Hoofdstuk 04

De principal heeft me net de les uit gehaald om de nieuwe jongen rond te leiden. Daar heb ik absoluut geen probleem mee. Cleo en Emma wilden in de pauze voor me zingen en dan zou iedereen me lastig komen vallen. Mijn vriendinnen zijn dan misschien heel populair maar ik vind het vreselijk om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik loop met Peter over de binnenplaats van de school. Peter zijn bronzen haar dat alle kanten opstaat glimt in de zon en zijn fel groene ogen hebben een kinderlijke twinkel. Er is iets vreemd aan hem en dan heb ik het niet over het feit dat hij op blote voeten loopt maar het feit dat ik het gevoel heb dat ik hem alles kan vertellen. Dat gevoel heb ik alleen bij Cleo en Emma en zelfs die vertel ik niet alles. Het is vreemd.

"Maggie you really don't remember anything?": vraagt Peter me dan. "Remember what did we met before today?": vraag ik verbaast terug wat bedoelt hij. "Yeah back when you were twelve. I was twelve to back then but since I am looking for you I aged allot". “What are you talking about. I have no idea what you mean, sorry”: zeg ik. Ergens achter in mijn hoofd flits er een beeld maar het is te vaag om te zeggen wat het is. “About Never Neverland ofcours we spend a week together their. Wendy, John en Michael were their too”: zegt hij. Hoe kent hij de namen van mijn broers en zus en waar heeft hij het over. Verbaast verward en vooral bang kijk ik hem aan en laat me langs de kantoormuur van de prinicipal glijden. Mijn hoofd bonkt en herinneringen van mijn tijd in het gekkenhuis flitsen aan me voorbij. Ik begin de woorden te mompelen die me elke dag zijn verteld daar. “NO, it’s NOT real. I am normal”. Ik trek mijn knieën op sla mijn armen erom heen en probeer me af te sluiten van de geluiden om me heen. “Maggie listen to me. You have to come back with me and Tinkerbell the lost boys miss you. Together we can defeat captian Hook and we will be seventeen forever”: gaat Peter verder. “No”: roep ik hem toe laat hem stoppen met praten. Hoe meer hij zegt hoe erger mijn hoofdpijn wordt. Ik sla mijn handen over mijn oren en de herinneringen aan het gekkenhuis schieten door mijn hoofd. Laat het ophouden ik gil van angst. “I don’t know why she is doing that”: hoor ik Peter nog vaag zeggen maar tegen wie weet ik niet want ik heb mijn ogen stijf dicht. Iemand trekt me omhoog en trekt me achter zich aan. Ik word op een stoel gezet en begin de woorden die mij verteld zijn op te ratelen alsof ik in trans ben. “Fairy’s aren’t real. It was in my head I did bad things that week. It was in my head I am normal now. It’s over now”. Op de achtergrond hoor ik iemand praten het is een man maar wat hij zegt krijg ik niet mee. Mijn hoofdpijn word weer minder en de herinneringen stoppen met flitsen. Het enige dat ik me nu nog herinner is veel pijn en Peters woorden die door mijn hoofd dansen.

“Maggie can you hear me”: klinkt een bekende vrouwenstem. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en kijk mijn moeder verbaast aan. “Mom what are you doing here?”: vraag ik haar. “You had it again”: zegt mijn vader die hier kennelijk ook is. Meteen weer ik waar hij het over heeft dit is wel vaker gebeurt toen ik nog maar net uit het gekkenhuis was. Op een of andere manier gebeurde het vaak tijdens geschiedenis met legendes en mythes. Eigenlijk ben ik best nieuwsgierig waarom ze me in het gekkenhuis hebben gestopt maar elke keer als ik het me probeer te herinneren krijg ik hoofdpijn of een aanval zoals daarnet dus. Zo’n aanval kan ik me meestal niet herinneren. Maar dit keer wel elk woord dat ik gezegd en elke woord dat Peter me heeft verteld. “We will take you home sweetheart”: zegt mijn moeder weer. “What no. It nothing its over I am fine I am staying”: zeg ik. Mijn ouders zoeken hulp bij de principal. “Maggie we have to think about your mental health. I think it’s best if you leave with your parents”: zegt hij. Geestelijke gezondheid ik ben niet gek ik kan me alleen iets niet meer herinneren en waarom weet ik niet. Ik sta op en hang mijn rugtas weer om. Mijn vader slaat zijn arm om me heen en fluistert “If this happens one more time we put you back in the madhouse again” in mijn oor. Verward en angstig kijk ik mijn vader aan ik heb die vent nooit gemogen maar dit slaat alles. Hij laat me los en mijn moeder komt op zijn plaats samen lopen we het kantoor uit. Buiten het kantoor zoek ik Peter. Ook al heb ik hem pas net ontmoet hij weet meer over wat ik vergeten ben dat weet ik zeker. Mijn vader komt nu ook uit het kantoor en we gaan op weg naar huis.

Thuis hebben ze me in bed gedumpt met wat lieve woordjes waar ik niks van geloof. Zodra ze de kamer uit zijn loop ik naar de deur en draai hem op slot. Ik trek een afgeknipte jeans aan en een groen topje. Dan loop ik het balkon op frisse lucht doet me altijd goed. Ik hoor mijn ouders praten in de tuin met John en Wendy die hoeven namelijk niet meer naar school die waren hier alleen voor mijn verjaardag. Ik ga op de rand van mijn balkon zitten op het hoekje zoals ik wel vaker doe. Ik zie mijn ouders weer naar binnen lopen en Wendy en John blijven in de tuin achter. Ze hebben mij nog niet opgemerkt. “John she is remembering what if he comes back and takes her back”: zegt Wendy bezorgt. Hebben ze het nu over mij? “Wendy relax. Even if she remembers that boy is far away. Maggie can’t fly anymore she is to depressed and she forgot about the second star on the right”: zegt John. Ik kon vliegen, over welke jongen hebben ze het en waarom weten zijn meer dan ik. ‘The second star on the right’: knalt het door mijn hoofd opnieuw en opnieuw. Ik verlies mijn evenwicht en val naar achteren mijn balkon op. “Auw”: kreun ik zachtjes. “Maggie”: roept Wendy. Met een zucht sta ik op en kijk naar beneden. “Yes sis what’s up?”: vraag ik. “Did you heard that?”: vraagt ze weer. “Nope I heard nothing. I was just listening to music laying my balcony”: lieg ik. “Oke take some rest”: zegt ze en loopt samen met John naar binnen. Nu ga ik wel echt op de ligstoel liggen met mijn doppen in. Langzaam val ik in slaap.

Vrolijk vlieg ik tussen de bomen door. Mijn pyjama gescheurd en vol groene vlekken maar het maakt niks uit. Voor me vliegt een kleine bal van licht en naast me een jongen zijn gezicht kan ik niet zien. Achter mij en de jongen aan rennen een stel mannen met zwaarden. Ondanks deze bedreiging voel ik me vrij en vrolijk. Langzaam raken de mannen achter ons en de jongen pakt mijn hand vast om me hoger te trekken. Samen vliegen we nu in het maanlicht boven de bomen uit. “Maggie please never leave”: zegt de jongen. “I will never leave you”.