Fear O14

Woelend lig ik in bed. Ik kan niet slapen, bedenk ik me net. Starend in de verre duisternis, alhoewel, het is nog steeds mijn eigen kamer. Ik blijf de zinnen in mijn hoofd herhalen, alle dingen die hij vandaag gezegd heeft. Wat ik ook doe, ik val niet in slaap. En hoe dat komt, weet ik niet. Waarom neemt hij mijn hele gedachten gang opeens over? Ik neem de ruimte om te draaien, maar dat helpt zelfs niet. Het is al tien uur geweest, ik had allang moeten slapen.
Ja, ik ben ook moe, en ja, ik wil het liefst nu in slaap vallen. Gedachten die ik niet onder woorden kan brengen. Dat zijn ze. En dat blijven ze, waarschijnlijk.
Al een tijdje pieker ik. Niet alleen over mijn gevoelens, nee, meer dan dat. Wil ik het wel?

My face above the water. My feet can't touch the ground, touch the ground.

Eenzaam zijn, het is niet zo simpel als dat het lijkt. Het lichaam waarin je verkeert, voelt precies aan wanneer je het wel en wanneer je het niet bent.
En op dit moment voel ik het. Ik voel dat mijn lichaam het voelt. Dat de puzzelstukjes, die eerst geheeld waren, nu weer verdwenen zijn.
Ik luister niet meer. Ik luister niet meer naar wat mijn hart te zeggen heeft. Het is gebroken. In duizenden kleine stukjes. Ik probeer er niet aan te denken.
Al jaren verberg ik mijn eenzaamheid op de verkeerde manier. Ik lach, maar eigenlijk betekent het dat ik van binnen kapot ga.

A.nd it feels like, I can see the sands on the horizon. Everytime you are not around

En nu wil ik het anders doen. Anders dan anders. De acceptatie is moeilijk. Maar ik kan het aan. Met zijn steun. En mijn hart die weer geheeld wordt.
Op die manier wil ik leven. Als het al op een andere manier zou kunnen, wil ik toch deze. Dit is geen keuze meer, het is een beslissing die je neemt.
En of het de juiste is, weet ik niet. Maar het voelt goed. En als het goed voelt, moet je ervoor gaan. Ik pak het aan, als een touw die om mijn armen wordt vast geketend. Zo vast, dat het niet meer los kan. En dat wil ik. Ik wil mijn hele leven lang niet meer eenzaam hoeven te zijn. Maar ik weet gewoon dat het niet gaat lukken. Voor zover ik weet, ben ik nog steeds eenzaam. Nog steeds heb ik het gevoel dat niemand naar mij omkijkt, en dat ze dat ook niet zullen doen.
Ik heb iemand nodig, die me knuffelt. Die me gewoon kan vasthouden, totdat het donker wordt. Totdat ik naast hem wakker kan worden. En dat ik dan in zijn prachtige ogen kan blijven staren. En dat als hij wakker wordt, dat hij een kus op mijn hoofd drukt. Dat hij belangstelling toont, ook al kennen we elkaar niet lang. Ik wil met hem de sterren kunnen bewonderen. Samen. Vertrouwd. Dan zou niet alleen mijn leven compleet zijn, mijn hart zou zich weer bij elkaar rapen. Het opgeven is nog steeds geen optie. Ook al wil er iemand praten, het ligt er net aan of ik in de stemming ben. Meestal gaat het wel, maar soms heb ik de neiging om dingen kapot te maken, en op de grond te smijten. Ik weet dat het maar voor een paar minuten helpt. Het moet er een keertje uit.
De agressie, de pijn. Het verdriet. De wonden helen uit zichzelf niet, dus dan moet het op een andere manier. Ik zie, iets aan het einde van de kamer.
Een licht, dat zo mooi is, dat het nog feller gaat schijnen. Het licht komt dichterbij. En dichterbij. Totdat het stopt. Bij het einde van mijn bed.
Meteen zie ik het licht aan het einde van de tunnel weer een stukje. Het komt goed, zegt mijn hoofd plotseling. En ja, dan kun je wel niet anders dan er op vertrouwen. Ik kan niet anders meer. Dit is het enige wat ik me kan bedenken. Tot zo ver.

I'm slowly drifting away, drifting away. Wave after wave, wave after wave. I'm slowly drifting.