15

"Gaat het wel?" vraagt Zayn bezorgd die naar ons komt gelopen. "Zayn" snik ik. "Heee, rustig maar!" zegt hij bezorgd. Zayn komt naast me zitten. "Wil je erover praten?" vraagt hij zachtjes. Ik schud mijn hoofd. Ik wil het niet. Ik wil er niet aan denken. Zayn maakt een gebaar naar Harry dat hij weg moet gaan. Harry geeft me een kus op mijn voorhoofd en verlaat me dan. "Meisje tochh" zegt hij lief, terwijl hij me over mijn rug wrijft. Die hand op mijn rug maakt me alweer een stuk beter. De plek waar hij zijn hand op laat rusten begint te gloeien. Na eventjes staat hij op. "Kom" zegt hij terwijl hij zijn hand naar me uitreikt. "Ik wil niet terug naar binnen Zayn, niet zo." Hij knikt. "We gaan niet terug naar binnen. We gaan even naar buiten, even een luchtje scheppen." Aarzelend sta ik op. "Heb je dan geen honger meer?" vraag ik hem verbaasd. Hij haalt zijn schouders op. "Eten kan altijd nog" mompelt hij. Samen lopen we naar buiten.

Al een tijdje lopen we rond in het park. Zayn verteld grappige dingen over de jongens tijdens hun optredens en shows. Hij laat me lachen. Iets waar ik flink behoefte aan had. Langzamerhand ben ik al een stuk vrolijker. "Britty," begint hij aarzelend. Ik weet wat er gaat komen. Ik weet wat hij gaat vragen. Maar ik écht geen zin om te vertellen waarom ik net moest huilen. "Heb je een vriend?" vraagt hij. Ik draai mijn hoofd naar hem. Beschamend kijkt hij weg. "Nee" zeg ik opgelucht. "Jij?" Hij schudt zijn hoofd. "Geen vriend." grijnst hij. "Wel een vriendin?" Hij schud weer zijn hoofd. "Ook niet" Ik knik. Van binnen voel ik een golf van blijdschap. "Wil je wat drinken?" vraagt hij wijzend met zijn hand naar een restaurantje aan de overkant van de weg. "Ruben" mompel ik. Hij knikt begrijpend. Het is inmiddels al donker geworden en Ruben moet allang naar bed.

Als we thuis zijn ligt Ruben al op de bank te slapen, wat er overigens super lief uitziet. "Ik breng jullie wel even weg." zegt Zayn. "Dan ga ik gelijk langs de Mac, want honger heb ik nog steeds. Wil jij ook nog wat?" vraagt hij me. Ik lach en schud mijn hoofd. Hij tilt Ruben voorzichtig op en loopt naar de auto. Ik geef iedereen een knuffel en bedank ze weer voor de gezelligheid.

Als we in de auto zitten besef ik dat we nu al hechte vrienden zijn geworden. Vooral Zayn en mij.. Met Niall heb ik soms wel een beetje moeite, hij is zo geweldig grappig, dat hij me steeds meer aan Tjez doet denken..

"We zijn er" waakt Zayn me uit mijn dromeland. Aarzelend maak ik de gordel los. Ik zie er echt tegen op om mijn vader weer onder ogen te moeten zien. Zayn draagt Ruben uit de auto die nog steeds slaapt. "Ongelooflijk hoe vast die jongen slaapt." Grinnikt hij. Ik maak de deur open en lopen naar boven. "Britty" buldert mijn vader vanuit de woonkamer. Angstig kijk ik naar Zayn die achter me loopt. Hij zegt niks maar alleen al die rustgevende stralende ogen stellen mij al gerust. Ik loop verder naar Rubens kamer waar Zayn hem op bed neerlegt. Ik doe zijn schoenen uit en de dekens over hem heen. "Sweet dreams Ruben" fluister ik naar hem voordat ik de deur van zijn kamer dichtdoe. "Ik ga maar weer eens" zegt Zayn. Ik knik waarna een ongemakkelijke stilte ontstaat. "Ga maar vlug voordat mijn vader je ziet, ik hou hem ondertussen wel even bezig." knik ik. Zayn geeft me een knuffel. "Het was gezellig vandaag Britty!" "Vond ik ook Zayn" hij glimlacht even en loopt daarna weg. "Zayn" roep ik snel voordat hij de trap afloopt. Meteen draait hij zich om. "Bedankt voor alles!" fluister ik. Hij komt weer op me afgelopen. "Britty, ik deed het graag". glimlacht hij lief. Heel lief. Mijn gezicht loopt rood aan. Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd en loopt dan weer de trap af. Mijn hele voorhoofd begint te gloeien. Back to earth Britty. Praat ik tegen mezelf. Snel loop ik achter Zayn aan de woonkamer in zodat hij ongemerkt weg kan komen. Want als mijn vader erachter komt dat ik met eigenlijk nog een wildvreemde jongen ben mee geweest, dan zijn de poppen aan het dansen. "Britt!" Roept mijn vader boos. "Waar is Ruben?" "In bed" antwoord ik zo nonchalant mogelijk. "Waar waren jullie? Waarom kwamen jullie niet gewoon naar huis?" gaat hij verder. "Waarom zouden we, dit huis heeft een ongelooflijke kut sfeer, jullie doen helemaal niet aardig en Xandra kookt niet eens lekker!" barst ik los. "BRITTY! Dat wordt een week lang huisarrest als je zo doorgaat." Huisarrest? Meent die dat? Weer zeker iets nieuws dat Xandra voor ons heeft bedacht. "Pap, waarom gaan we niet gewoon terug naar Nederland, naar mama, naar Tjez en Sarah?" Begin ik te snikken. "Britty hou op, je weet dat dat niet kan, we zijn niet voor niets hier gaan wonen!" "Maar waarom dan wel?" vraag ik hem verbaasd. Nooit gedacht dat er nog enige reden achter zat dat we hier gingen wonen. "Hier kan ik veel meer werk binnen slepen, hier zijn veel grotere kansen en Xandra werkt nu sinds kort ook voor mij" Tuurlijk, altijd het werk. Het bloed stijgt me naar het hoofd, ik bal mijn vuisten. "Tuurlijk, altijd het werk, ik had het kunnen weten! Denk je weleens aan je kinderen? En Xandra, die werkt zeker voor je als hoer, of niet dan?" barst ik los. Tranen stromen over mijn wangen, al voor de zoveelste keer. De laatste tijd jank ik echt te veel. "Britty!" buldert mijn vader terwijl hij op me af komt stormen. Zo snel als ik kan ren ik naar boven en doe ik de deur van mijn kamer op slot. Ik laat me in het hoekje, zo ver mogelijk van de deur vandaan in elkaar zakken. Ik begin helemaal te trillen. "Laat haar maar, ze heeft gewoon aandacht nodig" hoor ik Xandra nog zeggen. Wat een vreselijke heks is het toch..