Exo 39.

De volgende dag is iedereen heel druk bezig met voorbereidingen. De stress neemt toe hoe verder de namiddag nadert. Iedereen zet snel alles klaar in de koffieshop, en daarbuiten, zodat ze zich snel kunnen gaan klaarmaken. De meisjes zetten de hapjes allemaal klaar, terwijl de jongens alle tafels en stoelen verzetten, de muziek klaarzetten, de koelkasten aanvullen, etc. Als alles eindelijk gedaan is zakken ze allemaal op een stoel aan een tafel op het terras.
"Ik ga blij zijn als dit voorbij is." zucht Femke.
"Jij niet alleen." Os lacht en gaat met zijn hand door zijn haar.
Didi kijkt lachend de groep rond. "Waar is Tim.. eigenlijk?"
Femke gaat recht zitten. "Die is al lang weg.. Sorry dat ik dat vergeten zeggen ben.. Maar ja, het ging niet goed tussen ons en ik wou geen vragen krijgen.. Sorry."
"Is al goed. Veel hadden we toch niet aan 'm." grijnst Paula.
"Dat is waar." Stemt Didi in. Hij legt zijn hand even kort op Paula's schouder, en die kijkt snel de andere kant op om haar roze wangetjes weg te steken.
"Ik ga nog even langs bij papa, oke?" Femke gaat staan.
"Is goed!" Zegt Os lachend.
Paula knikt ook. "We zien elkaar straks in de bungalow, he?"
"Natuurlijk!" Femke knipoogt.
Net als Femke uit het zicht verdwenen is komt Robin aan gelopen.
"Robin! Femke is net weg, ze zal zo wel-"
"Nee, dit moet zonder Femke besproken worden." Zegt ze streng.

Femke loopt richting de bungalow, omdat het toch al aardig tijd werd om haar klaar te maken voor het bal. Alles begint rond acht uur, en nu is het toch wel al half zes 's avonds. Ze zou zich dus wel mogen haasten. Ze zet het op een sprintje, tot Robin plots voor haar neus staat. Geschrokken zet ze een stap achteruit.
"Wat doe jij hier?" vraagt Femke dan.
"Ik moet je spreken."
Robin klinkt zo serieus dat Femke bang wordt. Zo serieus was ze de vorige keren niet eens.
"Over?" Femke staat te trillen op haar benen.
"Over Stef."
Bang slaat Femke haar ogen neer. Ze heeft hier geen goed gevoel bij en eigenlijk wil ze niet eens weten wat Robin te vertellen heeft. Ze is bang dat ze met slecht nieuws komt.. en dat kan ze echt niet aan.
"We kunnen misschien beter gaan zitten." Robin neemt Femke aan haar arm en ze trekt haar naast zich op een bankje. "Kijk, Femke.. Ik vind het echt heel erg om je te melden, maar.."
"Stef komt niet meer terug?" fluistert Femke.
Robin zwijgt. "Hij is wel al beter.. maar nog niet genoeg om terug naar de Aarde te komen. Ik moest dit trouwens aan je geven, van hem." Ze haalt een envelop uit haar zak en geeft die voorzichtig aan Femke.
"Hij denkt aan me?"
"Natuurlijk denkt hij aan je. Hij vraagt elke dag naar je."
Femke voelt zich even wat warmer worden. Hij denkt nog steeds aan haar. Hij mist haar.
"Dank je." zegt Robin dan.
"Voor?"
"Dat je zo goed voor hem zorgt en dat je me dit geeft."
Robin glimlacht. "Ik kan niet beloven dat hij ooit nog terug komt, Femke.. Ik hoop dat je dat weet."
"Dat weet ik.. Zeg je hem gewoon dat ik hem mis? Alsjeblieft?"
"Zal ik doen.. Nu moet ik gaan. Ik kom nog terug. Beloofd."
Femke knikt. "Dank je."
Robin staat op, loopt het bos in en even later ziet Femke een vage, gele bol de lucht in schieten. Ze zucht. De brief brandt in haar handen en voorzichtig draait ze hem op. Op de achterkant staat weer zo'n hartje. Zo'n hartje dat Stef op elke brief zet. Ze scheurt de envelop open en met trillende handen leest ze haar brief.

Liefste Femke,

Ik schrijf je deze brief van op het Exo-schip. Ik mis je enorm. Ik heb van Robin gehoord wat je allemaal voor me gedaan hebt. Dank je. Ik zou niet weten wat ik zonder jou zou doen. Je bent er altijd voor me geweest, je hebt altijd alles voor me gedaan en je hebt me altijd gesteund. Daar ben ik je heel dankbaar voor. Ik zou niet weten waar ik zonder jou geëindigd zou zijn. Vast bij de AAD, of gewoon dood. Sorry, mag ik zo niet zeggen. Wat ik gewoon wil zeggen is.. Ik mis je. Ik mis je écht en als ik kon kwam ik zo naar je toe. Dan kwam ik naar je toe en zou ik de hele tijd bij je zijn. Denk daar aan, Femke. Het maakt niet uit of ik nu hier ben, of ergens anders. Ik ben altijd bij je. Ik denk altijd aan je. Laat je hoofd niet hangen, please. Ik wil dat je lacht en positief blijft. Ik zàl terugkomen. Dat beloof ik je. Ik heb je nodig. Oke?

Liefs,
Stef
X

Ps: Ik hou van je, Femke.

Een traan stort te pletter op het papier. Femke veegt snel haar wang droog en kijkt voor zich uit. Ze mist hem zo hard. Hoe kan ze nu lachen en positief zijn als ze zich zo slecht voelt? Dat kan ze toch niet zomaar veranderen? Die knop omdraaien gaat toch niet zo.. gemakkelijk? Ze leest de brief nog eens en tegen het einde rollen de tranen non-stop over haar wangen. Ze legt de brief naast zich op het bankje en laat haar hoofd in haar handen rusten.
Mellanie, die net voorbij loopt, kijkt op als ze Femke zo ziet zitten. Haar schouders schokken en luide snikken zijn van aan het bankje te horen. Mellanie zet het op een lopen.
"He.. He, Fem.." zegt ze voorzichtig.
Femke kijkt geschrokken op. "Laat me maar."
"Nee.. Kom op, wat is er?" Ze hurkt voor Femke neer en legt haar handen op haar knieën.
"Gewoon.. Ik.." ze zucht. "Een brief van Stef."
Femke veegt haar tranen weg, neemt de brief en geeft hem snel aan Mellanie. Ze kijkt toe hoe Mellanie de brief leest en wacht gespannen af.
"Wat denk je?" vraagt Femke dan.
Mellanie zucht. "Goh.. ik weet het niet, Fem.. Wat moet ik denken?"
"Dat weet ik niet." ze snikt nog eens.
"Kom hier." Mellanie gaat naast haar zitten en trekt haar in een knuffel. "Het komt wel goed, je zal wel zien."