Removal 1

Ik deed snel en zorgvuldig de rits van mijn koffer open.
Snel legde ik mijn spullen en kledij er in die ik klaar had gezet.
Mam had zoals gewoonlijk stress. Zuchtend liep ik de trap af met de zware koffer achter me aan.

Benden stonden de andere koffers al klaar waar mijn broertje Ashton zat te wachten. ''Waar zijn mam en pap?'' vroeg ik terwijl ik mijn koffer bij de andere rolde.
Ashton haalde zoals gewoonlijk zijn schouders op en leunde aan zijn koffer. Hij wist ook wel niks.
''Ro, wil je even je vader roepen? ik krijg godverdomme deze koffer niet dicht!'' schreeuwde mijn moeder vanuit haar kamer.
Rosanne was mijn volledige naam, maar mijn familie noemt me 'Ro'. Niet dat ik er een probleem mee heb hoor.

Ik liep naar buiten waar mijn pap de koffers aan het inladen was. We zouden vanavond om om half 7 landen op Heatrow Airport, London, lokale tijd.
''Pap wil je mam even helpen, ze krijgt haar koffer weer niet dicht'' vroeg ik smekend.
Pap lachte even en knikte. ''Ik zal even helpen'' zei hij en liep naar binnen. Waarschijnlijk naar boven om mam te helpen.
Ik grinnikte en keek eventjes rond. Ik zou Belgie voor goed moeten verlaten. Toch zou ik deze kleine land wel missen, ik heb hier gewoon zoveel meegemaakt.
Ik ben hier namelijk geboren, ik heb mijn beste vrienden moeten achterlaten. Voor zo'n stomme crisis tijd.
Ze zeggen dat Engeland goedkoper is, en dat er minder crisis is.
We kunnen de belastingen niet eens betalen hier, misschien is het toch wel goed dat we weg gaan.

Ik liep het huis weer binnen ''Ro, kom je even een broodje eten voordat we vertrekken?'' vroeg mam terwijl ze de trappen af kwam lopen.
Pap liep met een somber gezicht achter mam aan. ''Moest je koffer zo zwaar zijn?'' zeurde hij.
''Ja hoor, mam'' antwoordde ik met een glimlach. Deze keer viel haar stress wel mee, gelukkig.
Ik liep met haar mee naar de keuken. Ik pakte uit de mand een zak brood en haalde choco en confituur uit de kastje.
Ik smeerde twee broodjes choco en twee broodjes confituur. Tevreden legde ik ze op mijn bord.
Ik zag hoe mijn moeder met een open mond naar mijn bord toe keek. ''Hoe kan je zoveel eten en geen grammetje er bij krijgen?'' vroeg ze vol ongeloof.
Ik grijnsde en haalde mijn schouders op. Ik nam een hapje van mijn choco broodje ''Geen idee mam'' zei ik met een volle mond.
''Rosanne, eet je mond eerst leeg!'' riep ze en trok een vies gezichtje. Ik glimlachte en at verder.


We zaten eindelijk in het vliegtuig, we zouden zo meteen op stijgen. Ik weet eigenlijk niet of dat ik klaar ben.
Om alles hier te verlaten, mijn familie en vrienden, ook al zou ik wel contact hebben met hun via Skype en Facebook, maar toch.
Ik zal ze sowieso missen.
Het deed me echt pijn, echt waar, het is echt moeilijk om een grote stap te zetten in je leven, waar je nog niet zeker van bent.
En dat alles misschien wel zou veranderen, dat je hele leven zal veranderen met allemaal nieuwe mensen.
Ik voelde hoe mijn ogen vochtig werden, maar ik zou niet huilen, ik moest sterk blijven.
Het is natuurlijk ook even moeilijk voor mijn ouders en Ashton, ze huilen niet. Omdat het misschien toch wel goed zou komen.
Dan zouden we onze belastingen wèl kunnen betalen, en zouden mijn ouders veel minder stress hebben over geld.
Het is misschien wel beter dat we gaan.

Eerste hoofdstukje, moet ik verder? (: