4.2 I trust you

Ik stond de volgende dag vroeger op. Ik zou weer met de fiets gaan en was van plan om veel vroeger te vertrekken zodat ik niet opnieuw te laat zou zijn. En ik was inderdaad goed op tijd. Te vroeg, eigenlijk. Er waren alleen nog maar een paar eerstejaars en – zucht – Eline en haar hofhouding. Ik ging naar mijn bank en haalde mijn boek uit mijn tas. Ik had nog geen twee regels gelezen toen iemand het boek uit mijn handen trok. Eline, natuurlijk. ‘Jezus, je moet wel heel hopeloos zijn om Justin te versieren. Ga je hem een aanzoek doen in het oud-Engels ofzo?’ vroeg ze en de andere meisjes lachten. Ik stond op, trok mijn boek terug uit haar handen en antwoordde: ‘Voor zover ik weet ben jij de enige hier die hopeloos Justin probeert te versieren, Eline’, zei ik kwaad. Een van haar vriendinnen mompelde zachtjes ‘daar zit iets in’. Eline draaide zich woedend om. ‘Wat zei je?’ ‘Niets’, piepte het meisje angstig. Zielig gewoon. Eline draaide zich weer naar mij en kreeg een heel gemene grijns op haar gezicht. Om eerlijk te zijn was het een beetje lachwekkend. ‘Jij blijft uit Justins buurt!’ riep ze, zodat iedereen opeens naar ons keek. Waarom moest ze nu zo’n drama maken? ‘Ehm, nee?’ antwoordde ik sarcastisch. Haar ogen schoten vuur. ‘Als ik je nog één woord tegen Justin hoor zeggen, dan –’ ‘Wat dan?’ vroeg Justin. Hij stond al een tijdje achter haar, maar ik was wel zo slim om dat niet te zeggen. Eline’s gezicht vertrok een seconde, en toen sprong ze tegen hem aan. Justin viel bijna om. ‘Justin, o, ik heb je zo gemist!’ kirde ze terwijl ze zijn t-shirt vastgreep. Justin keek me nogal wanhopig aan. ‘Eline, nu is het mijn beurt’, zei ik lachend terwijl ik haar opzij duwde. ‘Speel even mee’, fluisterde ik snel naar Justin. Normaal zou ik me niet zo aanstellen, maar ik wou Eline gewoon even op haar plaats zetten. ‘O Justin’, zei ik op dezelfde toon als Eline had gedaan en sloeg mijn armen om hem heen. ‘O Audrey’, riep Justin lachend, en sloeg zijn armen ook om mij heen. Het was heel raar, maar het voelde goed. Ik wou het liefste heel de dag zo blijven staan, maar gezien de omstandigheden leek me dat nogal onmogelijk. Ik wou hem loslaten, maar hij liet mij niet los. ‘Je zou haar gezicht nu moeten zien’, fluisterde Justin in mijn oor. Ik kreeg kippenvel. Ik wou omdraaien om haar reactie te zien, maar Justin bleef me vasthouden. ‘Oké, oké, Audrey, stop maar met opscheppen’, gilde Eline opeens. Justin en ik schoten zo hard in de lach dat we elkaar meteen los lieten. Ik vond het wel jammer, maar er hing nog steeds een warme gloed in mijn lichaam. Het was al zeker 2 jaar geleden dat iemand me nog een knuffel gegeven had. De eerste bel ging en – was ze echt zo stom? – Eline vroeg aan Justin of hij niet naast haar kwam zitten. Het begon me nu echt te irriteren. ‘Wat dacht je van NEE?’ gromde ik in Justins plaats. Ik greep zijn arm en trok hem mee het lokaal in. Toen we zaten trok hij een wenkbrauw op en begon toen te lachen. Ik glimlachte flauw en porde in zijn zij. Hij maakte een raar sprongetje en porde me dan terug. Recht op een verse blauwe plek. Ik kromp een beetje ineen. ‘Hé, sorry, wat is er?’ vroeg hij meteen bezorgd. Ik wou heel graag de waarheid zeggen. ‘Niets, ik ben gisteren tegen de tafel gelopen’, loog ik zachtjes. Hij glimlachte terug. ‘Ik zal oppassen waar ik por’, beloofde hij, en ik stak mijn tong uit. Als ik bij hem was ging alles vanzelf.