Fear O11

Het is beter dat ik me nu niet zo'n druk maak om alles. Ik opende mijn mond om wat te zeggen, maar ik sloot hem meteen weer. Niet echt het perfecte moment. Mijn stem klinkt onzeker, voor zover ik me kan herinneren. Ik wil niet dat iemand het merkt. Nog niet. Ik ben er nog niet klaar voor. Alleen hij mag het weten. Ik herken wat hij in me ziet. Waarom hij zoveel moeite voor me doet, elke keer weer. Het is ondertussen al vier uur, en we zijn klaar met alle partijen.
Verward staar ik voor me uit, niet wetend wat ik zou moeten doen. Ik weet nog steeds niet ik me nu zou moeten voelen. Bang, blij, verdrietig..
Totaal in de war, loop ik weg van alles en iedereen. Blijkbaar is dit het beste wat ik kan doen, want ik voel me totaal niet in de stemming.
Vol met gedachtes in mijn hoofd, leun ik tegen een houten huisje aan. Ik laat me langzaam neerzakken, totdat ik op de grond zit. Ik was blij te ontdekken dat die beweging in elk geval vrijwel pijnloos was. Terwijl ik herhaaldelijk denk aan wat er nu zou kunnen gebeuren, voelt het alsof er een gedaante vlakbij is.
"Ik hoef-" Mijn zin maak ik niet eens af. "Waarom ben je hier?" Mijn beste vriend kijkt me verward aan. Ik moet mezelf verstand bij brengen, want ik weet even niks te zeggen. De seconden vliegen voorbij, en ik heb nog steeds geen antwoord gegeven. Misschien komt het omdat ik zo nerveus ben, misschien ook niet. "Wil je dat ik wegga?" vraag ik direct, misschien wel te direct. Ik help mezelf hier natuurlijk niet mee, maar wat moet ik anders? Hierna kijkt hij me nog verwarder aan dan eerst. Ik weet dat hij het één en het ander al op heeft, maar hij is nog bij zijn volle verstand. Ik wil opstaan om terug te lopen, als hij iets zegt. "Denk je nou echt dat ik je weg wil hebben?" Van binnen klaart het meteen op, maar mijn humeur is hierna nog steeds niet veranderd. Het is alsof hij het aller laatste puzzelstukje van mijn hart er weer aan plakt. En het weer genezen is. Wat doe ik mezelf hiermee toch aan? Ik kwets mensen die ik lief heb.
Ik open de deur, waarbij ik direct naar mijn oude plek toe loop. Ik plof weer in de stoel, en ik leg mijn hoofd in mijn armen. Ik heb het even gehad hier.
Ik ben hier naar toe gekomen om lol te hebben. En in plaats daarvan loop ik een potje te janken. Wat helemaal niet nodig is. Meteen hoor ik de deur weer open gaan, maar ik verraad mezelf niet. Ik kijk niet op of om. Nee, ik beweeg niet. Stil en bewegingsloos blijf ik zitten. Wat hij ook doet, of wat hij ook tegen me zegt. Ik heb een goed excuus om boos te zijn. Nou ja, niet op hem. Meer op mezelf. De stilte wordt verbroken, doordat er een stoel verschoven wordt.
Ik rol met mijn ogen. Ik kijk even naast me, en als ik zie dat hij ook naar mij kijkt, begin ik te blozen. Nee, niet nu. Dit kan ik er ook niet bij hebben.
"Je stemt toe om mij te zien," fluistert hij, vlakbij mijn oor. Hierdoor ril ik even. Ik schuif automatisch mijn stoel een paar centimeter naar de zijkant.
"Ja, schuif maar op. Ga daar maar zitten." Meteen heb ik spijt. Ik schuif weer terug naar mijn oude plek. En dat is mijn angst. Vluchten.
Vluchten voor iets wat helemaal niet hoeft. "Sorry.. Ik ben nog steeds-" Een hand op mijn been. De angsten komen terug, in de hoop daar te blijven.
Maar dat wil ik niet. Zenuwen spannen zich samen. Ik kan er niet tegen. Laat ze weggaan, wil ik schreeuwen. Het helpt allemaal niet. Tranen prikken in mijn ogen, ik probeer ze tegen te houden. Er rolt een eenzame traan, vanuit mijn ooghoek, en hij maakt een weggetje langs mijn wang. Ik voel dat zijn hand niet meer op dezelfde plek ligt. Een klein zuchtje verlaat mijn mond. Hij kijkt me even aan, maar ik zeg niks. Natuurlijk vraagt hij zich af of ik dit wel fijn vind, maar ik weet het niet. Ik denk dat ik het nog te eng vind. Ik stuur hem een verontschuldigende blik, en langzaam knikt hij. Hopelijk is hij niet boos.
Ik wil niet dat hij boos is. Ik ben ook niet boos op hem, maar op mezelf. Ik prik hem even in zijn zij, en meteen kijkt hij op.
Waarschijnlijk durf ik het gewoon niet. Ugh, ik moet eens van die zenuwen af komen. Maar hoe? Dat was de grote vraag..