Proloog

De zwarte vlekken dansten voor zijn ogen. Alweer. Hij pakte zijn flesje water en nam voorzichtig een slokje. De vlekken verdwenen niet. Hij bracht de microfoon naar zijn mond, klaar om de hoge noot te zingen, maar op dat moment begonnen de vlekken te groeien en werd zijn hele zicht zwart. Er kwam nog een vage kreun uit zijn mond, die door de hele concertzaal schalde, voordat hij door zijn benen zakte. Liam Payne lag languit op de grond, zijn microfoon nog in zijn hand.

'Liam, je moet rust nemen.' Toen Liam zijn ogen weer opende, keek hij recht in twee vriendelijke, blauwe ogen die over een bril heen keken. 'Je bent overwerkt.'
Er volgde een stilte die voor een lange tijd niet verbroken werd. Liam reageerde niet en staarde met twee doffe ogen voor zich uit.
'Is er iemand die je kent, waarbij je weinig aan je beroemdheid herinnerd wordt? Iemand bij wie je je veilig voelt, maar die je afleidt van je drukke bestaan en die op een plek woont waar het rustig is?'
Opnieuw bleef het stil. Toen, na een paar seconden, waarin Liam zijn best deed om zich zo iemand te bedenken, knikte hij. Hij kende inderdaad zo'n iemand, maar hij wist niet of ze hem wel weer zou willen zien.