22.

Nog steeds half in shock kijk ik hoe mijn bloed, vermengt met zand en modder, het water instroomt. Het water van de rivier is koud, maar dat kan me niets schelen. Het liefst zou ik nu gewoon het water in duiken en verdwijnen. Weg uit de spelen, waar ik nooit uit kan ontsnappen. Ik wrijf wat water in mijn gezicht en boen zo hard als ik kan als het zand en bloed van mijn lichaam. De wond in mijn been probeer ik voorzichtig schoon te maken, maar bij elke beweging die ik maak, schieten er felle pijnscheuten door mijn lichaam heen. Ik bijt mijn tanden op elkaar en probeer de pijn te negeren. Ik weet echt niets van dit soort wonden, die hebben we normaal gesproken in district 4 niet. Wat ik wel weet, is dat dit nooit goed kan zijn.
Ik heb een rustig plekje opgezocht aan de rivier, zodat ik even alleen kan zijn. Maar verwerken wat er net is gebeurd zal nooit lukken. Mijn lichaam rilt ongecontroleerd en mijn hartslag gaat nog steeds veel te snel.
Het doordringende geluid van kanonschoten vult de arena, ten teken dat het bloedbad is afgelopen. Ik tel zachtjes mee en kom uit op dertien. Dertien tributen zijn gesneuveld in het bloedbad. Misschien iets meer dan een uur geleden leefden ze nog, maar nu zijn ze dood. Voor altijd. Met een schokkende beweging klim ik overeind en loop naar de anderen toe. Ik wil niet denken aan de vermoorde tributen. Ik wil niet weten wie het zijn. Ik kan het niet.
De rest van de beroeps staan rustig te praten over het feit dat "we wel dertien tributen hebben gedood" en spatten elkaar ondertussen nat met het water. Alsof ze zelf geen verwondingen of medelijden met de andere tributen hebben.
'He, Annie. Kom erbij!' roept Pearl vrolijk, alsof ze net niet meerdere mensen heeft vermoord.
Zwijgend kom ik erbij staan en het gesprek van de anderen valt een beetje stil, alsof ze merken dat ik dit allemaal heel anders opvat dan zij.
'Zullen we anders maar gaan kijken wat we allemaal hebben aan wapens, rugzakken en voedsel?' stelt Matthew voor, wanneer de stilte erg ongemakkelijk begint te worden.
'Inderdaad, dan kunnen we daarna onze tactiek daarop afstemmen.' reageert Sky, alsof hij nog even wil laten zien dat hij hier de leider is.
Ik loop langzaam achter Pearl aan en begin ook maar in een rugzak te rommelen. Ondertussen luister ik met een half oor naar het verhaal van Sky.
'We kunnen het beste de nacht gebruiken als punt om ook echt uit te rusten, want dat gaan we waarschijnlijk wel nodig hebben. Overdag hebben we nog tijd zat om te jagen op de andere tributen, dan zijn ze zelfs nog beter te zien.'
De rillingen glijden over mijn rug als ik me realiseer dat hij erover praat alsof hij op dieren jaagt in plaats van op mensen.
'Ik stel voor dat elke nacht twee tributen van verschillende districten de wacht houden, met een groot kampvuur voor de warmte en zodat andere tributen weten waar we zijn. Wij hoeven namelijk niet voorzichtig te doen, want iedereen die bij ons in de buurt komt maken we af.'
De andere beroeps joelen instemmend en Jenna roept zelfs: 'Dood moeten ze! We maken ze allemaal af!'
Ik wil hier niet bij horen, maar ik weet nog precies wat Finnick zei over bondgenootschappen. Als ik bij de beroeps zitten, dan willen ze mij in elk geval niet als eerste vermoorden. En daar moet ik blij mee zijn als ik dit zo hoor.
'He, wat is dit eigenlijk?' roept Pearl verbaasd uit.
Ze heeft een flesje in haar handen, maar voor ik het goed kan bekijken heeft Sky het al uit haar handen gepakt. Hij weegt het een paar keer in zijn handen en bekijkt het van alle kanten. Toch is het enige wat hij zegt: 'Geen idee.'
Ik loop langzaam naar hem toe en steek mijn hand gebiedend uit. Hij kijkt me even aan alsof ik gek ben, maar geeft het flesje dan aan mij.
'Het is jodium.' zeg ik meteen. 'Dat moet je in het rivierwater doen om de bacteriën eruit te halen en dan kun je na een halfuur het water drinken.'
Sky kijkt me even niet-begrijpend aan. 'Waarom zouden we er zoveel moeite voor doen om iets te drinken?'
'Als jij graag vergiftigd wil worden, vind ik het best hoor. Maar ik drink niks voordat er een paar druppels jodium inzitten.' antwoord ik kwaad. Waarom luistert hier niemand naar mij?
Sky knikt even onwillekeurig en gaat dan snel weer over op een ander onderwerp. Hij wil niet laten merken dat hij dit niet zelf wist. Nu pas valt het mij op hoe donker het eigenlijk als is in de arena. Het kan niet zo snel en plotseling donker zijn en ook de wind die ineens opsteekt is onnatuurlijk. Dit wordt allemaal geprogrammeerd door het Capitool en dat beangstigt mij. Niets is hier meer echt.
Mijn gedachten worden onderbroken door het volkslied van Panem, dat nu door de hele arena heen klinkt.