Trekkingsdag .2

Trekkingsdag. Ik probeerde de plooien van mijn jurk met mijn hand glad te strijken. De jurk lag een volledig jaar in mijn kast, wachtend tot ik hem weer aandeed voor deze marteling. Al drie keer had ik hier gestaan, wachtend op een prikje in mijn vinger, maar toch bibberde ik nog op mijn benen en was ik niet zeker van wat ik moest doen en waar ik heen moest gaan.
In mijn ooghoeken zag ik het enige kleur in dit hele district: Effie Trinket. Voor de laatste keer zou zij hier afkomen, en voor de laatste keer zou ook iedereen hier staan wachten. De rebellen hadden het Capitool over genomen, maar om te tonen dat zij nog steeds de macht hadden, organiseerden ze de laatste Hongerspelen. De 76ste Hongerspelen. De laatste 24 tributen, de laatste 23 doden, de laatste enige winnaar. Nog voor deze enkele keer zou ik kinderen horen schreeuwen omdat hun dood dichter bij kwam. Hoe ver zou ons district het voor deze laatste keer halen? Winnen? Nee, ik vermoede het niet. Zouden alle spelregels nog het zelfde zijn? Waarschijnlijk wel. Eén winnaar.
Ik trok even een zuur gezicht wanneer het naaldje door mijn vinger prikte. Ik duwde mijn vinger op het papier en liep door naar de rechthoek voor de 15 jarige meisjes. Iedereen zag er – voor dit district – op zijn best uit. Mooie jurken, haren mooi opgemaakt. Maar blije gezichten zag je nog steeds nergens. Voor de laatste keer slaakte ik een zucht en draaide ik me om naar het podium waar Effie op de micro stond te kloppen.
‘Welkom, welkom. Gelukkige Hongerspelen. En mogen de kansen immer in je voordeel zijn. Voor deze laatste keer, mag ik een moedig meisje en jongen uit trekken. Die de eer van district 12 zal verantwoorden in de 76ste Hongerspelen.’ Effie keek even rond. ‘Zoals altijd, meisjes eerst.’ Met kleine pasjes stapte ze naar een doorzichtige bol aan de ene kant van het podium. Ze zwaaide met haar hand in de bol, maar nam nog geen kaartje. Haar hand ging naar beneden en weer naar boven. Ze zwaaide weer even boven de kaartjes en ging dan weer naar beneden en naar boven. Met een kaartje dit keer. Met dezelfde kleine pasjes stapte ze terug naar haar micro. Heel rustig vouwde ze het kaartje open.