit had ze gedacht dat haar ouders het beste met haar voor hadden en haar hetzelfde zouden behandelen als Bree, maar dat bleek niet zo te zijn. Ze was aan de kant geschoven zodra de mogelijkheid er was; verkocht als een goedkoop stuk vee zodat Bree een nieuwe jurk kon hebben voor een feest op school.
      De man die haar had gekocht, was niet onaardig en zag er ook nog aardig goed uit voor een man die begin veertig was. Echter, het was nooit haar droom geweest om als achttienjarige te eindigen als één van de vrouwen van een volwassen man. Wiens droom zou dat wel zijn? Misschien van iemand die graag rijk wilde zijn en niet wilde werken, maar die zou hier direct de realiteit onder ogen krijgen. Het leven is hard.
      Haar man gebruikte al zijn vrouwen even veel, hij verdeelde zijn tijd eerlijk en hij verwachtte van iedereen hetzelfde: een kind. Tot nu toe was het pas één iemand gelukt om een kind te baren. Het was dan ook goed mogelijk dat dit de reden was dat veel vrouwen dood eindigden; vermoord door hun eigen man in een woedeaanval.
      Ze naderde de kade van het meer en zakte aan de rand van het water door haar knieën. Het liefst ging ze nu slapen en uitrusten, maar dat ging niet. Ze moest doorzetten. Voor haar en voor het kind waar ze tien weken van zwanger was. Haar man wist dit niet en dat wilde ze zo houden.
      Langzaam richtte ze zichzelf op terwijl ze haar protesterende spieren negeerde en begon te lopen op een rustiger tempo. Ze was op weg naar vrijheid en ze zou het bereiken ook, daar zorgde ze wel voor. Al moest ze sterven om haar baby vrijheid te gunnen, ze zou het doen. Haar baby verdiende de vrijheid die zij de afgelopen vijf jaar nooit heeft gehad. Haar baby verdiende een echt leven.
      Met geheven hoofd en een rechte rug liep ze de vrijheid tegemoet.