Zon en nagellak

[BillPov]

Ik zie hoe Mila een kladblokje uit haar tasje haalt.Ik vraag mij af wat zij gaat doen.Nu neemt zij ook een potlood en zij staart naar de zon die begint op te komen.ik word echt wel nieuwsgierig,maar ik zeg niets,volgens mij zal alles snel duidelijk worden.Ik sluit mijn ogen en dwaal ergens in mijn gedachten terwijl ik mijn neus in Milas nek boor.Ik zie dat haar nekhaartjes overeind staan,voorzichtig strijk ik ze plat.Het voelt alsof ik Mila al een hele tijd ken.En ik wist altijd dat ze er was,allen wist ik niet waar zij was.Ik heb gezocht...En ik heb gevoeld,gevoeld hoe mensen van mij houden en om mij geven.Ik heb gevoeld hoe het is om iemand lief te hebben.Maar dat was na een lange tijd.En nu ik Mila heb gezien,van de eerste seconde was alles voor mij duidelijk.Het voelde alsof ik haar had gemist.

Wanneer ik mijn ogen open zie ik dat Mila iets is aan het tekenen.Nieuwsgierig kijk ik over haar schouder mee.Het is een zonsopgang.Niet zomaar een zonsopgang.De zonsopgang die ik nu zie...!
'Dat is echt,echt heel mooi.'fluister ik in haar oor.'Bedankt.'zegt zij terug.'Nee,jij bedankt,' zeg ik,ik heb geen idee waarom ik dat nou zei..'bedankt dat je hier ook was.'Mila neemt mijn hand.Ik krijg een heel raar gevoel,in elk selletje van mijn lichaam.Ik heb zoiets al eerder meegemaakt,maar nooit zo sterk.

[MilaPov]
Ik hoor hoe Bill geeuwt.'Hmm..'doe ik.
'Ben je moe?'vraag ik aan hem.'Een beetje.'zegt Bill met gesloten oogjes.Ik knijp in zijn hand en ik voel hoe hij zachtjes terug knijpt.'Een beetje veel murmelt hij.'Ik lach.Ik heb zoveel zin om hem mee naar huis te nemen.Om...Om de muren blij te maken.Nou denk niet dat ik gek ben,er is nooit iemand in mijn woning geweest.
'Kom,wij gaan.'zeg ik tegen Bill.'Huh,naar waar?'
'Ik laat je mijn muren zien'zeg ik lachend