Fear O13

Er is niets te merken aan me, als ik me nog steeds niet helemaal goed voel. Het is ook heel logisch, natuurlijk. Ik zit al de hele tijd in de knoop met mijn gevoelens. Ja, nog steeds mijn angsten. Kan iemand ze niet gewoon op de één of andere manier laten verdwijnen. Dat zou een stuk gemakkelijker zijn.
Maar helaas, zo zit het leven niet in elkaar. En als het wel zo is, dan zou ik er waarschijnlijk nog niks mee doen. Ik wil het zelf kunnen oplossen.
Mijn blik valt op de klok, die links van me op de muur hangt. Het is bijna zes uur, en over een kwartier moet ik thuis zijn. Altijd zit ik hier tegenop, om na een hele middag lol te hebben gehad, om dan weer naar huis te moeten. De zaterdag is voor mij het hoogtepunt van de week. En dat wil ik niet laten verpesten, wat het ook is. Negatieve gedachten schuif ik desnoods aan de kant. En dan probeer ik maar aan één ding te denken. Boulen. Dat is dan het enige wat telt voor mij. Ik maak er gewoon wat van. Van mijn leven. En ik wil niet te snel opgeven. Niet nu, in ieder geval. "Ik, ehh.. Ik ga, denk ik. Ja, ik ga," zeg ik, terwijl ik al mijn spullen bij elkaar pak. Inclusief mijn tas, die ik elke zaterdag meeneem. "Ja, ik ga ook. Tijd van komen, en een tijd van gaan." Ik kijk mijn beste vriend eventjes aan, maar ik zeg niks. Hmm, wat raar. Dat zegt hij nou heel vaak, als we weggaan. Het zal vast niks betekenen. Ik kijk de rest vriendelijk aan.
"Tot maandagavond dan maar," zeg ik, voordat ik de deur open doe en ik de koude lucht weer voel. Ik kan me voorstellen dat hij er maandagavond niet is met deze kou. Nee, als hij niet zou komen, is hij een koukleum. Zo noem ik hem altijd, als hij zegt dat hij het koud heeft. "Het is een beetje.. Heel erg koud," grinnik ik. "Ik weet wel een manier om het warm te krijgen." Wat? Ik krijg al de rillingen als hij dat zegt. Wat bedoelt hij nou? Ik kan me nu wel voorstellen dat menig vrouwenharten hier al voor waren gevallen. Maar nee, zo snel ben ik nou ook weer niet. Ik loop verder het paadje over, richting mijn fiets. Het is ondertussen al een stuk donkerder dan daarnet, toen ik nog lekker warm binnen was. Ik hoor en zie, dankzij zijn fiets, dat hij dichterbij komt. Hier ben ik al die tijd bang voor geweest. Dat hij dichterbij zou komen dan dat ik eigenlijk wil. Ik wil hem geen verkeerde indruk geven. Alleen ik zelf kan beslissen wat goed voor me is en wat niet. En daar wil ik ook zelf achter komen. Misschien.. Moet ik het proberen? Ik weet niet wat hij wil, maar als het iets is dat fijn is, dat wil ik het wel. Laten we eerst maar eens zien hoe het afloopt.. En wat er gebeurd, voordat ik thuis ben. Mij doet het wel iets, anders is hij ook niet mijn beste vriend.
Maar ik wil niet.. Ja. Dat ik wat voor hem ga voelen. En dan komt mijn grootste nachtmerrie uit. Onze vriendschap. Die staat op het spel.