Sleutels dienen om gevonden te worden

Mila Pov
Als wij bij de auto zijn aangekomen,moet ik natuurlijk een halfuur mijn sleutels zoeken...Wanneer ik ze heb gevonden zucht ik van opluchting en doe de deur open.Bill staat stokstijf.’Is er iets?’vraag ik.’Ha?’zegt hij.’Ga je nog instappen?’
‘Ja,uh...Ja hoor.’zegt hij snel.Mijn auto,ik heb hem al heel lang...Hij is gewoon,maar erg comfortabel...maar dat doet er zeker niet toe...Ik kijk naar Bill die geconsentreert voor zich uit staart...Hij kijkt mij met een ‘gaan-we-nog-vertrekken?’ blik aan.’Ja,maar misschien moet ik eerst het adres kennen?’zeg ik.’Ow tuurlijk!’zegt Bill.Het adres tipt hij in mijn gps en wij kunnen vertrekken .Na een paar minuten rijden mer ik dat Bill naar mij kijkt.Het is eigenlijk grappig,want ik kan mij niet op de weg concentreren...En plots krijg ik een slappe lach.’Wat is er zo grappig?’vraagt hij.Oh,hij weet het echt niet...’Jij.’antwoord ik.’Ik ben wel grappig,maar ik heb toch niets grappigs gezegd?’hij kijkt mij vragend aan.Ik kan de ‘vraagrimpels’ op zijn voorhoofd zien.’Wel,je hoeft ook niets grappigs te zeggen om mij aan het lachen te maken.’stel ik hem gerust.Ik zie hoe hij lief glimlacht en voor zich uitkijkt.Nooit gedacht dat ik zo’n iemand als hij zou tegenkomen.Eigenlijk is mijn leven best wel triest.Altijd dacht ik dat ik oud en eenzaam zou achterblijven op deze wereld en dat alleen mij schilderijen er van zouden kunnen getuigen.Mijn schilderijen zijn eigenlijk mijn enige vrienden...Ik ken ze en zij kenne mij.Als ze nou een nummer zouden hebben,dan zou mijn telefoonboek volstaan.Ik schaam mij best om mijn leven,heel die tijd was het zinloos geweest,en nu,nu ...nu heb ik iets om voor te leven.Iets om van te houden.Even heb ik zin om mijn ogen te sluiten en te dromen,maar dat zou volgens mij niet zo goed aflopen...
Bill Pov
Mila is 100% geconsentreert op de weg,ik besluit om haar met rust te laten.Ik kijk wat rond en vind een bakje met cd’s.’Mag ik?’vraag ik.’Ja tuurlijk!’zegt Mila.Even had zij naar mij gekeken,en ik voelde mij ...gewoon...geweldig.Terug naar de aarde Bill!Ik kijk in de doos met de cd’s.De meeste zijn allemaal rochgroepen.’Ik moet zeggen ...Je hebt een goede muzieksmaak!’zeg ik lachend.’Omdat die dezelfde is als die van jouw?’vraagt Mil.’Nou..dat ook.’zeg ik met een grijns.Plots zie ik een cd die mij echt erg verdacht voorkomt...Maar dan ook erg verdacht.Eentje van jaren geleden.Eentje van de band Devilisch.’Devilisch...Luister je ernaar?’vraag ik.’Uhm..Ja,hoezo?’zegt Millie.’Niets...gewoon...’zeg ik.’Ik vind het jammer dat ze niet meer bestaan.’zegt Mila om de stilte te breken.Ik moet lachen.’Wat?’zegt zij.’Uhm...Niets hoor...’Helemaal niets...Ik zat vroeger in die band gewoon...Da’s alles.Voor ik het doorheb zijn wij al aangekomen aan een groot gebouw.’Kom mee!’zeg ik tegen Mila.’Ik kom al.’Samen lopen wij het gebouw binnen.Mensen begroeten mij en kijken mij teglijk erg verbaast aan...Nou ja niet mijn probleem.’Oke,blijf hier’zeggen tegen Mila,’ik moet naar de schmink.’’De schmink?Ik snap het niet?Waarom?’
‘Je ziet wel!’zeg ik dan.’Ok,maar ik snap dus niet waarom je je moet gaan schminken...Absurt!!Je hebt toch al een mooi gezicht?’Verlegen kijkt Mila naar de grond.Ik glimlach en geef haar een kus op de wang.’Je ziet wel..’Met tegenzin vertrek ik naar de schminkkamer...