Chapter 001

Sky POV.

‘Zucht. Die klotetrein heeft alweeeer vertraging,’ klaag ik tegen Nathan, een van mijn beste vrienden. Nathan kijkt me lachend aan. ‘Ja wat?’ vraag ik boos en ik geef een trap tegen een van de bankjes die op het station staan. Nathan begint nu echt te lachen. ‘Vind je dit grappig?’ Ik ben echt pissed. ‘Ach kom op lieverd, zo erg is dat nu toch ook weer niet?’ ‘Niet erg?! Nu moet ik verdomme nog een half uur op de bus wachten, en dan kom ik ook nog te laat voor zangles! Nee hoor, dat is echt totaal niet erg.' Ik vind Nath echt een schat hoor, maar soms begrijpt hij het gewoon niet. Nathan kijkt me aan, compleet met puppy-ogen en een pruillip. ‘Sorry Nath…’ mompel ik. ‘Wil je een knuffel om het goed te maken?’ Meteen begint Nathan te knikken. Echt waar, hij mag dan wel ouder zijn als mij, hij gedraagt zich als een kleuter. ‘Nou…. Vooruit dan maar,’ zeg ik, terwijl ik probeer te klinken alsof ik er totaal geen zin in heb.

Een paar minuten later hoor ik de spoorbomen dichtgaan. Gelukkig maar, want ik had het echt geen minuut langer kunnen volhouden in deze kou. ‘Ik ga dan maar naar huis,’ zegt Nath. Hij trekt me nog een keer in een knuffel en geeft me een kus op mijn wang, iets wat hij altijd doet. Ik spring in de trein en hang nog even naar buiten om naar Nathan te zwaaien. ‘Byeee! Tot morgen!’ roep ik hem nog na. Nathan kijkt nog een keer om en zwaait lachend naar me. Dan gaan de deuren dicht en vertrekt de trein.

Nog geen tien minuten later sta ik alweer in de kou, dit keer op de bus te wachten. Ik zoek een liedje op en zet mijn Ipod op shuffle. Uiteindelijk, een heleboel liedjes later, komt dan toch de bus. Ik stap in en ga ergens achterin zitten. Ik dump mijn tas op de stoel naast me en zak onderuit, hopend dat er niemand naast me komt zitten. Jammer genoeg moeten er best wel veel mensen met de bus, maar iedereen is ingestapt is de stoel naast mij toch nog vrij. Lucky me. Op het moment dat de bus weg wil rijden komt er nog een jongen aanrennen. Haastig stapt hij de bus in. De jongen loopt helemaal door naar achter, in de hoop dat daar nog plek is. Uiteindelijk blijft hij bij mij staan. ‘Mag ik.. uuh… hier zitten?’ De jongen klinkt een beetje onzeker. Ik knik en pak zuchtend mijn tas van de stoel naast me. Sociaal als ik ben haal ik een van mijn oordopjes uit mijn oor, misschien dat ik nog wel nieuwe vrienden maak.

De bus is ondertussen al een tijdje onderweg en de jongen naast me heeft nog steeds niks gezegd. Ik ga op zoek naar mijn oordopje als hij opeens begint te praten. ‘Heey…’ Verbaasd kijk ik op. ‘Ooh, heei!’ zeg ik een beetje beduusd. Ik bekijk de jongen eens goed, eigenlijk is hij best wel knap. ‘Ik ben Niall,’ zegt hij terwijl hij zijn hand uitsteekt. ‘Uuuhm… Ik ben Sky..’