Exo 38.

De dag vliegt voorbij en iedereen is druk in de weer voor het bal. Iedereen, behalve Femke. Ze loopt maar wat doelloos door het park, in de hoop om Stef een beetje uit haar hoofd te kunnen zetten. Tevergeefs. Haar gedachten gaan steeds uit naar Stef. Zou hij ook een beetje aan haar denken, of niet? Zou hij überhaupt wel wakker zijn? Ze zou hem zo graag nog eens zien, of knuffelen.. Waarom moet hem dat net nu overkomen? Op momenten als deze zou ze liever hebben gehad dat hij het eerste jaar toch weer naar huis was gegaan.. Maar als ze denkt aan alle mooie momenten die ze met hem heeft gehad.. Ze mist hem zo erg.
"Fem!" hoort ze een vertrouwde stem roepen.
Ze blijft staan en wacht tot Paula naast haar is komen staan.
"Gaat het?" vraagt ze.
Femke haalt haar schouders op. "Vast."
"Kom hier." Paula trekt Femke tegen zich aan en knuffelt haar stevig. "Kop op."
"Ik mis hem zo." ze begint zachtjes te snikken en trekt Paula nog iets dichter tegen zich aan. Ze houdt zoveel van haar beste vriendinnetje. Echt heel veel.
"Ik weet het, Fem.. Ik weet het."
Als Femke een beetje kalmer is lopen ze samen naar een bankje, waar ze op gaan zitten.
"Ik vraag me gewoon af hoe het met hem gaat.."
Paula knikt instemmend. "Wij allemaal, denk ik.. Ik wil me niet voorstellen hoe het voor jou moet voelen dat hij zo ver van je vandaan is."
"Ik kan het niet meer, Paula.. Ik heb hem nodig."
Paula schrikt van de ernst in Femke's stem. Zo heeft ze Femke nog nooit gezien.
"Ik ben op."
"Stef komt heus wel terug.. Geloof me nu maar." zegt Paula onzeker.
"Je hebt Robin toch gehoord, Paula? De kans dat hij terug komt is echt heel klein."
"Dat weet ik.. Maar ze is er nog. En net dàt is het belangrijkste." Paula slaat haar arm om Femke's schouder en zucht. "We mogen niet opgeven."

Mellanie loopt een beetje verloren de laatste tijd. Het bal is al over vijf dagen en Os heeft haar nog steeds niet gevraagd. Ze stond op het punt van hem te vragen, maar bedacht zich. Het is toch de bedoeling dat de jongen het meisje vraagt? En als hij echt met haar wou gaan, dan had hij haar vast al lang gevraagd. Met een zucht zakt ze weer op een stoel aan de bar. Het is zo rustig. Te rustig. Zo rustig dat ze er geïrriteerd van wordt.
"Mel.. Mag ik iets vragen?" Paula ploft naast haar neer.
"Eh, natuurlijk?"
Paula kijkt even rond, en wendt zich dan weer tot Mellanie. "Wil jij me helpen met mijn haar, voor het bal?"
"Natuurlijk! Heb je een date?" glimlacht ze.
"Ja.." zegt Paula onzeker.
Mel grijnst. "Met Didi, toch?"
Paula lacht, maar knikt dan een beetje onzeker.
"Ik zal je wel helpen."
"Gelukkig maar. Je bent daar de beste in."
"Dank je.. Denk ik?" glimlacht Mel.
"En met wie ga jij naar het bal? Ozzie, toch?" Paula glundert.
"Eh.. Hij.. Hij heeft me niet gevraagd."
"Wat?!" Paula kijkt haar meteen geschrokken aan.
Mellanie haalt haar schouders op en zucht. "Maakt niet zoveel uit. Ik moet trouwens weer aan het werk."

Dagen gaan weer voorbij en wat eerst nog vijf dagen ver was, is nu al overmorgen. Inderdaad. Overmorgen was het bal en Os had Mellanie nog steeds niet gevraagd. Nu hoopte ze er zeker niet meer op. Waarom zou hij nu in hemelsnaam zo lang wachten? Er was toch geen reden om het uit te stellen? Hieronder verstaat ze alleen maar dat hij niet met haar wil gaan.. en misschien is dat ook haar eigen schuld? Misschien vraagt hij haar niet omdat ze niet wil dat iedereen weet dat Ossanie een feit is.. Dat zou kunnen, toch?
De werkdag loopt op zijn einde en iedereen begint langzaam af te druipen.
"Tot morgen." glimlacht Os.
Hij neemt even haar hand, drukt er een kusje op en loopt dan naar buiten. Mellanie is zo in de war. De laatste dagen doet hij ook helemaal anders tegen haar. Niet meer zo.. lief. Alsof hij haar niet meer leuk vindt. Ze zou het echt niet overleven als Os haar zou dumpen. Ze schrikt als de deur van de receptie open gaat en Paula haar hoofd naar binnen steekt.
"Kom je eventjes?"
Mellanie knikt. Ze loopt de receptie binnen en glimlacht.
"Wat is het?"
"Ik wou het even hebben over mijn haar.. Hoe denk je dat we het gaan doen?"
Mellanie denkt eventjes na. "Ik zou het gewoon opsteken.. Of ja, gewoon. Eerst krullen en dan opsteken, ik verzin er wel iets mee."
"Goed idee! Maar.. Een beetje gewoontjes, niet?"
"Je zal wel zien wat ik er mee ga doen, ik zie het al helemaal voor me."
Paula knikt gerustgesteld. "Oke."
"Mag ik dan nu weer gaan? Ik moet de koffieshop afsluiten."
Ze wil weer naar de koffieshop lopen, als Paula haar tegenhoudt.
"Nee!"
"Wat.. Nee?"
"Je mag niet. Of ja.. Nog niet."
"En waarom niet?" Fronst Mellanie.
"Gewoon.. Ik.."
Op dat moment horen ze geluiden in de koffieshop.
"Wat is dat?" vraagt Paula bang.
"Ik weet niet." mompelt Mel. "k zal wel eens gaan kijken."
"Z..Zeker?" vraagt Paula.
Mellanie knikt. "Natuurlijk."
Als Mellanie door de deur loopt, lacht Paula zelfzeker. Mellanie sluit de deur achter zich en kijkt rond. Ze ziet niets. Een zachte klik doet haar opschrikken en van achter de bar schiet een ballon de lucht in. Hij hangt tegen het plafond en Mellanie loopt er snel heen. Het touwtje dat er aan hangt is net lang genoeg zodat ze hem weer naar beneden kan trekken. De rode kleur van de ballon doet haar meteen aan Os denken. De laatste dagen is ze ook geen minuut met hem alleen geweest. Altijd was er wel iemand bij, of kwam er wel iets tussen.. Of.. Gewoon altijd wel iets dat het moest verpesten. Ze neemt de ballon in haar handen en draait hem eens rond. Ze herkent vaag het handschrift van Os op de ballon en van het verschieten laat ze hem los. Weer vliegt hij omhoog, waardoor ze dus niet heeft kunnen lezen wat er op staat. Ze neemt hem weer in haar handen en draait hem weer rond, tot ze kan lezen wat Os er op heeft geschreven.
'Please say yes.. X'
Verward kijkt ze om zich heen. Ze zucht als er niets of niemand is en kijkt weer naar de ballon in haar handen. Ze schrikt als de deur opengaat en weer laat ze de ballon los. Afwachtend draait ze zich om. Haar adem stokt in haar keel als ze Os voor haar ziet staan.
"Mel.." begint hij. Hij loopt naar haar toe en een halve meter voor haar blijft hij staan. "Het spijt me dat ik het niet eerder gevraagd heb.. maar ik wist niet echt.. hoe. Ik wou het niet zomaar out of the blue vragen, ik wou het je écht vragen.. Dus.."
Mellanie staart hem aan en ziet hoe hij een diep ademhaalt, voor hij haar weer recht in haar ogen aankijkt. Haar hart staat even stil.
"Wil je met me naar het bal, overmorgen?" Hij bijt afwachtend op zijn lip.
"Eh.. Ik eh.." Eindelijk. Eindelijk heeft hij haar gevraagd! Hij heeft gewoon écht moeite gedaan om haar te vragen. En nu staat zij hier hem gewoon aan te staren. Ze ziet hoe zijn blik van zelfzeker langzaam overgaat naar een onzekere, bange blik. Ze glimlacht, trekt hem aan zijn T-shirt naar haar toe en kust hem lief op zijn lippen. Het is net alsof er vuurwerk wordt afgeschoten in haar buik. Os legt zijn handen op haar heupen en kust haar lief terug. Geen idee hoe lang ze gekust hebben, maar als Mellanie haar terugtrekt heeft ze het gevoel dat haar lippen in brand staan. Ze kijkt Os met een glimlachje aan.
"I-Is dat een ja?" vraagt hij onzeker.
Mellanie knikt. "Dat je daar aan twijfelt."
"Sorry dat ik zo lang gewacht heb, Mel.. Ik wou gewoon-" Os wordt onderbroken door Mellanie die hem weer een kusje geeft.
"Ik moet het niet horen, Oswald." glimlacht ze dan.