Twintig

Gregory

Door mijn tweet was ik er achtergekomen waar Renée zich bevond. In het ziekenhuis in mijn stad. Met een knuffel en een grote bos rozen liep ik door de gangen opzoek naar kamer nummer 430. De nummers kwamen langzaam dichter bij 426 -428 - 430. zonder twijfeling opende ik de deur. Een man en vrouw zaten naast haar bed. De man in een vale spijkerbroek met zoon kruimeltje petje op zijn hoofd. Ze kijken mij vragend aan maar ik kijk langs ze heen naar Renée die witjes maar met rode wangen in het bed lag. 'Liefje' in twee stappen was ik bij haar en drukte mijn lippen op haar koortsige hoofd. Haar ogen bleven dicht. 'Jij bent Gregory?' de vrouw keek vragend naar mij. 'Sorry ja Mevrouw Gregory van der wiel' 'Tessa en Wim ouders van Renée' glimlachte de vader. Ik knik en kijk ze vlug aan maar richt dan mijn blik weer op Renée. 'Ik doe de bloemen wel in een vaas' hoor ik vaag. 'Ja kom laat die jongen even alleen Tes' mijn duim streelt over haar hand en mijn lippen drukken tientallen kusjes op haar gezicht.

De tijd schuift langzaam door, Tessa en Wim de ouders van Renée zaten ook weer in de kamer. 'Je bent voetballer he las ik in de krant' de vader van Renée keek me vriendelijk maar ook een beetje argwanend aan. 'Ja klopt' 'Gregory?' 'He liefje hoe gaat het' een traan glijd uit haar ooghoek, 'he niet huillen' ze schud glimlachend haar hoofd 'Ik heb je gemist' 'Ik jou ook' ik zie Tessa en Wim weglopen en kijk haar dan weer aan. 'Mag ik bij jou komen liggen?' ze knikt glimlachend en snel schuif ik naast haar in het bed. 'Ik hou van je' ze verbergt haar hoofd in mijn nek en haar armen liggen strak op mijn middel. 'Samen gaan we verder Renée alleen jij en ik wij kunnen de hele wereld aan'