Exo 36.

"Oh, dus dat is het?"
Mellanie kijkt hem geïrriteerd aan.
"Naar mijn weten was dit hele gedoe wel joùw idee."
"Gedoe.." Ze lacht even sarcastisch. "Nu weet ik ook weer wat het voor jou betekent."
"Mel.. zo bedoel ik het niet." zucht hij. "Ik bedoel gewoon dat jij voorstelde om het te proberen en tegen niemand te zeggen dat we.. Je weet wel."
"Toch niet dat je moet zeggen dat we gewoon vrienden zijn?" zegt ze fel.
"Wat had ik moeten zeggen, Mellanie?"
Ze boort haar blik in de zijne. "Niets, laat maar.. Ik.. Laat het gewoon. Ik moet werken."
"Wacht." zucht hij.
"Wat?"
"Ik heb dat gewoon tegen Paula gezegd, omdat.. omdat jij niet wilt dat iedereen het weet. Ik dacht dat je het niet leuk zou vinden als ik het achter je rug aan Paula verteld zou hebben en ik wil ons.. jou gewoon beschermen."
Mellanie zucht. "Dat weet ik, Os.. Sorry."
Hij wrijft lief langs haar wang. "Ik wou gewoon geen problemen veroorzaken."
"Het is gewoon niet leuk om dat te horen, weet je? Op zo'n momenten wil ik echt eerlijk zijn tegen iedereen, maar.. dan ben ik bang dat het dingen tussen ons gaat veranderen.."
"Ik snap je.. We geraken er wel uit, oke?"
Mellanie knikt.
"Dat moet." glimlacht Os.
"Ik moet maar weer eens gaan.. anders krijgen we problemen."
"Waarschijnlijk.." Hij glimlacht even.
"Ik eh.." Ze trekt hem aan zijn kraag naar haar toe en drukt een lange kus op zijn lippen.

's Avonds ijsbeert Paula zenuwachtig op het terras van de bungalow. Didi kan hier elk moment zijn en dat maakt haar nu niet bepaald rustiger. Ze gaat met haar handen door haar losse haren, terwijl ze even stil staat. Ze heeft totaal geen idee wat vanavond haar gaat brengen. Ze weet ook niet helemaal wat ze moet denken? Is hij nu verliefd op haar? Of niet?
"Paula?"
Ze draait zich geschrokken om. "Didi! Ik had je niet gehoord."
"En niet gezien, ja, dat had ik al begrepen. Ik heb wel drie keer je naam gezegd."
"Sorry." glimlacht ze, toch wel een beetje onwennig.
Didi kijkt haar met een brede glimlach aan. "Ben je klaar?"
"Ik moet nog even mijn trui nemen. Wacht." zo snel ze kan loopt ze naar binnen.
Mellanie kijkt snel op van haar nagels, die ze net aan het lakken is. "Ah, Paula. Is je date met Didi al gedaan?"
"Nee, Didi is er net.. Ik kom mijn trui halen."
"Ik snap het." grijnst ze.
Paula kijkt verlegen weg, voor ze met haar trui in de hand weer naar buiten snelt. Ze wordt altijd zo zenuwachtig als ze geconfronteerd wordt met 'Pidi'. Snel trekt ze haar trui aan, terwijl Didi haar enkel maar staat aan te kijken. Hij vindt haar zo schattig.
"Ik ben klaar." Paula steekt haar handen in haar zakken.
"Gelukkig maar." Hij steekt zijn hand naar haar uit, die ze maar al te graag aanneemt. Hij begeleidt haar het trapje af en als ze voor zijn neus staat kijkt hij haar eens lief aan.
"Wat gaan we doen?" glimlacht ze.
"Ssst.." Didi lacht. "Kom."
Hij trekt haar mee aan haar hand. Nu pas merkt ze de rugzak op die hij op zijn rug draagt.
"Waarvoor is die?" vraagt ze nieuwsgierig.
Didi draait zijn hoofd naar haar toe. "Zal je wel zien."
"Je maakt me wel echt heel nieuwsgierig, Didi."
"Dat weet ik." hij grijnst, kijkt weer voor zich en loopt door. "Dus.."
"Wat?"
"Niets." hij grinnikt even.
Paula laat haar blik zakken naar hun vingers, die inmiddels al verstrengeld zijn. Ze kan het niet laten van te glimlachen. Hun handen lijken perfect voor elkaar, alsof ze samen één geheel vormen.
"Waar denk je aan?"
"N-Nergens.. Laat maar."
Didi kijkt haar even aan, maar vestigt zijn blik dan weer op de weg waar ze op lopen. "Vanaf hier kan je beter achter me lopen, het pad is een beetje smal."
Paula knikt en kijkt waar ze heen lopen. Ze huivert als ze ziet dat ze richting het bos lopen. Hopelijk is het er niet al te eng.. Toch verstevigt ze haar greep rond Didi's hand.
"Bang?"
"I-Ik? N-Nee. N-Natuurlijk niet." stottert ze.
Didi lacht lief en blijft even staan. Langzaam draait hij zich naar haar toe, voor hij haar hand loslaat. Hij boort zijn blik in de hare, wat haar nog meer rillingen bezorgt.
"Paula.." begint hij. Hij legt zijn handen op haar bovenarmen en glimlacht. "Ik zou je echt niet meenemen naar een plek die eng of gevaarlijk kan zijn. Echt niet. Vertrouw je me?"
Nog een beetje onzeker knikt ze. "Ja."
"Oke, kom." Hij neemt terug haar hand en ze lopen verder.
Als ze het bos in lopen gaat Paula een beetje achter hem lopen, waardoor ze zijn hand met haar andere hand moet nemen. Onzeker loopt ze achter hem aan, zo dicht mogelijk bij hem. Het liefst van al zou ze nu op zijn rug springen, zo bang is ze. Natuurlijk vertrouwt ze hem, maar dat neemt niet weg dat het hiet bijzonder eng is. Zeker na alles wat ze in dit bos hebben meegemaakt. Ze glimlacht als Didi een kneepje in haar hand geeft.
"Alles oke?"
"Prima." ze wrijft even over zijn rug en hij kijkt even achterom.
"Kom, we moeten een beetje sneller doorlopen." hij versnelt zijn pas, waardoor Paula bijna niet meekan en om de twee stappen bijna struikelt.
"Didi, ik kan niet zo.. snel." lacht ze.
Hij blijft meteen staan, waardoor ze tegen hem opbotst. "Oke." lacht hij dan.
"Je bent gek." lacht ze. "Kom, loop door."
Na nog even gelopen te hebben komen ze aan een gezellig plekje onder een grote boom. Didi laat haar hand los en loopt naar de boom, waar hij zijn rugzak van zijn rug haalt en die voorzichtig openritst. Het dekentje dat hij er uit haalt slaat hij vloeiend open, terwijl Paula er maar wat naar staat te kijken. Zo schattig. Didi loopt weer naar haar toe en duwt haar zachtjes in de richting van het deken. Ze gaat zitten en kijkt omhoog, zodat ze hem aan kan kijken. Hij graait weer in zijn rugzak en haalt er een thermos uit.
"Thee?" gokt Paula.
Didi knikt. "Voor jou."
"Dank je."
Didi wendt zijn blik af en schenkt haar snel een kopje thee in. Of ja, bekertje. Als hij het aan haar geeft raken haar vingers de zijne even en een rilling schiet door hem heen.
"Zo lief." glimlacht ze.
Didi glundert. Hij hoopte echt dat ze dit leuk zou vinden. Het is niet veel, of niet echt heel speciaal.. Maar toch. Ze drinkt nog eens van haar thee en een stilte volgt. Niet echt ongemakkelijk, maar Paula zou het toch liever over iets hebben.
"Ik ben blij dat ik hier ben.." zegt Didi dan, alsof hij weet wat ze denkt. ".. Met jou."
Onwennig bijt ze op haar onderlip. Het is zo raar tussen hun de laatste tijd. Spanningen. Maar waarvoor weet ze niet. Het is gewoon.. Spannend.
"Ik eh.. Ik ook." Ze kijkt naar haar handen in haar schoot.
"Ik.. Ik heb nog iets." grijnst Didi plots. "Of twee dingen, eigenlijk."
Hij duikt weer in zijn rugzak en haalt er een zak popcorn uit. Hij zet die voor Paula neer en meteen grist hij weer iets uit de zak. Een zak chips, deze keer.
"Je bent écht gek." lacht Paula. "Hoe lang denk je hier met mij te zitten?"
"Het liefst heel de nacht.." zegt hij zacht.
Paula grinnikt zachtjes. Voorzichtig schuift ze iets dichter naar hem toe, zodat ze bijna met haar arm tegen de zijne zit. Ze heeft het best koud. Hij kijkt haar aan en glimlacht. Normaal zou hij zoveel kunnen zeggen nu, over aliëns of over de ruimte, of desnoods over het weer of zo.. Maar hij kan haar alleen maar aankijken. Ze is zo mooi en zo boeiend.
"Paula.. Ik eh.." Hij zucht even. "Ik.."
Bang kijkt hij de andere kant op. Hij kan dit nu toch niet zomaar zeggen, toch? Hoe kan hij nu zo in één, twee, drie gaan zeggen dat hij echt heel verliefd op haar is? En daarbij, dat weet ze toch al? Of niet? Hij kan maar niet stoppen met twijfelen en hij is zo hard in gedachten verzonken, tot Paula helemaal tegen hem aan komt zitten en haar hoofd tegen zijn schouder legt. Ze sluit haar ogen en grijpt met haar ene hand zijn trui vast. Tegen hem aan gaan zitten heeft haar echt heel veel moeite gekost, maar ze is blij dat ze die stap heeft durven zetten. Ze glimlacht als hij zijn arm rond haar schouder slaat.
"Ik weet het." zegt ze dan. "Ik ook."