Fear O15

De volgende ochtend is weer een nieuwe ochtend. Een dag waarop ik is een keer geen negatieve gedachten door mijn hoofd wil laten slingeren, maar positieve. En hoe doe je dat het beste? Juist, door eerst eens uit te slapen. Dat is mijn plan voor vandaag. Gewoon lekker niks doen. Ik zie wel waar het schip strandt vandaag. Waarom is er niemand die me mist? Niemand die mijn armen om zich heen wil hebben. Niet alleen voor nu, maar voor altijd. Dat gevoel wat je dan zou krijgen. Een kriebelend gevoel in je buik. Heerlijk is dat. En precies dat gevoel, dat heb ik nodig. Het liefst schreeuw ik het van de daken af, maar nee, zo ben ik niet. Ik ben niet zoals alle anderen. Maar wat ik wel ben.. Daar kan ik trots op zijn. Behalve dan één ding. Angst. Nog altijd straal ik verlegenheid uit. En angst. Diep van binnen. Maar ook daarbuiten. En het is er niet zomaar één twee drie eruit te halen. Daar zijn zoveel dingen bij nodig. Velen zullen denken dat ik me aanstel, maar het is werkelijk zo, wat er in mij omgaat. Ik ben echt bang voor gesprekken voeren, zelfs aan de telefoon. En ja, ik voel me vaak eenzaam. Ik zou wel mijn best willen doen om te schijnen, maar waarom zou ik dat doen? Schijnen zoals een ster dat doet. Zoals een spotlight verlicht is op een podium. Of zo fel als de zon. Het is een begrip. Eenzaam zijn. Waarom bestaat het überhaupt?

Ik speel wat met mijn haarlokken, als ik een kort, maar hard geklop hoor. En dat betekent dat het tijd is voor eten. Ik loop naar mijn sloffen, stap erin, en ik wil net naar de deur lopen, als ik daar geklop op hoor. "Ja ja, ik kom eraan!" roep ik. "Schiet eens op dan!" hoor ik mijn vader nog net roepen, voordat hij de trap af dendert. Pfff, altijd maar dat gezeur. En dan al zo vroeg in de ochtend. In een rechte lijn loop ik door, de trap af. Ik trek de deur open, en met wat lawaai plof ik zo op de bank neer. "Moet dat nou zo?" vraagt mijn moeder, en ze wend me een chagrijnige blik toe. "Blijkbaar wel," zeg ik., in de hoop haar wat te kalmeren. Maar integendeel. Rustig pak ik mijn bord met eten, en peuzel ik alles wat er op ligt in één keer naar binnen. Hmm, die heerlijke verse broodjes. Van de Albert Heijn. Die zijn gewoon het lekkerste. In de hoop dat niemand het door heeft, begin ik naar achteren te leunen. Ik wil even de mogelijkheid nemen om van de rust en stilte te genieten. En dat het ook helpt. De heerlijke warmte die ik voel als ik mijn hete kop thee vast pak, het voelt precies hetzelfde als dat ik gelukkig ben. Nee, ik ben nu niet gelukkig. Al een tijdje niet. Ik ben eenzaam. Eenzaam en alleen. Koud, en nog eens koud. Het wordt er niet beter op. De warmte die probeert er zich tegen in te werken, maar het mag niet baten. Het pijnlijkst is, dat er waarschijnlijk niemand is die naar me omkijkt. Die een beweging naar mij zal maken.Die zich afvraagt hoe het met me gaat. Nee, zelfs dat doen ze niet. Zelfs dat niet. Ik vraag één klein dingetje van ze. Het is ook mijn eigen schuld. Ik vertel ze niet hoe ik in elkaar zit. Hoe ik de dag doormaak. Wat ik in de vakantie allemaal gedaan heb, ook al zitten er mindere leuke dingen tussen. En zelfs ook dat doen ze niet. Enkel en alleen omdat ze stoer willen doen, tegenover hun vrienden. Ze zijn het ook niet waard. Ik laat ze links liggen, maar toch snap ik iets niet. Waarom doen ze zoveel moeite? Wel voor vrienden, en niet voor mij? Ik ben altijd een buitenbeentje geweest. En dat gevoel heb ik nu weer, dat ik weer het buitenbeentje van de klas zal zijn. Ik zit al in mijn eentje, altijd aan het laatste tafeltje dat overblijft. Dat is het lege gevoel, dat zich verspreidt. Niet alleen door mijn lichaam. Nee, ook door mijn hoofd. En mijn hoofd, die geeft het door.. Aan mijn hart.