14

"Britty, kijk eens!" Ik draai me om en zie Zayn een pannenkoek in de lucht gooien. In plaats van dat hij netjes terug beland in de pan, blijft hij plakken aan het plafond. "Oeps" komt er verbaasd uit Zayns mond. Ik begin te lachen. "Shit" mompelt Zayn k begin nog harder te lachen. Zayn haalt nonchalant zijn schouders op en gaat verder met de volgende pannenkoek. Opeens valt de pannenkoek van het plafond, recht op Zayns hoofd. Nu heb ik het niet meer. De tranen stromen over mijn wangen. "Is er iets?" vraagt Harry nieuwsgierig vanuit de woonkamer. Nog altijd dubbel van het lachen wenk ik hem dat hij moet komen kijken. Als Harry Zayn ook ziet staan, proest hij het ook uit. Mokkend mompelt Zayn, "Ik neem even een douche." Harry en ik knikken en Harry neemt het van hem over. Al gauw horen we de anderen ook proesten van het lachen als Zayn de woonkamer in loopt.

Als we net klaar zijn met de pannenkoeken en iedereen aan tafel roepen komt Zayn ook de woonkamer weer binnen. Mijn mond valt open en mijn ogen worden groot als ik hem zie. Wauw! Hij loopt daar in zijn joggingsbroek zonder shirt. "Bevalt het wat je ziet?" grijnst Harry. Ik knik en blijf staren naar Zayns perfecte bovenlichaam. "Oh shit" vloek ik zachtjes als ik merk dat Zayn me in de gaten heeft. Met een roodhoofd schuif ik aan. Best ongemakkelijk zo als enigste meisje. "Guys, we gaan morgen bij Britty en Ruben schilderen." verteld Zayn aan de jongens. "Ik ga mee!" roept Harry. "Ik ga ook wel mee" stemt Liam in. "Ik ga niet mee jongens, ik heb afgesproken met Eleanor" verteld Louis. Ik knik. Geen flauw idee wie dat is, maar het zal wel. Wel een aparte naam trouwens.
Lachend kijk ik naar Niall die zijn eten naar binnen gooit. "Heb je haast ofzo?" vraag ik hem. Niall kijkt niet op of om en gaat ongestoord verder. Louis grijnst. "Onze Nialler kun je niet storen tijdens het eten." "Hij is bang dat hij te weinig krijgt en het straks dan op is." vult Zayn hem aan. Ik knik. Dat doet me denken aan Tjez. Mijn beste vriend. Wat mis ik hem ontzettend. Een verdrietig gevoel komt naar boven. De jongens van One Direction zijn echt super aardig voor me, maar ik blijf Nederland maar missen. "Heb je papa wel gebelt Britty?" vraagt Ruben opeens. "Shit" vloek ik. Totaal vergeten. Snel sta ik op en loop naar de gang waar ik mijn vader bel. Al 5 gemiste oproepen. "Britty, waar blijf je? We zitten allang aan tafel!" neemt hij boos op. Hij at dus toch mee. "Wist ik veel dat je mee at" reageer ik nors. "Je komt nu onmiddellijk hier heen!" schreeuwt mijn vader zowat. "Nee pap, Ruben en ik eten niet thuis." "Godverdomme" vloekt hij boos. "Als je thuis bent lever je je laptop in!" "Maar pap, dat is het enigste wat ik nog heb om met Tjez te kunnen praten." roep ik verontwaardigd. "Dan praat je maar niet met hem!" roept hij boos, en hangt op. "Verdomme" vloek ik. Verdrietig laat me naar beneden zakken. Mijn hoofd valt in mij handen. De tranen beginnen over mijn wangen te stromen. "Kut papa" snik ik tussen mijn tranen door. Niet dat iemand dit zal horen. Opeens gaat de deur open. "Britty" roept Harry bezorgd. "Help" snik ik. Hij komt naast me zitten en sluit me in zijn armen. Met lieve woordjes probeert hij me te troosten. "Elke keer als ik plezier heb verpest hij het weer." stotter ik tussen mijn tranen door. Hij streelt mijn haren, "Wie is 'hij' " vraagt hij kalm. "Mjin vader" Bij die woorden begin ik nog harder te snikken. Dat hij familie van mij is.. Ik schaam me er gewoon voor. Maar most of all, voel ik me eenzaam en alleen..