Come home with me - Mark Sheehan

Het was zover.
Ik had er echt naar uitgekeken om te verhuizen. Al wist ik ook dat het niet eenvoudig zou worden. Ik bedoel maar Ierland is toch helemaal iets anders. Maar ik wil mijn best doen om er iets goed van te maken. Een leuk huisje heb ik al en de rest komt wel.

Een paar maanden later sta ik echter huilend op straat. Een job heb ik nog steeds niet gevonden. Daardoor kan ik ook mijn huisje niet meer betalen. Vandaag was mijn laatste dag. Vanaf vandaag heb ik geen dak meer boven mijn hoofd. Ik weet echt niet wat ik nu moet doen.
Met opgedroogde tranen op mijn wangen dwaal ik door de straten van Dublin. Overal ga ik binnen om te vragen of ze mijn hulp kunnen gebruiken. Helaas hebben ze bijna allemaal niemand nodig. Bijna geef ik de moed op maar dan zie ik een straatmuzikant. Wat hij kan moet ik toch ook kunnen? Ik zoek een goed plekje, dicht bij een park. Ik zoek al mijn moed bij elkaar en begin te zingen. Eerst zacht en dan steeds luider en luider. Er blijven zelfs mensen staan! Wanneer mijn liedje afgelopen is wordt er geklapt en krijg ik een beetje geld. Met een glimlach begin ik aan mijn tweede liedje. Blijkbaar komt alles toch nog goed. Helaas, midden in mijn liedje wordt ik onderbroken door een agent. 'Heb je een vergunning?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik wist niet dat het nodig was.' Zeg ik zacht. De agent zucht. 'Je zal toch mee moeten komen. Vannacht blijf je in de cel.' De cel? Even schiet ik in paniek maar dan besef ik wat dat betekent. Als ik in de cel zit hoef ik niet op straat te slapen. 'Oké.' Antwoord ik zacht en volg de agent naar zijn wagen. Voor ik in stap wordt ik echter tegengehouden. 'Laat haar maar. Ik zal me wel over haar ontfermen. Hoeveel bedraagt de boete?' De agent kijkt een beetje boos maar geeft antwoord. De onbekende man betaald mijn boete waarop de agent vertrekt. Hoe moet ik deze man nu terugbetalen? Wat gaat hij in ruil willen? Een beetje bang fluister ik: 'Bedankt.' De man draait zich om, met mijn hoofd naar de grond gericht luister ik naar hem. 'Dat is graag gedaan. Je zingt echt prachtig.' Ik begin te blozen, gelukkig kan hij dat niet zien. 'Kom je? Ik trakteer.' Zegt hij en wijst naar een bar. Ik schud mijn hoofd. 'Oh kom op, dat is het minste wat ik kan doen. Mijn vrienden zitten er ook. Je bent er echt veilig. Maar als je niet wilt hoef je natuurlijk niet.' Iets zegt mij dat ik hem ken. Nieuwsgierig til ik mijn hoofd voor de eerste keer op. Ik kijk recht in het gezicht van... Danny O'Donoghue. 'Danny...' Stamel ik. 'Yep, kom op. Mijn vrienden hebben honger en haten het als ik te laat kom voor het eten.' Trillend volg ik Danny naar de bar. Ongelooflijk dat net hij mij gered heeft.

'Wie heb je daar bij?' Vraagt Glen nieuwsgierig. 'Een meisje met een prachtige stem.' Opnieuw bloos ik, deze keer hebben ze het wel gezien. Wanneer ik de menu krijg breekt het angstzweet mij uit. Zoveel kan ik helemaal niet betalen. 'Rustig.' Zegt Mark vriendelijk en legt zijn hand op mijn hand. 'Danny betaald.' Zijn glimlach is zo lief... Ik ben verloren. Ik knik en blijf hem maar aan staren. De rest van de avond gaat als een roes aan mij voorbij. 'Hey?' Vraagt Danny plots en duwt tegen mijn schouder. 'Sorry...' Mompel ik. 'Ik was aan het dromen.' 'En volgens mij had Mark daar iets mee te maken.' Zegt Glen plagerig. Weer begin ik te blozen. Geweldig, ik verraad gewoon mezelf. Het ontkennen heeft nu echt geen zin meer. 'Jij ging betalen toch?' Vraagt Mark en red mij op deze manier van de nieuwsgierige blikken van Glen en Danny. Danny knikt en staat op. 'Waar ga je vannacht slapen?' Vraagt Mark lief. Meteen trekt er een donderwolk over mijn gezicht. Door deze fijne avond was ik het helemaal vergeten. Ik kan nergens slapen vannacht. 'Ik euhm... ik weet het nog niet.' Stamel ik. Mark kijkt me met open mond aan. 'Oh nee, daar komt niets van. Jij gaat mooi met mij mee. Ik slaap wel op de zetel.' Verbaasd kijk ik Mark aan. 'Ja, wat dacht je? Dat ik zo'n lieve, knappe meid als jij op straat ging laten?' Glen grinnikt. 'Wat?' Vraagt Mark. 'Het is gewoon schattig om jullie bezig te zien. Geef het gewoon toe.' 'Geef wat toe?' Vraagt Danny nieuwsgierig nu hij net terug is. 'Die twee.' Zegt Glen en wijst naar Mark en mij. 'Oh dat, ja Mark. Vertel Kaity gewoon wat er aan de hand is.' Mijn mond valt open van verbazing. Wat er aan de hand is? 'Doe niet zo verbaasd Kaity. Je weet goed genoeg wat er aan de hand is.' Ik kijk Glen niet begrijpend aan. 'Oh jee.' Zegt Danny. 'Volgens mij moeten wij het zeggen.' Glen lacht en Danny lacht vrolijk mee. 'Oké dus...' Glen neemt mijn hand en een hand van Mark. 'Jij, Kaity, komt hier binnen en bam! Je valt als een blok voor Mark. Waar of niet?' Mijn blozende wangen verraden mij opnieuw. 'Goed, dus dat is duidelijk.' Zegt Glen met een knipoog. 'En jij Mark, je ziet Kaity en plots... Geloof je wel in liefde op het eerste gezicht.' Terwijl hij de woorden uitspreekt kijkt Mark me aan. Hij probeert te ontdekken hoe ik ga reageren. Ik probeer alleen maar te ontdekken of Glen gelijk heeft. Mark's warme hand raakt mijn hand wanneer Glen hem los laat. 'Dus Kaity, ga lekker mee met Mark. Praat wat en doe niets wat Danny en ik niet zouden doen.' Met een glimlach en een kus nemen Danny en Glen afscheid van mij en Mark. 'Sorry.' Zegt Mark zonder zijn hand op te tillen. 'De jongens zeggen altijd wat ze denken.' 'Zijn ze dan verkeerd?' Vraag ik onzeker, Mark zucht. 'Nee, helemaal niet.' Blij kijk ik Mark aan. 'Je bent het eerste meisje dat zo'n indruk op mij achter laat. Ik weet niet waarom maar ik kan en wil je echt niet meer achter laten. Dus nu vraag ik het opnieuw. Ga je met mij mee?' Ik knik. 'Graag.' Zeg ik zacht. Hand in hand wandel ik mee met Mark. Recht naar mijn nieuwe leven, een leven dat beter zal zijn dan wat ik tot nu toe had.