XIV

Phoenix POV

Voor Snape was begonnen met praten, was ik al begonnen met mijn spullen pakken, en gezien mijn tas op de grond stond was ik dus nog gebukt. Na zijn stem, was ik zo goed als bevroren. Langzaam, echt langzaam, kwam ik weer omhoog. Ik voelde de blik van zijn professor Snape op mij rusten. Ik kon nog altijd naar Dumbledore gaan en Snape benoemen tot pedofiel. Maar ik was ervan verzekerd dat Voldemort dat niet zo leuk vinden zou. Als Snape ontslagen werd, bedoelde ik. Ikzelf daarentegen, zou het wel leuk vinden. Maar Potter ook, wat weer maakte dat ik vond dat ik hem aan het werk moest houden.
'Wat wilt u van me?' Het feit dat ik 'u' zei maakte dat het nog op z'n minst een formele zin maakte. Ik klonk niet vriendelijk en ook niet respectvol of wat dan ook. Ik klonk grof en alsof ik het liefste wilde dat Snape dood viel. Wat ik eigenlijk ook wel wilde.
'Wat ik van jou wil, Delore, is dat je je mond houd. Mevrouw Parkinson kwam vandaag bij mij. Ze vertelde dat u en meneer Malfoy haar 'pestten'?' antwoordde Professor Snape, en onwillekeurig begon ik een deuntje te neuriën, waar ik vrijwel meteen mee ophield. Maar alleen om te beginnen met liegen.
'En waarom ben ik dan de enige die hier is?' zei ik fel. 'En daarbij, u kent Pansy. Ze is een dikke, aanstellerige loser die beter in Hufflepuff zou kunnen zitten en alles op mij af schuift. Draco en ik hebben helemaal niets gedaan. Ze vertelt leugens, niet meer dan leugens. Alleen om ervoor te zorgen dat ik in de problemen kom, dat is het enige Slytherin in haar. Ze is het niet waard.'
'Ik citeer "Dus stop met zo onnozel doen want je bent een idioot en het zou niet lang duren voordat je me boos krijgt en mij wil je niet zien als ik boos ben want dan ben ik gevaarlijk, al helemaal tegen jou, dus houd je mond maar gewoon, daarmee is iedereen beter af, je bent nog dommer dan Crab en Goyle en dat is een moeilijke opgave, geloof me",' zei Snape als antwoord.
'Leugens, allemaal leugens. En zeg nou zelf, wilt u mij echt in de problemen krijgen, 'professor'? Ik denk niet dat onze geliefde Dark Lord er zo blij mee zou zijn, of wel soms? En op zich.. Opzich denk ik ook niet dat Dumbledore er zo blij mee zou zijn dat u en The Dark Lord onder een hoedje spelen, of wel? Nee, dat zouden ze allebei niet zijn.. Of denkt u dat ze het goed zouden keuren, enkel omdat u, de grote Snivellus Snape, het bent?'' Bij het horen van zijn oude bijnaam werd professor Snape rood van woede en tegelijk bleek van... Wat was het? Angst? Minachting? Ik wist het niet, en ik dacht dat Snape het nog minder wist.
'Delore... Wie heeft jou over die naam vertelt?' siste hij naar mij en ik glimlachte schijnheilig.
'Niemand. Ik ben er zelf achtergekomen. Wie had dat nou gedacht, Phoenix Delore met hersens? Wat een verassing! Vind u ook niet?' antwoordde ik, vlak voordat ik weer in de lach schoot. 'Nou, Snivellus, ik heb gehoord dat Sirius Black nog leeft? Ik hoop dat hij je nog een keer op komt zoeken! Oh Merlin, wat leuk. Een school reünie!'
Nu, nu werd Snape boos. Echt boos. Zijn hand bracht hij omhoog terwijl hij naar de juiste woorden zocht. 'ERUIT, ERUIT. NU. ERUIT EN WAAG HET NIET OM TERUG TE KOMEN, DELORE. MOGE JE VERVLOEKT WORDEN DOOR VOLDEMORT. ERUIT, ERUIT,' schreeuwde hij, wat maakte dat ik lachend mijn tas pakte en weg ging.
Buiten stonden Draco en de rest op mijn te wachten.. Draco had een grote grijns op zijn gezicht en de rest keek nogal verbaasd.
'Delore, wat heb je gedaan?' vroeg Draco grinnikend en ik stak mijn tong naar hem uit.
'We hebben Parkinson gepest, ooohhhhh,' antwoordde ik plagerig, waarna ik mij vooroverboog en mijn haar in een slordige knot bond. Twee lokken haar aan weerzijden van mijn gezicht hingen los, zoals altijd. De meiden van Hogwarts waren het inmiddels een Phoenix-knot gaan noemen.
Draco draaide zich langzaam om naar Pansy. 'JIj.... Wat in 's hemelsnaam heb je gezegd?' siste hij naar haar, en dat was het punt waar ik begon met liegen. Alweer.
'Ze zei dat we haar hebben geslagen en dat ik in haar gezicht heb gespuugd. Zo zou jij zogenaamd hebben gezegd dat je haar zou vermoorden als ze nog eenmaal bij je in de buurt zou komen. Dat is wat ze heeft gezegd.'
Pansy keek me verontwaardigd aan. 'Dat heb ik helemaal niet gezegd!' Deze woorden leken Draco even in tweestrijd te brengen, en ik legde mijn arm op zijn schouder. Sommige mensen zeiden wel eens dat als ik wilde dat mensen mijn leugens zouden geloven, ik voor de Bellatrix-aanpak ging. Ik had dat nooit gesnapt, en ook nooit leuk gevonden.
Ik kwam vlak achter hem staan, zodat mijn kin boven zijn schouder zweefde. "Leugens. Allemaal leugens. Ze liegt. Wie geloof je, Draco? Haar, of geloof je mij?'