De 100e Hongerspelen - 299

“Ik weet zeker dat ze zo veel mogelijk in District 12 zullen zijn”, zei Vania. “Zo zijn ze nu eenmaal, en zeker je moeder.”
“Ja, je hebt gelijk.”

“Ik wil niet moeilijk doen, maar dadelijk gaat die plaat omhoog”, kwam Odette tussenbeiden.
“Je hebt gelijk.” Vania nam Rue bij de hand en met z’n vieren liepen ze naar de plaat.
“Wat gaat er gebeuren, mama?”, vroeg Rue zacht.
“We gaan dadelijk naar het podium, Rue”, zei Vania.
“Zijn daar veel mensen dan?”, vroeg Rue angstig.
“Ja. Maar jij mag dicht bij mij blijven”, beloofde Vania. Rue ging meteen vlak tegen Vania staan. Ian legde zijn arm om Vania’s middel. Odette stond ernaast.
“Hier gaan we dan”, zei ze zacht, toen de plaat omhoog begon te komen.

Het applaus was zo oorverdovend dat Ian Vania losliet en zijn handen tegen zijn oren drukte. Rue deed hetzelfde en drukte zich doodsbang tegen Vania aan.
“Een beetje stiller graag!”, riep Peeta. Het applaus werd minder. “Sorry hoor, we weten best dat jullie alleen zo luid doen om te tonen hoe geweldig jullie de tributen vinden, maar ik zou niet graag hebben dat mijn zoon doof wordt”, zei hij lachend. Her en der werd gegrinnikt. Langzaam liepen Vania en Ian naar de tweepersoonszetel en gingen zitten. Vania nam Rue op schoot. Odette ging in de kleinere zetel ernaast zitten. Kort werd er gespeecht door zowat iedereen die op het podium stond, mentoren, begeleiders en stylisten. Daarna kwam Katniss naar hen toe met vier kronen, en zette ieder één op het hoofd. Nog een applaus en Carsta kwam naar hen toe.
“Kom, Rue”, zei ze vriendelijk.
“Waarom?”, vroeg het meisje wantrouwig.
“Omdat jij nu niet meer hoeft te blijven”, zei Carsta.
“Maar ik wil bij mama blijven!”
“Je moet gaan slapen, Rue”, zei Vania. “Ga maar met Carsta mee.”
“Maar mama…”, pruilde ze.
“Kom, Rue, dan zing ik nog een mooi liedje voor je”, beloofde Carsta. Met tegenzin gaf Rue toe.