¤ O17.

~Charleen POV~

Daar aangekomen kijken we onze ogen uit. Het niet zo'n klein bungalowhuisje, nee. Het lijkt wel op een villa. De jongens nemen ons mee naar binnen. Binnen lijkt het niet eens op een simpele bungalow. We krijgen onze kamer aangewezen. Drie bedden staan netjes opgemaakt klaar voor gebruik. Lins en Danique pakken hun tassen uit terwijl ik de bungalow verder bewonder. Zodra ik de veranda van de achtertuin zie loop ik er vrijwel automatisch naar toe. Ik trek de schuifdeur open en stap de zon in. Er stond wel een briesje maar dat was perfect voor dit moment. Ik leun tegen het hekje van de veranda en staar wat voor me uit. Het uitzicht was schitterend. Het huisje stond op een laag gelegen heuvel, samen met meerdere huisjes. Je keek over een aantal heides van hoog gegroeid gras en hier een daar stonden bomen en picknick bankjes.
"Overwhelming, isn't it?" Ik kijk over mijn schouder en zie hoe Liam langs me kijkt. Ik knik. Deze kant van London kon ik nog niet. "It's phenomenal." Antwoord ik zachtjes.
"Say, Charleen." Ik kijk nog eens om naar hem maar met een ander gezicht. Hij komt naast me staan zonder me aan te kijken.
"Heb jij angsten?" Ik schrik lichtjes als Liam me dan serieus aankijkt. Ik laat mijn blik zakken en probeer iets zinnigs te antwoorden. "It's okay. Je hoeft niet te antwoorden." Stelt hij me gerust. "Soms, als ik naar je kijk, lijk je best wel veel angsten te hebben. Maar dan zie ik hoe sterk je eigenlijk bent en.." Even stopt hij. Ik weet even niet hoe ik me nu moet voelen. 'Zou hij me leuk vinden..?' "Dat bewonder ik aan je." Eindigt hij zijn verhaal. Ik kijk 'm verbaasd aan en zie hoe hij met dat gevoel glimlacht. "Ik heb veel angsten ja." Fluister ik. "Maar daar wil ik nu niet over in zitten." Ik zet mezelf overeind en zet een glimlach op. Liam zijn lach word breder. "Dat bedoel ik dus." Hij slaat een arm om me heen en drukt me zachtjes tegen zich aan.

Die avond begint al rommelig. Overal liggen kussens die door de kamers gegooid zijn. Schoenen zijn ook als wapen gebruikt en meubels staan compleet tegenovergesteld van hoe het hoort te staan. Het kampvuur knettert zachtjes. Niall en Danique spelen fanatiek gitaar en met z'n allen zingen we verschillende soorten liedjes. Danique is kapot fan van Little Mix, JLS en Owl City, bijna al hun liedjes kan ze compleet eigenhandig spelen. Niall speelt me op de bewegingen van Danique. Zelfs hun eigen songs komen voorbij waar Lindsey dan in mee zingt.
"Char, deze ken jij wel." Danique slaat de snaren aan voor Little Me van Little Mix. Danique kijkt me aan en aan die blik te zien hoef ik gelukkig niet alleen te zingen. Niall speelt direct mee, zo te zien kon hij dat nummer ook spelen.
Met een glimlach zingen Danique en ik dan Little Me terwijl de jongens en Lindsey van hun chocomelk genieten. Dit is de perfecte manier om springbreak mee te beginnen. Na het zingen krijgen we een klein applaus. Lindsey daar in tegen wilt me overtreffen. Helaas was ze altijd snel jaloers op anderen. Ze fluistert Niall iets in en hij begint met spelen. Lindsey blijkt een nummer van One Direction zelf te gaan zingen maar Harry laat dat niet gebeuren. Harry en Louis beginnen mee te zingen met Lindsey en krijgt dus niet echt de kans om te overtreffen wat ze wil. Danique en Zayn gaan helemaal stuk. Liam probeert de jongens te laten stoppen, maar met weinig resultaat. Ik probeer met moeite me lach in te houden, wat nogal lastig is als je naar twee idioten moet kijken die expres verrot mee zingen.