Kruimels

BillPov]

Ik hiel Mila nog steeds in mijn armen vast.Haar glanzende bruine haren kon ik heel goed zien.Ze waren niet gewoon bruin maar...Ik weet niet.Misschien komt het omdat ik alles aan haar zo mooi vind,en dat ik daarom zo denk...Ik heb geen idee en het maakt ook niets uit.Ik denk terug aan mijn telefoongesprek.Het was iets belangerijks,dat weet ik zeker maar ik werd door Mil afgeleid.Het is best wel grappig als je het zo bekijkt,mijn broer belde mij,en geloof mij ik luister toch wel naar hem hoor,en door Mila heb ik niet eens gehoort wat Tom zei.'Bill,wij staan hier best wel lang zo.'Ik word uit mij gedachten gehaald door Milas zachte stem.'Het mag nog best wel even duren,hoor.'antwoord ik.Ik voel gewoon dat Mila lacht al zie ik haar niet.Met veel tegenzin laat ik haar toch los.Langzaam,zodat ik van dit moment toch nog kan genieten en hem in mijn geheugen plaatsen en nooit vergeten. 'Je zei dat je iets zocht om te eten?'herrinerde Mila mij.'Ow ja...vergeten.'zeg ik.'Ik heb niets gevonden dat niet gekookt moet worden...'Ik kijk Mila liefjes aan.Zij glimlacht.Ik merk dat haar ogen een soort van 'mee lachen'.Ik vind het ongelooflijk en niet noormaal dat ik het kan zien,ik bedoel het is toch bijna onopmerkbaar...Als ik terug op aarde ben zie ik geen Mila meer.Ze is vast naar de keuken.En ja hoor,ik heb gelijk.Zij is druk bezig me het brood in de tooster te steken.Eerlijk,ik ben gek op die dingen.Ik besluit om Millie een beetje te helpen en samen maken wij een ontbijtje.Wij praten niet echt, want wij hebben een reuzehonger.'Wil je een koekie?'vraagt Mila.Ik knik.Zij houdt een koekje voor mijn mond,zonder na te denken bijt ik er gewoon in.Het is een gewoone koekje maar well een lekkere koekje.'Jij bent schattig als je in een koekie bijt,weet je dat?'zegt Mila zacht lachend.'Volgens mij heeft niemand mij ooit zo'n compliment gegeven.'zeg ik tegen der.Haar wangetjes worden roder dan een ogenblijk geleden.Het is best wel cute.'En ik heb nooit met iemand een ontbijt klaargemaakt.'zeg ik erbij.Millie kijkt mij vrolijk aan.'Ik ook niet.'zegt zij en haalt haar schouders op.Nu ik er aan denk dit kan nog een hele mooie dag worden.Wij zouden naar de park kunnen gaan of de winkels gaan verkken ofzo...Gewoon iets doen,maakt niet uit wat maar samen.Opeens herriner ik mij wat Tom zei:Om 16.00 uur fotoshoot.Ik kijk geshokt naar de klok,14.45 uur toont hij aan.Ik zucht van opluchting.Ik merk dat Mila al bezig is met alles op te ruimen.'Is er wat?'vraagt zij tewijl ze naar mij kijkt.Ze heeft zo'n pure blik in haar ogen en zo echt.Ik voel iets raars,het lijkt alsof de topjes van mijn vingers smelten.'Nee,hoezo?'zeg ik na een korte pauze.'Je zuchtte gewoon zo...'Mila doet mij na maar dan op een grappigere manier.Ik kan het niet laten om te lachen.'Nee,'t is niets...'zeg ik.Mila kijkt mij in de ogen aan,ze wil gewoon zeker weten of alles ok is.'Alles is oke,hoor.'stel ik haar gerust.'Ik heb gewoon een afspraak staks.'zeg ik.Ik heb ongelooflijk veel spijt dat ik dat moest zeggen.
'Jammer...'zegt Mila.Zij kijkt niet naar mij,wat ik best wel kan begrijpen...Ze wilt niet dat ik denk dat zij verdrietig is maar ik voel het gewoon.Zelf vind ik het ook niet plezierig om weg te gaan.Ik zou het liefst bij haar blijven.Zij zou mij iets leren koken ofzo,en dan zouden wij samen een filmpje op tv zien.Zo'n komedie... Wij zouden dan plat liggen van het lachen.Mila zou in mijn armen in slaap vallen tijdens de reclame,omdat die zo lang duurt...Van die gedachte krijg ik kriebeltjes,fijne kriebeltjes.Kriebels die ik heb gevoeld...ooit...maar ze waren anders,heel anders dan de kriebels die ik nu voel.Ik kijk terug naar Mila die inmiddels al klaar is met opruimen.Plots krijg ik een geniaal idee,wat wel vaker gebeurt maar deze is echt geniaal!