Exo 42.

"Stef.." fluistert ze, om helemaal zeker te zijn.
Hij verstevigt zijn greep rond haar middel en wiegt haar zachtjes heen en weer, om haar te doen stoppen met huilen. Hij legt zijn hoofd tegen het hare aan, terwijl hij lief over haar rug wrijft. Hij is zo blij van haar terug te zien. Onvoorstelbaar blij, gewoon. Voorzichtig laat hij haar los. Met zijn duimen wrijft hij haar tranen weg. Ze glimlacht.
"Stef." zegt ze weer, deze keer iets duidelijker.
Onzeker legt ze haar hand op zijn wang, gewoon om hem te voelen. Ze wil voelen dat hij het is. Dat hij echt is. Ze haalt haar hand weg en gaat weer tegen hem aan staan. Nu wil ze hem niet meer loslaten. Nooit meer.
"Ik heb je gemist, Femke." zegt hij lief.
Femke duwt zichzelf van hem af. "Ik jou ook. Echt heel erg."
Stef drukt een kusje op haar voorhoofd. "Wat deed je hier trouwens zo eenzaam?"
"Ik.. Ik was gewoon aan het denken." Ze gaat weer op het bankje zitten.
"Aan?" Snel gaat hij naast haar zitten en draait hij zich half naar haar toe.
Ze kijkt hem aan. "Jou."
Stef grinnikt. "Goed dat ik hier ben, dan."
"Heel goed." Ze gaat dicht tegen hem aan zitten en zucht. "Hoe komt het eigenlijk dat je hier bent?" Ze voelt hem zuchten.
"Ik.. Ik miste je zo erg. Ik kon niet meer.. Dus.. Ze hebben besloten dat ik eventjes hierheen mocht komen." zegt hij dan.
"Eventjes.." mompelt Femke. "Wanneer moet je terug?"
"Morgen."
Femke gaat weer recht zitten. Haar blijheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. Morgen is hij al terug weg. De jongen waar ze smoorverliefd op is, is morgen weg. En ze weet niet voor hoe lang. Meteen voelt ze weer tranen branden achter haar ogen. Niet weer huilen, Goossens. Niet.
"He, Fem.." Stef slaat zijn arm om haar schouder heen en trekt haar tegen zich aan. "Niet huilen."
Ze haalt haar schouders op. "Het is gewoon niet eerlijk."
"Wat niet?"
"Alles niet!"
"Rustig.." Zegt hij zacht. "Ik kom heus nog wel weer terug."
"Ja, voor één dag." mompelt ze sarcastisch.
"Ik kan nu ook wel weer gewoon gaan, hoor." Hij laat haar los en schuift een eindje van haar af. Afwachtend kijkt hij haar aan.
"Nee.. Ik.. Sorry.."
"De volgende keer kom ik terug voor altijd, Femke. Dat weet je toch?"
"Hmm."
Stef zucht. "Ik moet gewoon nog iets afhandelen. Ik kom echt terug. Ik heb het beloofd, weet je nog?"
Voorzichtig knikt ze. "Ik.. Ik wil je gewoon niet kwijt."
"En dat zal ook niet gebeuren." Stef neemt haar handen. "Echt niet."

"Iets drinken?" vraagt Didi.
Paula knikt.
Didi grijpt haar hand en trekt haar mee, richting de bar. "Wat wil je?"
"Kies jij maar."
"Twee van die goeie mocktails van Os!" zegt hij tegen de persoon achter de bar.
Freddy had speciaal mensen ingehuurd, zodat het personeel ook eens een feestje heeft. Didi geeft Paula een glas en glimlacht.
"Nu moeten we wel toosten." glimlacht hij.
"Op?"
"Ons."
Paula glimlacht.
"Op ons." zeggen ze in koor, voor ze een slokje van hun mocktail nemen.
Paula en Didi blijven nog even staan, tot hun drinken op is en terwijl praten ze nog een beetje over allerlei soorten dingen die eigenlijk totaal niet interessant zijn. Vinden ze. Op dat moment. Ze zijn nog geen seconde van elkaars zijde geweken en daar hebben ze allebei geen enkel probleem mee. Didi neemt Paula's lege glas uit haar handen en zet allebei de glazen op de bar. Voorzichtig neemt hij haar handen, voor hij haar langzaam meetrekt. Richting de dansvloer. Als er net dan een schuiffelliedje begint te spelen schieten ze allebei in de lach. Didi steekt zijn hand opnieuw naar haar uit. Zonder aarzelen legt ze haar hand in de zijne, waarna ze beginnen te dansen. Paula legt haar hoofd tegen zijn borst en glimlacht. Hoe ze hier van geniet, het is niet normaal. Zo zouden ze uren met elkaar kunnen dansen, alsof er niets anders op deze hele planeet bestond. Gewoon zij twee. Pidi. Paula kijkt op, recht in zijn bruine ogen. De manier waarop hij haar aankijkt is gewoon zo intens dat ze er kippenvel van krijgt. Ze zou zo graag weten hoe.. Onzeker bijt ze op haar lip. Iedereen rond hun lijkt te vervagen en het enige wat ze nog ziet is Didi zijn lieve glimlach, met daarboven zijn trouwe ogen. Didi verplaatst zijn ene hand van haar heup naar haar wang en Paula merkt een lichte onzekerheid op in zijn ogen. Heel subtiel, maar ze is er. Paula is best bang. Eigenlijk. Ze weet niet wat er nu gaat komen en ze weet al helemaal niet hoe. Ze heeft nog nooit gezoend, om eerlijk te zijdus ze vindt het echt heel spannend. Didi buigt langzaam naar haar toe en Paula haar adem stokt in haar keel. Ze is zo zenuwachtig. Echt heel erg zenuwachtig. Didi sluit zijn ogen en dan beseft Paula dat het echt zo ver is. Het is echt.. Het gaat écht gebeuren. Veel tijd om na te denken heeft ze niet, want bijna meteen voelt ze zijn zachte lippen op de hare. Even weet ze niet wat ze moet doen, maar dan sluit ze haar ogen en zoent ze hem terug. Gewoon een lief, onschuldig kusje. Meer is niet nodig. Didi trekt zich terug en glimlacht een beetje ongemakkelijk.
"S-Sorry.. Ik eh.." stottert hij. "I-Ik.. Ik eh.. Ik k-kon niet.. Eh.."
Paula grinnikt en net dan is het liedje gedaan. Een beetje ongemakkelijk laten ze elkaar los. Ze staren elkaar een beetje aan, tot Paula zijn hand neemt en hem meeneemt naar buiten.