Exo 35.

Paula zit nog steeds met deze morgen in haar hoofd. Het had zo.. raar gevoeld.. Maar langs de andere kant ook aangenaam en vertrouwd. Bij Didi voelt ze zich altijd gewoon zo goed. Ze kan het niet beschrijven wat hij soms met haar doet. De vlinders fladderen in haar buik, terwijl ze gewoon maar voor zich uit loopt te staren. Oh God, ze is zo verliefd. Zo, zo, zo, zo, zo verliefd. Paula schrikt op uit haar gedachten als Mellanie de bungalow binnen komt.
"Hey, Mel."
Mellanie glimlacht. "Hey.. Ik ga al slapen, oke?"
"Is goed." zegt Paula met een glimlach.
Mellanie loopt naar de slaapkamer en gooit haar gsm op bed, voor ze zich snel omkleedt. Net als ze onder haar deken kruipt begint haar gsm te trillen. Een berichtje.

Van: Oslief <3
Slaapzacht, princess. X

Een glimlach groeit op Mellanie haar gezicht. Hij is echt zo lief voor haar, onvoorstelbaar. Het is ook allemaal zo spannend. Altijd stiekem, altijd snel. Natuurlijk vindt ze het soms niet leuk dat ze niet zomaar spontaan zijn hand kan nemen, maar zo heeft het ook zijn voordelen. De tijden die ze samen doorbrengen zijn nu nog leuker als anders.

Aan: Oslief <3
Slaaplekker, lief. X

Van: Oslief <3
Love you.xx

Mellanie houdt haar gsm met een glimlachje even tegen haar aan en zucht. Ze snapt niet waarom ze dit alles nu pas inziet, waarom ze Ossanie niet eerder een kans heeft gegeven. Haar vingers glijden vliegensvlug over de toetsen en ze typt haar antwoord.

Aan: Oslief <3
Love you too. Tot morgen. <3

De volgende dag loopt Paula de muren op. Gewoon van de zenuwen. Vanavond heeft ze afgesproken met Didi en ze weet dus echt niet wat ze kan verwachten, of wat ze zelfs nog maar gaan doén. Stiekem wil ze het wel weten, maar Didi wil niets lossen. Net op dat moment loopt hij haar voorbij, waarbij hij even naar haar glimlacht. Paula grijpt naar haar buik en bijt op haar lip. Telkens als ze hem ziet krijgt ze zoveel zenuwen dat ze er buikpijn van krijgt. Zou hij dat ook hebben? Hij lijkt altijd zo.. zelfzeker. Ze kan er niet zo goed bij met haar hoofd.. Op sommige momenten begrijpt ze niets van hem, maar dat maakt hem net zo leuk. Haar gedachten schieten meteen weer naar vanavond. Het wordt zo leuk, dat voelt ze. Vandaag zijn ze trouwens precies één week voor het bal en eigenlijk zou Paula heel graag hebben dat Didi haar mee vraagt.. Dan zouden ze de hele avond samen dansen, lachen, praten en misschien wel.. zoenen?
"Gaat het, Paula?" klinkt opeens.
Paula schudt even haar hoofd en knippert extra met haar ogen, om dan haar aandacht op Os te vestigen.
"Was dat nu een nee, of..?"
"Ik was gewoon aan het dromen, maar alles gaat goed. Heel goed zelfs."
"Oh?" Os grijnst. "Vertel."
"Niets.. Gewoon.."
De grijns op zijn gezicht groeit, terwijl hij haar strak aankijkt.
"Oke, oke.. Ik heb vanavond met Didi afgesproken."
"Dat gaat wel goed tussen jullie, he?"
Paula haalt haar schouders op. "Ja, best."
"Veel plezier, vanavond." Os wil opstaan, maar Paula neemt hem aan zijn arm.
"Mag ik iets vragen?"
Os gaat weer zitten en knikt. "Natuurlijk."
"Eh.." Paula overweegt even alle mogelijke manieren om dit te vragen, maar zet dan die knop op nul. "Ik.. Hoe zit het eigenlijk tussen jou en Mel?"
Hij wendt snel zijn blik af. "Eh.. Gewoon?"
"Wat.. Gewoon?"
"Ja. Gewoon."
Paula glimlacht. "Kom op, Os.. Ik zie ook wel dat er meer is? Gewoon de manier waarop je haar aankijkt, als ze niet kijkt, verraadt al dat je verliefd op haar bent."
"Daarom is dat nog niet wederzijds." zegt hij.
"Dat weet ik.. Maar ik ken Mel goed genoeg."
Os haalt zijn schouders op.
"Je gaat me toch niet zeggen dat jullie het nog niet over.. Ossanie gehad hebben?"
"Paula.. Mel en ik zijn gewoon vrienden, oke? Niets meer, niets minder." mompelt hij.
Mellanie stormt langs hun heen, naar buiten. Verward kijkt Os haar na. Wat krijgt zij nu? Zou ze iets gehoord hebben? En dan nog? Dit was haar idee, toch?
"Alles oke?" vraagt Paula.
Os kijkt haar aan en knikt onzeker. "Ik denk het wel, ja?"

Tijdens de middagpauze loopt Os heel het park af, op zoek naar Mellanie. Ze doet al de hele voormiddag kattig en ze ontwijkt hem zoveel mogelijk. Het gevoel dat hij iets verkeerd gedaan heeft laat hem niet los. Als hij haar wat verderop ziet lopen zet hij het op een lopen.
"Mel?"
Ze draait zich geschrokken om, maar als ze ziet dat hij het is rolt ze met haar ogen en loopt ze door. Hier heeft ze geen zin.
"Mel." herhaalt hij. Dit keer niet vragend, maar bevelend.
"Ja, wàt?" bijt ze hem toe.
"Wat is het probleem?"
Ze draait zich weer naar hem toe en zucht. "Niets."
"Dat zie ik, ja."
"Laat me gewoon."
Os grijpt haar pols. "Meekomen."
Ze lopen verder het park in en hij trekt haar achter de eerste bungalow die ze tegenkomen. Gefrustreerd duwt hij haar tegen de muur en plaatst zijn handen naast haar hoofd.
"Nu ga je me zeggen wat het probleem is, Mellanie." zegt hij fel.
"Er is geen probleem," ze kijkt hem recht aan, "Oswald."
"Je doet al de hele voormiddag kattig tegen me en je gunt me niet eens een blik. Tijdens onze shift heb je geen woord tegen me gezegd en ik mocht niet eens in je buurt komen of je liep weg. Ik merk duidelijk dat ik iets verkeerd heb gedaan, maar als je me niet zegt wàt, dan kan ik er ook niets aan veranderen en kan ik het ook niet goedmaken."
Mellanie zucht. "Klaar?"
"Wat jij wil." Geïrriteerd duwt hij zich af van de muur. "Als je al niet met me kan praten over wat je dwarszit zal dit vast niet werken."
"Alsof dat veel verschil zou maken.. We zijn toch maar gewoon vrienden." mompelt ze sarcastisch.