Chapter 11 || Melanie Kaya Black
Trillend loop ik het huisje binnen, is dit zojuist echt gebeurd? ‘Ugg you’re so stupid!’ zeg ik tegen mezelf.
Ik voel hoe de tranen al over mijn wangen lopen en ren snel naar de badkamer toe waar ik mijn mesjes weer tevoorschijn haal voordat ik mijn grip verlies op de werkelijkheid. Ik trek mijn kleren uit zodat ik alleen nog in mijn onderbroek en BH sta. Ik pak het mesje en laat het over mijn armen gaan, mijn benen en mijn buik. De druppels bloed vallen op de grond maar het kan me allemaal niet meer schelen, het zou beter zijn als ik er helemaal niet meer was, want niemand heeft toch niets aan me. Zomaar met een jongen zoenen die je niet eens kent en meteen ligt je geheim al bij hem. UHGG. Het mesje zakt dieper in mijn arm. Zodra ik het mesje ervan haal zie ik dat het een erg diepe wond is, ik loop naar de wastafel, pak mijn verband uit mijn tas en wikkel het om mijn armen en benen. De wonden op mijn buik maar ik droog en ik trek snel mijn pyjama erover heen. Ik pak mijn potje met pijnstillers als er een idee in mijn hoofd komt. Wat nou al ik gewoon een overdosis hiervan neem? Het zijn toch pijnstillers dus daar merk ik toch niets van. Maar mijn ideeën worden onderbroken als er iemand op de badkamerdeur klopt. ‘heej Melanie, Are you okay?’ hoor ik Hailey aan mij vragen.
‘Yeah i’m fine, go back to bed, I’ll be there soon.’
Ik hoor hoe Hailey weer terug naar haar bed loopt. Nog even kijk in naar mezelf. Waardeloos. Ik ben zwaar waardeloos. Ik haal de deur van het slot en loop naar mij bed waar ik in ga liggen. Ik zal wel op mijn rug moeten liggen, aangezien de rest van mijn lichaam onder zit. Het duurt nog uren voordat ik in slaap val. Maar zodra dat gebeurd heb ik de ergste droom die ik ook heb gehad.
Van beneden hoor ik een schreeuw en zo snel mogelijk ren ik naar beneden. Mijn moeder staat daar met een mes tegenover een of andere man. ‘Your daughter is a brave girl. Maybe she will be dead at the end of the week.’ ‘My daughter isn’t suicidal!’ schreeuwt mijn moeder tegen de man. ‘Mom what is going on?’ vraag ik snel. De man draait zich om en kijkt me aan. ‘Ahh, our little killergirl. Finally.’ Met een grijns komt hij op me aflopen en geeft mij een mes. Met verbaasde ogen staar ik hem aan. ‘What is this? And what do I have to do with it?’ ‘It is a knive, and you’re gonna end yourself, like you want, before the eyes of your mom.’ Zonder aarzeling draai ik het mes om en laat het in mijn borstkas terecht komen.
Ik schiet overeind maar knal tegen iemand aan. Rebecca zit op de rand van mijn bed en staart me aan. ‘What happend?’ vraag ik.
‘You were screaming. It was terrified. You screamed that you would kill yourself.’
Met open mond staar ik haar aan. Heb ik dat echt gedaan? Met een zucht laat ik me achterover vallen in mijn kussen.
‘Yeah it was scary.’ Zegt Carlisa.
‘Yeah really scary.’ Stemt Hailey toe.
‘I’m sorry girls, but you know that I would never do that to myself!’ ik probeer er maar het beste van te maken.
Reageer (2)
Nog een vraag aan Liam:
1 decennium geleden3. Wat vind je ervan dat ze zichzelf snijdt?
Aan Melanie:
1 decennium geleden1. Waarom snijd je jezelf? Is het een verslaving of doe je het als je je klote voelt?
2. Wil je nou echt zelfmoord plegen? Want dat moet je niet doen.
3. Je bent niet echt verliefd op Liam? Of wel?
4. Waarom heb je het Liam verteld?
5. Omg wat was dat een enge droom.
Aan Rebecca:
1. Geloof je dat Melanie geen zelfmoord wil plegen?
Aan Harry:
1. Ben je niet bang dat jullie worden ontdekt?
Aan Niall:
1. Is het niet raar dat nog niemand je heeft herkend?
Aan Zayn:
1. Mis je de aandacht van je fans al? Of is dit juist prettiger, die rust?