Fear O12

Ik ben verbaasd over de houding die ik uitstraal. Want ik voel me nu niet.. Ja, hoe moet ik het zeggen. Zoals ik er nu bij zit, zeg maar. Nog steeds kijkt hij me heel erg vreemd aan, wat me stiekem wel de kriebels geeft. Niet zo zeer omdat hij vreemd kijkt, maar wat hij van plan is. Elk meisje droomt er van om een lief vriendje te hebben of krijgen. Ik ook, maar op dit moment zou ik het niet durven. Het durven aangaan. Ik vind het nog te lastig, en ik weet niet eens hoe ik zoiets aan moet pakken. Ik was er nog niet klaar voor. Normaal zou ik hem nu smekend aan moeten kijken, maar dat lijkt me toch niet zo'n goed idee.
Met bonkend hart draai ik mijn hoofd, zodat ik zicht heb op hem. Opnieuw zie ik hem grijnzend kijken, maar ik doe er niks mee. Hij weet al zo lang dat ik bang ben, en als nog doet hij dit. Soms snap ik hem niet. Ik laat het maar voor wat het is, denk ik in mijn hoofd. Ik weet niet precies hoe dit komt, maar het lijkt wel..
Nee, toch? Ach, het zal wel niks wezen. Één keer. het is één keer gebeurd. Maar het zou zomaar nog een paar keer kunnen gebeuren. En wat ga ik dan doen? Opnieuw vluchten voor mijn angsten? Als ik dat doe, kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Nee, dat gaat niet gebeuren. Ik moet en zou mijn angsten onder ogen komen. Wat er ook zal gebeuren, ik moet dit doen. Ik word uit mijn gedachten getrokken, door een hand die mijn arm aanraakt.
"Je weet wel wat ik wil.. Maar als je het niet wilt, dan hoeft het niet," zegt hij, en ik zie hem lief glimlachen. Een siddering loopt door mijn buik heen als ik dit hoor. Ik heb geen idee waar hij het over heeft. Is het iets wat ik ook wil? Misschien is het iets fijns? Ik hoop echt dat het iets fijns is.
Het einde van de middag is alweer in zicht, en ik zit nog steeds aan dezelfde tafel, op dezelfde stoel, naast dezelfde jongen. Ja, ik fiets (bijna) altijd met hem mee, tot de Albert Heijn. Want daar splitsen onze wegen, helaas. Hij fietst langs de Albert Heijn, en ik steek de weg over. En vanaf dat punt fiets ik verder, totdat ik thuis ben. Altijd vind ik het gezellig om met iemand mee te fietsen. En trouwens, de jongen die naast me zit heet Jack. In het begin, toen ik hem leerde kennen, vond ik die naam niet echt bij hem passen. Maar nu ga ik steeds meer begrijpen waarom hij deze naam eigenlijk heeft. Starend naar de muur, die opeens heel belangrijk is, denk ik aan Kevin. Ja, de jongen met het blonde haar. Ik wikkel mijn armen op de tafel, en leg daar mijn hoofd in. Het liefst zou ik mijn hoofd helemaal leeg willen maken, en gewoon even aan niets willen denken. Gewoon, even zen worden. Ik heb wel het gevoel dat ik hier een beetje tot rust kan komen, maar niet genoeg. Als ik zie hoeveel bier er doorheen gaat, en hoeveel wijn er gedronken wordt. Ik weet dat Jack niet zo is, maar hij drinkt voor mijn doen toch best veel. "Het komt goed." Opnieuw een siddering. Hoe krijgt hij het toch voor elkaar om me zo te laten voelen? Alsof al mijn haartjes recht overeind gaan staan, inclusief mijn nekharen. Jup, precies. Niemand weet het, behalve ik zelf. Natuurlijk. Alleen ik.