Fear OO8

Je zou kunnen zeggen dat ik toch wel een beetje zenuwachtig ben. Alleen weet ik niet zo goed hoe dit komt, want jeu de boules is juist leuk. Ik vind het nog steeds raar dat ik in zo'n situatie zit. Normaal heb ik dit eigenlijk vrij weinig, en nu opeens komt het opdagen. Ik richt mijn ogen op de weg, die ik toch nog wilde afleggen om bij mijn favoriete plek aan te kunnen komen. In gedachten reken ik uit hoe lang ik ongeveer onderweg zou zijn, en dan bedenk ik me dat het rond de vijf minuten is. Ik weet dat ik de mensen weer moet begroeten, als ik eenmaal binnen ben. Nee, daar ben ik nog niet eens het zenuwachtigste voor. Het gene waar ik tegen op zie, is dat ik me misschien wel ongemakkelijk zou gaan voelen. Gelukkig heb ik een kleine redding: mijn koptelefoon waar mijn favoriete muziek uit schalt. Tenminste, als je het zo kan noemen. Nerveus begin ik overal om me heen te kijken, maar als ik een paar klanken uit mijn koptelefoon hoor komen, wordt het al minder. Ik schrik op als er nog net een auto voorbij komt rijden bij een oversteekplaats. Oké, en nu houd je je hoofd erbij.
Het dringt tot me door dat ik er al bijna ben, als ik in de verte iets kan zien. Ook al is het niet veel, maar ik herken het uit duizenden. Normaal gesproken zouden mijn angsten vandaag geen rol mogen spelen, maar op de één of andere manier voelt het wel zo. Ik probeer de gedachten te vermijden, maar als het na een paar seconden nog niet lukt, geef ik het op. Misschien gaat het vanzelf wel weg als ik eenmaal aan het spelen ben. Ik zie het gebouw binnen handbereik. Sneller dan ik verwacht heb, fiets ik door de hekken, die al open zijn. Zoals altijd parkeer ik hem tegen de hekken aan, een stukje verderop. Sinds een tijdje hebben we ook een kleine kantine, waar we niet meer zo krap zitten. Dat was eerst wel zo, want toen zaten we nog in een klein hokje. Dat kleine hokje is nu de keuken, die afgesloten is met een afscheiding. Ik loop naar de kantine, waar ik langzaam de deur open doe. Meteen word ik van alle kanten begroet.
"Hey, is alles goed met Eva?" vraagt er iemand, die toevallig vlak naast me staat. Wat moet ik hier nou weer op zeggen.. Ik bedoel, ik wil niet liegen tegen ze.
Eerlijkheid is altijd het beste, toch? Ik kijk even op als ik een bekend persoon zie fietsen. Yes, denk ik. Hij is er. Hij is er. Degene die me aan het lachen kan krijgen, zowel op de zaterdagen als op de maandagavonden. Niet zoals anderen dat doen, nee, op een gehele andere manier. En ik weet niet hoe hij het voor elkaar krijgt om het elke keer weer te doen, maar hij doet het gewoon. Als hij zijn fiets weg zet, loop ik zo gewoon mogelijk naar de andere kant toe, waar ik mijn tas neer zet. De deur gaat opnieuw open, waarna een koud briesje binnen waait. Ik voel dat ik ril, maar ik laat niks merken. Nietsvermoedend staar ik een beetje voor me uit, en ik weet niet zo goed waar ik mijn ogen op kan richten. Totdat ik een hand voor mijn ogen zie bewegen, schrik ik op.
"Oh, hey. Nu ben je er toch," zeg ik, verbaasder dan ik eigenlijk heb willen klinken. "Mijn wedstrijd ging niet door." Dat verklaart een hoop. Maar integenstelling tot de maandagavonden, ben ik nu echt blij dat hij er is. Niemand kan me zo opvrolijken als hij, dus dat verklaart inderdaad een hele hoop. Ik hoop maar dat het een hele lange tijd zo blijft. Zo'n iemand als hem, die wil je gewoon niet zomaar kwijtraken.