Exo 34.

"Ik hoop het.." Femke kijkt even omhoog, naar de donkere sterrenhemel, en glimlacht. "Ik hoop gewoon dat hij oke is."
"Dat hopen wij ook, Fem." zegt Didi.
Geritsel in de bosjes achter hen doet ze allemaal opschrikken. Paula kruipt tegen Didi aan terwijl Mellanie snel Os' hand neemt. Ze kijken allemaal achterom, bang voor wat zich daar in de struiken bevindt. Iedereen zucht opgelucht als ze zien wat het is.. of beter gezegd.. wie het is.
"Ah, Robin!" zucht Os. "Jij bent het."
"Robin!" Femke springt op. "En? Hoe is het met Stef? Komt hij terug? Wat doe je hier? Ik.."
"Femke, rustig." glimlacht Robin. "Sorry dat ik zo lang niets heb laten weten.."
Femke gaat weer zitten en zucht. "Is goed.."
"Hoe is het nu dan, met Stef?" vraagt Didi.
Robin gaat tussen Femke en Os in zitten en zucht. "Ik.. Hij is beter."
"Echt?" Tranen springen in Femke's ogen en haar mondhoeken krullen omhoog.
"Ja.." glimlacht Robin weer, "Ik kan alleen wel niet zeggen wanneer hij terug komt.. en of hij wel terug komt."
De glimlach op iedereens gezicht smelt als sneeuw bij volle zon. Alle hoop is vervlogen en niemand kan iets zeggen. Allemaal sprakeloos. Alle hoop die ze hadden om hun vriend terug te zien is nu weg.
"En.. W-Wat doe je hier dan?" vraagt Mellanie.
"Ik.. Ik wou gewoon laten weten dat alles goed gaat met Stef."

De volgende morgen staat Femke gebroken op. Het nieuw van Stef laat haar niet koud.. Alles gaat goed met hem, maar hij komt waarschijnlijk niet terug? Ze weet niet of ze dat een plaats kan geven. Hoe kan ze ooit zonder hem leven? Hoe kan ze ooit weer haar leven oppakken terwijl ze de jongen die alles voor haar betekent gewoon kwijt is? Dat kan niet, toch? Ze loopt hoofdschuddend de woonkamer in, waar Paula en Mellanie rustig zitten te ontbijten. Ze neemt een mok uit de kast en ploft dan bij haar vriendinnen aan tafel.
"Goeiemorgen." glimlacht Mel.
Femke glimlacht flauw terug en kijkt dan even naar Paula. Een tevreden gevoel overspoelt haar als Paula naar haar glimlacht. Gisteren had ze niets meer tegen Femke gezegd en daar voelde ze zich heel slecht bij. Misschien kwam alles nu toch weer goed.
"Mag ik een eh.." Femke wijst even naar de sandwiches en Paula overhandigt er haar snel eentje. "Dank je."
"Ik ga al even eh.. door." Mellanie staat op en grijpt haar vest van de stoel. "Ik moet nog iets doen. Ja. Dus eh.. Tot.. Straks." Zo snel ze kan loopt ze de bungalow uit. Ze kan zichzelf wel op haar kop slaan. Zo stom. Als ze nu maar niets gaan denken of zo.. Met een bang hartje loopt ze naar de jongensbungalow, waar ze het trapje op huppelt en op de deur klopt. Binnen en paar seconden opent Os de deur en hij kijkt haar glimlachend aan.
"Hey."
Ze kijkt hem onzeker aan, maar een glimlach verschijnt op haar gezicht. "Hoi."
"Kom binnen." Hij neemt haar hand en trekt haar snel naar binnen.
Doordat hij haar zo fel naar binnen trok knalt ze tegen hem aan. Zijn blik priemt zich in de hare en ze zucht. Hij is zo leuk. Als de deur van de slaapkamer plots open gaat duwt Mel hem van haar weg. Geschrokken kijkt ze naar Didi die naar binnen komt. Ze zucht opgelucht als blijkt dat hij niets gemerkt heeft van wat hij verstoord heeft.
"Oh, hey, Mel!" hij steekt zijn hand op, maar loopt meteen door naar buiten.
Als hij buiten is zucht Os opgelucht. "Sorry, Mel.."
"Voor?"
"Didi.. Ik wist niet dat hij zo snel naar buiten zou komen.. Ik.. Ja.. Eh.."
Ze legt glimlachend haar vinger op zijn lippen. Langzaam laat ze haar vinger zakken, voor ze lief een kusje op zijn lippen drukt. Hij doet haar zo goed voelen, ze snapt het zelf niet meer. Hij kijkt haar glimlachend aan en wrijft met zijn vingertoppen over haar wang.
"Ik zie je graag, Mel."
Haar hart staat een tel stil en ze bijt op haar lip. Even is ze overdonderd als ze zijn lippen op de hare voelt, maar een glimlach verschijnt op haar gezicht. Ze gaat met haar vingers door zijn haar en meteen trekt hij zich terug.
"Zal 't gaan, ja?" grijnst hij.
"Sorry." grinnikt Mel. "Je bent gewoon zo leuk."
Os tikt lief tegen haar neus en neemt dan zijn vest van de bank. "We moeten maar gaan, denk ik.. of ze vragen zich af waar we blijven."
Mellanie knikt. "En niet gelijk binnen gaan.. toch?"
"Inderdaad.. Jij weet het. Ga jij maar al, ik kom zo." glimlacht hij, voor hij weer een kusje op haar lippen drukt en haar dan lief naar buiten duwt.

"Ah, daar ben je!" Grijnst Paula als Mellanie de koffieshop binnen wandelt. "Was het leuk?"
"Wat?"
"Bij Os, natuurlijk!" vult Didi aan.
"Wat bedoel je?"
Paula knipoogt. "Gewoon.. Bij Os.."
Mellanie fronst. "Er is helemaal niets hoor."
"Ah.. Echt niet?" lacht Didi.
"Neen." Mellanie loopt naar haar plekje achter de bar. "Anders waren we heus wel samen naar hier gekomen."
"Daar heeft ze een punt." glimlacht Femke.
"Misschien afgesproken." stelt Didi vast.
"Wat jij wil, aliëngeek."
Paula schiet in de lach en slaat haar hand voor haar mond. Schuldig kijkt ze Didi aan, die haar met open mond aan staart.
"Paula!"
"Sorry!" hikt ze, "Maar je bent wel een leuke aliëngeek, als het je gerust kan stellen."
Didi grijpt haar polsen en kijkt haar recht in haar ogen aan. "Zolang ik maar joùw aliëngeek ben." fluistert hij, zonder zijn blik af te wenden.
Paula kijkt blozend weg en probeert geen aandacht te trekken met haar onzekere gedrag. Didi grinnikt en staat op, waarna hij naar de bar loopt en een glas water aan Mel vraagt. Dan komt Os binnen.
"Ah, playboy." grijnst Femke.
"Wat?"
"Laat hem met rust, jongens." mompelt Mel geïrriteerd.
Iedereen druipt langzaam af en Didi volgt Paula snel naar de receptie.
"Eh.. Paula?" vraagt Didi.
"Ja?" ze glimlacht.
"Ik dacht.." hij aarzelt. "M-Misschien.. Kunnen we.. Eh.. Morgenavond iets doen.. Samen?"
Paula grinnikt als ze zijn onzekere blik ziet. Ze schrikt er van hoe ze het ene moment super onzeker is, maar het andere dan weer de zelfzekerheid zelve. Geruststellend legt ze haar hand op de zijne.
"Graag."
"Echt?" vraagt hij.
Paula knikt. "Echt. Heel graag."
Helemaal enthousiast drukt hij een kusje op haar wang, wat Paula helemaal overdonderd. Hij staat plots heel dicht tegen haar aan en staart in haar ogen. Zijn handen worden langzaam klam en hij weet niet wat hij eerst moet doen. Hij zet snel een stap achteruit en wrijft onwennig even in zijn hals.
"Ik.. Ik moet maar eens aan het werk." hij zwaait nog even en loopt dan de receptie uit. Paula verward achterlatend.