Doe niet zo irritant..

Hij keek me ongelukkig aan. Hij wou wel met zijn broer praten, maar was bang dat er dan weer van die dingen gebeurde zoals er waren gebeurd toen hij nog bij zijn familie woonde. Hoewel ik er niks van wist, wist ik wel dat zijn familie hem pijn had gedaan.
Ik ging op mijn tenen staan en fluisterde in zijn oor, zo zacht dat alleen hij het kon horen:'Ik ga wel even weg, maar ik blijf hier in de buurt.' Ik draaide me om en wilde weglopen, maar hij pakte mijn pols vast en trok me terug. 'Je moet hier blijven,' fluisterde hij. 'Dan weet je alles over mijn verleden. Hoe mijn leven was toen ik nog bij mijn familie was.' Ik keek hem aan. En besloot dat ik het beste hier kon blijven. 'Okee. Ik blijf hier.' ik glimlachte. Hij boog naar me toe om me opnieuw te kussen, maar na een paar seconden kuchtte Jonas. Ik grimaste. Ik irriteerde me steeds maar aan hem. Hij leek mijn gedachten te raden. 'Misschien moet ik maar even weggaan. Zodat jullie alleen zijn.' Jeremy en ik keken elkaar even aan en knikten toen. 'Dat is inderdaad een erg goed idee Jonas. Misschien wel je beste idee ooit.' zei Jeremy sarcastisch. Ik probeerde mijn glimlach te verbergen maar het lukte niet echt.
Zodra Jonas weg was, wierp ik mij armen om zijn nek heen en kuste hem. Hij kuste me terug en tilde me op. Langzaam liep hij naar een andere plek en legde me voorzichtig neer. Hij kuste me steeds dwingender en zodra hij me had neergelegd, gingen zijn lippen steeds verder omlaag.