Fear OO9

Nu dat het eindelijk zaterdag is, voel ik me gelijk een stuk beter. Niet alleen omdat het weekend is, nee, ook omdat hij er is. Elke keer lijkt het weer te werken. Altijd maar die aandacht die hij me geeft, de woorden die hij tegen me zegt. Ik zou op dit moment niks anders kunnen verzinnen wat fijner zou zijn.
Ik probeer opgelucht naar hem te glimlachen, wat nog lukt ook. "Ik, ehh.. Ik ben weer naar school geweest, en het is een ramp." Oh, dat moet ik ook nog zeggen. En ook nog precies in die woorden. De lach die op mijn gezicht staat, verdwijnt voor een aantal seconden, als ik weer aan de eerste schoolweek terug denk. "Hoezo is het een ramp?" vraagt hij, mij verbaasd aankijkend.
"Nou.. Vanaf de aller eerste schooldag tot aan vrijdag ben ik zenuwachtig geweest, en het is nog steeds niet veranderd," zeg ik. Het klopt ook nog.
Nog steeds is het niet veranderd. Behalve als ik een goeie vriendin in de klas zou krijgen, maar ik denk niet dat het ooit zal gebeuren. Tenminste, niet dit schooljaar. Daar ben ik veel te bang voor, en dat zullen ze in de klas nog wel merken ook. Ik loop naar de plek waar ik mijn tas heb neergezet, en ik ga op het tafeltje zitten. "Dat komt vanzelf wel." Ik schrik op uit mijn gedachten, door wat hij zojuist uitspreekt.
"Ik denk het niet.. Waarom zou het terugkomen, als ik er al mijn hele leven last van heb?" zeg ik weer, maar nu met angst in mijn stem. Iedereen die hier nu staat, kan het gesprek mee luisteren. Het boeit me nu even niet, want de enige reden waardoor ik afgeleid ben, staat recht voor me.
Daar weet hij geen antwoord op te geven. Ik weet dat ik op een gegeven moment toch gelijk zou krijgen. Bijna krimp ik in elkaar, maar ik houd me stevig.
Ik moet het volhouden. Niet alleen voor mezelf, maar voor iedereen die om me geeft. En ik hoop, nee, ik denk dat hij dat ook doet.

Mijn blik dwaalt af. De wedstrijdleider roept de partijen af, terwijl ik nog diep in gedachten zit verzonken. Ik zie dat hij ondertussen wegloopt, maar zijn ogen blijven nog steeds op mij gericht. Als ik zie dat hij een glimlach probeert te forceren, zakt de moed al weg. Geeft hij wel iets om me? Ieder moment begin ik meer te twijfelen. Zou hij me überhaupt wel aardig vinden? Dat misschien wel. Iets in me zegt dat dit nog niet alles is, dat er nog meer komt. Maar wat het is, weet ik niet. Ik hoop dat het iets positiefs is. Langzaamaan kom ik weer op aarde, en staar ik nu opeens voor me uit. "Kom, of wil je niet winnen?" glimlacht hij, als ik hem voor me zie staan. Ja, natuurlijk wil ik winnen. En het liefst van hem ook nog. Dan zou mijn dag niet meer stuk kunnen gaan.
Ik aarzelde even, maar ik sta toch op. Deze kans laat ik niet zomaar voorbij vliegen. De kans was één op drie, dat ik of tegen hem zou moeten, of met hem.
Zelfverzekerder dan dat ik eigenlijk ben, loop ik, met mijn boules in mijn handen, naar buiten toe. De kou doet me vrijwel niets - iets dat eigenlijk wel zou moeten. Ik loop naar het groepje toe, tegen wie ik moet spelen. Ik probeer mijn hoofd leeg te maken. Het enige wat er in blijft zitten, is het gesprek tussen mijn beste vriend en mij. Wat zeg ik nou? Beste vriend? Ja, zo voelt het wel. Ik wil hem zo graag als beste vriend zien, maar is het wel zo?
Ik duw de gedachtes van me af, maar dat gaat niet zo gemakkelijk als ik gehoopt heb. Constant komt het opnieuw terug, alsof het mijn hoofd niet wil verlaten.
Alsjeblieft, denk ik. Laat het weggaan. Al is het maar voor een paar seconden. Ja, dat zou genoeg zijn. Een paar seconden maar.
Naast me is nog een partij bezig, en ik dwing mijn ogen om er naar te kijken. Hij, hij waar ik net nog mee gepraat heb, hij is gefocust op het spel. En ik, ik die niet gefocust is op het spel, denk alleen maar aan hem. Wat hij zei. Ik kan het niet meer uit mijn hoofd krijgen. Is hij dan echt zo belangrijk voor me? Typisch.