23.

Op de donker hemel staat het logo van Panem geprojecteerd en dan komen de foto's van de dode tributen in beeld. De tributen die door ons gedood zijn. De eerste foto is van de jongen uit 5. Dan hebben de tributen uit 3 het dus ook gehaald en de beroeps natuurlijk. De meeste tributen zeggen mij niet veel, maar als de jongen die mij aanviel, het blijkt dat hij uit 9 kwam, in beeld komt, schiet er toch een steek van pijn door mijn lichaam heen. Dit verdiende hij niet, ook al wilde hij mij doden. Niemand verdient zo'n dood.
Brianna heeft het blijkbaar ook overleefd. Niet dat ik iets anders had verwacht, zij zou deze spelen misschien nog wel kunnen winnen ook. Waar ik echt oprecht blij door ben, is dat het kleine meisje uit 10, Sarah, het heeft overleefd. Ik zou het echt heel erg vinden als zij vermoord zou zijn.
De andere beroeps praten en lachen gewoon door. Ze hebben niet eens naar de lucht gekeken om te zien wie ze hebben gedood. Er schieten tranen in mijn ogen en mijn keel voelt droog aan. Ik ben uitgeput, smerig en heb pijn, maar ik kan nu niet opgeven. Ik heb het bloedbad overleefd. Dat is het begin en tot nu toe gaat het volgens plan. Dat is iets wat Finnick zou kunnen zeggen en ik mis hem echt verschrikkelijk.
Het feit dat ik Finnick misschien wel nooit meer terug zal zien is afschuwelijk. Eigenlijk nog erger dan alle andere vermoorde tributen. Ik heb er alles voor over om even met hem te kunnen praten. Finnick weet wel hoe hij me blij kan maken en weet hoe hij ervoor kan zorgen dat ik doorga. Ik wil nog niet dood. Ik wil niet doodgaan in de spelen en vermoord worden door Sky of Jenna.
'Wie gaan er als eersten de wacht lopen?' roep ik naar de anderen. Ik moet mezelf dwingen om niet op te geven. Het moet.
Voor het eerst kijken de anderen weer naar mij, maar niemand antwoord.
'Nou, geen vrijwilligers?' vraag ik sarcastisch. 'Jullie wilden toch zo graag vrijwillig meedoen aan de spelen?'
Ik leg expres de nadruk op het woord jullie en kijk de anderen uitdagend aan. Sky's ogen spuwen vuur en dit was niet erg slim om te zeggen, maar op dit moment kan dat mij helemaal niks schelen.
'Ik houd de wacht wel.' zegt Sky kortaf.
'Ik ook wel.' biedt Matthew meteen daarna aan. 'Dan kunnen jullie allemaal wel gaan slapen en rust houden. Wij maken jullie wel weer wakker als er iets gebeurd.'
Natuurlijk biedt Matthew zich ook meteen aan, alles om een zo perfect mogelijke tribuut te zijn. Maar ik ben blij dat in ieder geval één iemand uit 4 de wacht houdt, dan word ik tenminste niet vermoord in mijn slaap. Al weet je dat met Matthew natuurlijk nooit zeker, als je bedenkt hoe kwaad hij op me was tijdens het bloedbad.
'Dan is dat geregeld.' zeg ik zelfvoldaan, waarna ik meteen een slaapzak van de grond pak.
Zonder nog iets tegen de anderen te zeggen of hun een blik waardig te keuren loop ik de Hoorn in en leg een slaapzak achterin de Hoorn op de grond. Een rugzak gebruik ik als kussen en ik maak het mezelf gemakkelijk. De drietand houd ik vlak naast me, ter bescherming tegen... Tja, tegen alle gevaren die je maar kunt bedenken in de spelen.
Ik sluit mijn ogen en probeer te doen alsof ik slaap, wat niet meteen lukt. Ik hoor hoe de Pearl, Jenna en Bradley ook de Hoorn in komen en dichter bij de ingang gaan liggen. Al snel klinkt alleen nog hun regelmatige ademhaling en het geknetter van het kampvuur buiten. Ik probeer me zo veel mogelijk te ontspannen, maar de angst zit nog steeds in mijn lichaam. Mijn hart bonkt nog steeds snel en onregelmatig en ik probeer me verwoed op mijn ademhaling te concentreren. Ik weet dat ik nu moet slapen en mijn lichaam zo veel mogelijk rust moet gunnen, want morgen wordt misschien nog wel zwaarder dan vandaag. Al kan het eigenlijk alleen nog maar beter worden, toch? Vandaag was al de verschrikkelijkste dag uit mijn leven. Het bloedbad is het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Dus het kan alleen maar beter worden.
Met die gedachte val ik dan eindelijk in slaap.