Chapter 66

“En Laura? Heb je geen zin om vandaag die hele kermis mee te maken?” vraag ik haar. Ik heb echt lang getwijfeld of ik het zou vragen, maar ik moet nu eenmaal. Ze grinnikt ondeugend. “Waarom niet? Ans, wat is je plan?” Ik grinnik. Perfect. “Wel…” Mijn ogen glunderen. Over een uur ben ik terug in het hotel -mét Robin - , zeker weten. “Let’s do this!” gilt ze. Ik knuffel haar plat. Ze is mijn reddende engel. “Ik stuur je morgen wel een sms om te checken of je in orde bent” grinnik ik. Ze wil al naar binnen gaan maar ik hou haar tegen.

“Laura? Je bent er toch wel zeker van dat je veilig en wel terug thuis geraakt? Ik bedoel maar, die manwhore gaat je toch niet vermoorden of ontvoeren of zo?” vraag ik onzeker. “Ans, maak je niet druk, ik heb dit al vaker gedaan en ik kom steeds veilig thuis” glimlacht ze me toe. Dat stelt me gerust. Stel je voor dat er iets met haar zou gebeuren! Ik mag er niet aan denken! Let’s go.

Eenmaal binnen banen we ons een weg tussen de mensenmassa en zoals Laura al zei worden we meteen aangesproken door 2 jongens. We volgen beiden onze jongen naar de bar, waar we gezellig met elkaar beginnen kletsen. Hiermee bedoel ik wel Laura en ik. Ha, die 2 dudes zitten zo naar elkaar te kijken van ‘what the f**ck’. Ik moet echt mijn lach inhouden. “Zeg, Laura, ik ben even weg, toilet” zeg ik haar. Ze knikt. Dat was het teken. Als ze haar hoofd schudde, was ze nog niet klaar, maar blijkbaar nu dus wel. Ik loop snel weg en kijk nog één keer achterom. Ze is al druk in gesprek met beide jongens. Dat wordt nog een triootje. Ik grinnik om mijn eigen gedachten en loop dan verder.

Een blonde, redelijk kleine jongen. Heel moeilijk om te vinden, is dat toch niet? Hee, daar! Ik wurm me tussen de mensen door naar de plaats waar hij staat. En ja hoor, het is inderdaad Robin. “Mijn beste vriendin heeft een relatie met de enige echte Niall Horan” hoor ik hem lallen tegen een paar meisjes. “Met die van One Direction?” hoor ik er verwonderd reageren. Hij draait met zijn hoofd, wat in zijn bui dus knikken is. Ik zucht en kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Weetje, ik ga gewoon bij het groepje staan, ze merken me toch niet op. Zo gedacht, zo gedaan.

Ik sluit me aan bij de 7 meisjes en de jongen. “Heey” probeer ik, maar word genegeerd. Nu ja, beter zo, dan lalt hij niet nog meer uit zijn kraag. Ik loop naar Robin en leg mijn handen voor zijn ogen. “Wie ben ik?” fluister ik in zijn oor. “Ik heb geen idee” antwoordt hij met dubbele tong. “Kom maar mee” is mijn volgende stap, en zoals ik al dacht, gaat hij hierop in. “Naar buiten?” Ik knik. Eenmaal buiten sleur ik hem gewoon terug naar het hotel en daar gaat hij wat meemaken!